อย่าร้างไกล

บทที่ 2 ฉันลืมคุณไปแล้ว2/4

ความฝันอะไร ชักจะเหมือนจริงเกินไปแล้ว?

แสนคะนึงนิ่วหน้านิดๆ ด้วยความสงสัย แม้ใจจะเคลิ้มคล้อยไปกับสัมผัสหวามหวานรัญจวน แต่ความแคลงใจนั้นมีมากกว่า หญิงสาวสั่งตัวเองให้ลืมตาตื่น ร้องบอกตัวเองอยู่หลายครั้งกระทั่งเปลือกตาเปิดขึ้น ภาพตรงหน้าทำให้เธอใจหายวาบลมแทบจับ

ผู้ชายที่อ้างตัวเป็นสามีกำลังบดจูบคลุกเคล้าปากเธออย่างเร่าร้อน!

“กรี๊ดดดดด!” แสนคะนึงกัดปากเขาทีเผลอ ยกเท้ายันโครมจนชายหนุ่มหงายหลัง แล้วลุกพรวดวิ่งไปคว้าผ้าขนหนูมาคลุมกาย ก่อนจะหันมาจ้องเขม็งมองเขาราวกับเป็นผีร้าย

“คุณเข้ามาในบ้านฉันได้ยังไง?”

คำถามพุ่งตรงอย่างเอาเรื่องไม่ได้ทำให้คนที่นั่งแหมะอยู่กับพื้นสะทกสะท้าน แทนชนม์ยักไหล่ตอบอย่างไม่ทุกข์ร้อน

“ก็กดรหัสสแกนนิ้วเข้ามาน่ะสิ”

“ออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่ยังงั้นฉันจะแจ้งตำรวจให้มาลากคอคุณออกไป”

“ไปไหน นี่ก็บ้านผมเหมือนกัน” เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองเธอด้วยสีหน้าเป็นต่อ

แสนคะนึงกัดริมฝีปากแน่น ไอ้ผู้ชายใจหมาคนนี้เป็นบ้าอะไร เห็นอยู่ชัดๆ ว่าเขาขนข้าวของออกจากที่นี่ไปนานแล้ว ยังจะหน้าด้านกล้ามาบอกว่าเป็นบ้านของเขาอีกหรือ

“คุณย้ายออกไปนานแล้ว ที่นี่ไม่ใช่บ้านของคุณ และอีกไม่นานมันก็กลายเป็นของฉัน หลังจากที่เราหย่ากัน”

รอยยิ้มแทนชนม์หุบฉับ สีหน้ากร้าวกระด้างมองคนที่ชอบท้าทายเขาซ้ำๆ อย่างไม่เกรงกลัวด้วยแววตาวาวโรจน์

หย่า! หย่า! หย่า!

ผู้หญิงคนนี้เริ่มมีเล่ห์เหลี่ยมที่น่ารังเกียจมากขึ้นทุกที จงใจเรียกร้องความสนใจจากเขาครั้งแล้วครั้งเล่า มุกเก่าแบบนี้เธอก็ใช้อยู่เป็นประจำ เอะอะไม่พอใจอะไรขึ้นมาก็กรีดร้องแล้วท้าหย่า แต่ไม่ยอมหย่า จงใจเล่นสงครามประสาทกับเขา

เธออาจไม่เบื่อ แต่เขาเบื่อและเอือมระอาเต็มทนแล้ว...

อยากจะหย่ากับเขามากนักใช่ไหม?

กลัวแต่ว่าที่แสนคะนึงร่ำร้องทำทุกอย่างเพื่อยั่วโมโหเขา ไม่ใช่เพราะอยากจะหย่าจริงๆ หรอก ที่เธอต้องการคืออยากให้เขาง้อเธอ อยู่กับเธอ ยอมเธอไม่ว่าจะเอาแต่ใจจนทำให้เขาลำบากใจมากแค่ไหนก็ตาม

คิดว่าเขารู้ไม่ทันเธอรึไง?

