ตราบาปมลทิน

บทที่ 1 หัวใจที่ขมขื่น(03)

คำตอบของภามดังฟังชัด และเมื่อพูดจบก็ก้าวเท้าออกไปทันที ไม่คิดที่จะเหล่ตาไปมองคนป่วยบนเตียง

บุญหมดซึ่งคำพูด ในเมื่ออีกฝ่ายพูดชัดเสียขนาดนี้ เขาก็ได้ถอนลมหายใจกับความเย็นชาที่ไม่เคยเปลี่ยนแปรของชายคนนี้ ก่อนจะคอตกเนื่องจากสงสารหญิงสาวบนเตียง นี่หากตื่นขึ้นมาได้ยินคงจะเสียใจ โดยที่บุญไม่รู้เลยว่ากีรกานได้ยินทุกถ้อยคำ

คนป่วยรู้สึกเจ็บไปทั่วหัวใจและน้ำตามันก็พานไหล แม้วันที่เธอป่วยเขาก็ยังไม่คิดจะห่วงใยเธอเลยหรือ จะใจร้ายมากไปแล้ว แม้จะบริภาษเขาในใจ แต่กีรกานก็ไม่เคยที่จะโกรธการกระทำของภาม เพราะรู้ว่าสาเหตุของเรื่องราวทั้งหมดมันเป็นเพราะครอบครัวของเธอ แถมเขายังต้องสูญเสียมากกว่าเธอ

ทว่าในตอนนี้น้ำตาเม็ดร้อนมันกลับไหลออกมาและกลิ้งตกไปจากหางตา ความน้อยใจอัดแน่นอยู่เต็มอกจวนจะระเบิดออกมา

ตลอดมาเธอพยายามเข้มแข็งและไม่ร้องไห้ เพราะมันเปล่าประโยชน์ แต่ในวันที่ทั้งร่างกายและจิตใจอ่อนล้าขนาดนี้ หล่อนก็ห้ามมันไม่อยู่ และไม่นานสติก็เลือนรางเพราะฤทธิ์ของยาอีกครั้ง

กีรกานมาได้สติอีกครั้งก็ตอนเช้าของวันใหม่ แต่หญิงสาวยังไม่สามารถออกจากโรงพยาบาลได้ เพราะไข้ยังลดไม่มากและจะต้องอยู่โรงพยาบาลเพื่อดูอาการต่อ

ในวันนี้เธอไม่ได้โทร.ไปหาลูกแม้จะคิดถึงใจจะขาด นี่เป็นครั้งแรกที่เธอและลูกต้องห่างกัน นั่นก็เพราะอยากให้ลูกได้อยู่ใกล้บิดา ได้รับความอบอุ่นจากอ้อมกอดของผู้เป็นพ่อให้มากที่สุด และที่สำคัญเธอรู้ว่าถึงโทร.ไปเขาก็อาจจะไม่รับ

ช่วงเช้าของวันต่อมาคุณหมอได้เข้ามาตรวจและมันก็ทำให้กีรกานมีรอยยิ้ม เพราะไข้ลดลงจนเกือบจะปกติแล้ว และพรุ่งนี้มีแนวโน้มที่จะกลับไปพักที่บ้านได้

หลังจากทานข้าวกลางวันที่ทางโรงพยาบาลจัดมาให้แล้ว ร่างระหงก็ทนความคิดถึงลูกไม่ไหว เมื่อคืนเธอต้องพยายามข่มตาลงให้หลับ เพราะยิ่งพักผ่อนมาก อาการมันก็จะยิ่งหายไวขึ้น

มือคว้าโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วต่อสายไปหาผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามี แต่รอจนแล้วจนรอดก็ไม่มีผู้รับสาย จนต้องวางสายแล้วกดโทร.ไปใหม่อีกครั้ง แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ต่างจากครั้งแรก

“คุณภามไม่ยอมรับหรือครับ” บุญร้องถามเพราะรู้ว่ากีรกานโทร.หาผู้ใด พร้อมขยับเท้าเข้าไปใกล้ และก็ได้คำตอบด้วยการพยักหน้ารับ

“ให้ลุงโทร.ให้ไหมครับ”

“อย่าเลยค่ะ กั้งไม่อยากจะลุงโดนดุ พรุ่งนี้กั้งก็จะออกจากโรงพยาบาลแล้ว กั้งจะขับรถไปรับลูกเองค่ะ” เธอคงทนให้ภามพาลูกสาวมาส่งเองไม่ได้ เพราะความคิดถึงและอยากจะกอดลูกน้อยมันเต็มอกแล้ว แม้จะต้องขับรถไปไกลมากก็ตาม

“จะไหวหรือครับ เพิ่งจะดีขึ้นเองหนูกั้ง” บุญร้องถามด้วยความเป็นห่วงและกังวล

“ไหวค่ะ กั้งอยากจะเจอลูก และก็อยากจะเจอเขา” เสียงนั้นเบาลงที่ปลายประโยค ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาจะดีใจหรือไม่ที่ได้เห็นหน้าของเธอ

“กั้งฝากงานที่ไร่ด้วยนะคะ กั้งคงไปค้างสักวันหนึ่งค่ะ”

“ถ้าขับกลับมาไม่ไหวบอกลุงนะครับ เดี๋ยวลุงไปรับเอง” ตนเอ็นดูกีรกานเปรียบเสมือนลูก เพราะในครั้งหนึ่งเขาและภรรยาก็อยากจะมีลูก แต่ไม่สำเร็จ แถมภรรยาก็ด่วนจากไปเมื่อห้าปีก่อน

“ขอบคุณค่ะลุงบุญ”

เสียงเล็กกล่าวขอบคุณก่อนจะพนมมือไหว้อย่างอ่อนน้อม ก่อนจะเหลือบไปมองนาฬิกาที่ผนังห้อง เธออยากจะให้เวลามันเดินเร็วกว่านี้ เนื่องจากอยากจะพบหน้าลูกสาวแล้ว