เขาจำต้องผละออกห่างจากกีรกานแล้วไปดูขวัญเกล้าที่ก็เห็นว่ากำลังนั่งอยู่ข้างกับร่างที่แน่นิ่ง ภามสูดลมหายใจเข้าปอดลึก ๆ เพราะกำลังทำใจที่ต้องทนมองร่างที่ไร้วิญญาณของผู้เป็นยาย
“ตาภาม” ขวัญเกล้าเรียกหลานเสียงสั่น แววตาก็มีความเศร้าระทม เธอไม่เคยคิดเลยว่าเรื่องราวมันจะมาจบแบบนี้ และเธอไม่เคยรู้เลยว่าเขมจิราจะแค้นถึงอยากจะฆ่าทุกคนที่เกี่ยวข้องให้ตาย
“ปลอดภัยนะครับ”
เมื่อถูกถามท่านก็พยักหน้ารับและมองไปหากีรกานและเมื่อเห็นว่ากีรกานปลอดภัย ท่านก็โล่งอก แต่ยังไม่สามารถห้ามน้ำตาได้
“ผมจะให้ลูกน้องพาคุณย่าไปหาหมอนะครับ”
“แล้วตาอัคล่ะ ย่าผิดเองที่รั้นจะออกมา ย่า...” ร้องถามถึงอัครัฐฉับไวเพราะไม่รู้ว่าเป็นอย่างไร และในแววตาก็มีความรู้สึกผิดท่วมท้น หากเธอไม่ดื้อรั้นและฟังในสิ่งที่อัครัฐห้าม เรื่องมันก็อาจจะไม่ได้ออกมาแย่ขนาดนี้
“อย่าโทษตัวเองเลยครับ มันไม่มีประโยชน์แล้ว พี่อัคปลอดภัยครับ ที่นี่ผม
