“เพราะนางรักเจ้าสุดหัวใจ หากผู้ใดต้องการแทนที่คงไม่อาจชิงตำแหน่ง มีเพียงทางเดียวคือทำให้นางเกลียดเจ้า นางจึงจะเปิดใจรับคนใหม่มาแทนที่” อวี้เหยียนพยายามสะกดอารมณ์
“ในกายเจ้ามีพิษป่นกระดูก ตอนพิษกำเริบต้องเจ็บปวดแทบตาย ซ้ำยังทำร้ายคนรอบข้างโดยไม่รู้ตัว พิษที่เหลือในร่างไม่เลือกเวลากำเริบ ขึ้นอยู่กับข้าอยากกระตุ้นพิษเวลาใด พิษอาจกำเริบเพราะเกสรดอกไม้บางชนิดที่เป็นส่วนผสมในพิษ เพียงข้าปล่อยละอองเกสรลอยตามลมไปสู่ตำหนักเจ้า จงอยู่ให้ห่างซูลี่หากไม่อยากทำร้ายนาง” อวี้ชิงเทียนพูดเรื่องพิษในกายฉู่เอี้ยนด้วยบุคลิกอย่างแพทย์หนุ่มผู้อารี
“ข้าจะไม่เข้าใกล้นาง” ฉู่เอี้ยนรับคำ อย่างน้อยขอให้ซูลี่กลับตำหนักไปเสียก่อน
“เจ้ายังไม่รับปากเรื่องทำให้นางเกลียดเจ้า ทำให้นางหมดรักโดยเร็วที่สุด”
“ทำอย่างไร”
“ทำตัวเช่นบุรุษต่ำทรามเข้าไว้ ตบตีทำร้าย ทารุณนางทั้งร่างกายและจิตใจ ทำให้นางทนไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายตี
