“คณะผู้บริหารไม่เห็นด้วย...”
“ไม่เข้าใจ...” กอหญ้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดี
“…ก็ภาพพจน์ของพี่ในสังคมไทย ไม่ค่อยดีนัก พี่ทำงานอยู่ภายใต้เงาของคุณแม่มาตลอดสองปีมานี้...”
“เข้าใจแล้วค่ะ...การเป็นนักแสดงเป็นวิธีปรับทัศนคติทางสังคมได้ แต่ก็ไม่ทั้งหมด...แต่ก็รวดเร็วดี”
“ใช่!…มันก็เป็นการเปลี่ยนโฟกัส ให้เห็นภาพลักษณ์ใหม่ๆ”
“…พี่คริสต์มีความสามารถมากกว่านั้น หญ้าเชื่อนะคะว่าคณะผู้บริหารต้องเห็นว่าพี่จะนำพาสถานีต่อไปได้...และทุกคนต้องสนับสนุนพี่คริสต์แน่นอนค่ะ” คริสต์ยิ้มให้กับกอหญ้า
“เข้าใจกันแล้วนะ...แต่ ‘เจ้าขา’ คืออะไร ทำไมเฟรเดลิคถึงเรียกหญ้าแบบนั้น...แล้วหญ้าไปรู้จักสนิทสนมกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่...” กอหญ้าเบิกตากว้างมองคริสต์ที่น้ำเสียงเปลี่ยนไป
“ก็เขาอยากรู้จักหญ้า แต่หญ้าว่าเขาแปลกๆ แต่ไม่อยากเสียมารยาท เจอกันวันนี้เป็นครั้งที่สองและสาม...คงเรียกว่าสนิทไม่ได้หรอกค่ะ หญ้าจึงบอกชื่อหลอกๆไ
