“หนูอยากขับรถไปมากกว่า นะคะแม่”เธอเข้าไปออดอ้อนคนเป็นแม่เสียงหวาน ซึ่งท่านก็พยักหน้าตกลงทันที
“ก็ได้จ๊ะ แต่อย่ากลับค่ำนักนะลูก อีกอย่างทานข้าวไปก่อนนะ”
“ไม่เอาดีกว่าค่ะ หนูค่อยไปหาอะไรทานที่ห้าง”
เธอรีบเดินออกจากห้องนั่งเล่นและเดินตรงขึ้นไปบนห้องทันที มือเล็กหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรออกหาเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของเธอคือปั้นแป้ง เพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยมัธยมของเธอ
“อีแป้ง ออกมาซื้อของกับกูหน่อย”
(ตอนนี้นะเหรอ)
เสียงเพื่อนงัวเงีย เหมือนคนเพิ่งตื่น น่าจะเพิ่งตื่นตอนได้ยินเสียงโทรศัพท์ของเธอ
“เออตอนนี้แหละ กูมีอะไรจะเล่าให้มึงฟังด้วยนะ”
(งั้นดีล อีกชั่วโมงเจอกัน)
“พอกูบอกจะเล่าอะไรให้ฟัง มึงรีบตื่นเลยนะ”
(อ้าว แน่สิคะ ถ้ากูไม่ฟังมึง แล้วมึงจะเล่าให้ใครฟังว่ะ กูเป็นห่วงมึงนะ กลัวมึงอกแตกตายซะก่อน)
“เหอะ มึงเสือกมากกว่าค่ะ”
(เออกูยอมรับ แค่นี้แหละ กูจะรีบอาบน้ำแต่งตัว ใครไปถึงช้าเลี้ยงอาหาร