คนอย่างแสนคะนึงเป็นพวกได้คืบเอาศอกไม่รู้จักพอ ชอบใช้เล่ห์กลมารยาสารพัดวิธีมาหลอกล่อเขา เขาใจดีกับเธอมามากแล้ว ยอมให้เธอจนเธอยิ่งเหลิงเรียกร้องไม่หยุดหย่อน ถ้าเขาไม่ยอมก็เอาแต่สร้างเรื่องให้เขาปวดหัวอยู่ร่ำไป

“หยุดสักทีหนึ่ง! หยุดเรียกร้องความสนใจจากผมด้วยวิธีบ้าๆ พวกนี้ได้แล้ว ต่อให้คุณจะกรีดข้อมืออีกกี่ครั้ง กินยาตายกี่ร้อยเม็ด หรือแกล้งทำเป็นตกบันไดอีกกี่หน ผมก็ไม่มีวันหลงกลคุณแน่ เลิกใช้วิธีสิ้นคิดพวกนี้เถอะ เพราะผมไม่สนใจคุณอีกแล้ว ไม่ว่าคุณจะพยายามมากแค่ไหนมันก็เปล่าประโยชน์”

แทนชนม์กระแทกลมหายใจออกอย่างเหลืออดเหลือทน หลับตาลงข่มโทสะที่เดือดพล่านให้ใจเย็นลง แต่พอเห็นใบหน้าหวานๆ ที่ยิ้มเยาะอย่างสะใจ ตอนที่เห็นเขาวิ่งพล่านเป็นบ้าหมาเพราะเธอ หัวใจก็เจ็บๆ แสบๆ ปวดหนึบจนน่ารำคาญ

รู้ไหมว่าเขาเจ็บแค่ไหน ห่วงแค่ไหน กลัวแค่ไหนที่เธอส่งไอ้ภาพบ้าๆ พวกนั้นมาหลอกหลอนกัน ทุกภาพยังติดตาเขาสลัดอย่างไรก็ไม่หลุด เขาแทบช็อกหัวใจเหมือนจะหยุดเต้นราวกับเห็นความตายวนเวียนอยู่รอบๆ ตัวเธอ ยังเห็นคล้ายปีกสีดำสนิทของยมทูตโบยบินมาลักพาตัวเธอไปจากเขาอีกด้วย

เขารักเธอห่วงเธอจนจะเป็นบ้า!

ขนาดรู้อยู่เต็มอกว่าเธอทำผิดอย่างไม่ให้อภัย แต่ทันทีที่ได้ยินนายตำรวจที่เขาไหว้วานให้ช่วยดูแลเธอตอนที่ถูกคุมขังโทร. แจ้งกลับมาว่าท่าทางแสนคะนึงไม่ค่อยดี เอาแต่นั่งซบหน้ากับเข่า ยกมือกุมศรีษะอยู่ตลอด หัวใจเขาก็ร้อนรนกระวนกระวาย ยอมกลืนน้ำลายตัวเองสั่งให้ไรวินท์ไปประกันตัวเธอออกมาเดี๋ยวนั้น ส่วนตัวเองก็โทร. ไปไกล่เกลี่ยกับรัญชนาพร้อมกับมอบโฉนดที่ดินแปลงสวยย่านทำเลทองแทนคำขอโทษ เพื่อแลกกับการที่หล่อนจะไม่ดำเนินคดีเมียเขา

แล้วดูสิ่งที่แสนคะนึงตอบแทนเขาสิ?

เธอไม่เพียงไม่สำนึก ไม่เคยรับรู้ถึงหัวใจเขา ซ้ำยังยิ้มเยาะเฝ้าล้อเล่นกับความรู้สึกของเขาครั้งแล้วครั้งเล่า หัวใจเขาเจ็บจนด้านชา ความรู้สึกก็ค่อยๆ ถูกบั่นทอนลงเรื่อยๆ

จนเขาสุดจะทน...

เพื่อเยียวยารักษาใจหัวใจตัวเองที่จวนจะแตกร้าว ครึ่งปีก่อนเขาเลยขนข้าวของออกจากเรือนหอร้างรักมาอยู่เพนต์เฮาส์หรูใจกลางเมือง เพลิดเพลินกับไวน์รสเลิศขณะชมวิวทิวทัศน์และแสงสียามค่ำคืนของกรุงเทพฯ แบบ 360 องศา

แล้วปล่อยให้แสนคะนึงเป็นบ้าเสียให้พอ!

แสนคะนึงมองสีหน้าขึ้งโกรธของเขาแล้วทำกะพริบตาปริบๆ เธอไม่รู้ว่าหมอนี่พล่ามบ้าอะไร เธอเนี่ยนะจะกรีดข้อมือ กินยาฆ่าตัวตายหรือกระโดดลงจากบันไดให้เจ็บตัวฟรีๆ

บ้าไปแล้วรึไง!?

เธอรักชีวิตของเธอจะตาย เกิดมาครั้งหนึ่งยังกินยังใช้และยังเที่ยวไม่คุ้มเลย เรื่องอะไรจะมาตายเพราะผู้ชายคนเดียว แถมวิธีการแต่ละอย่างที่เขาเล่าก็น่าสยดสยองจนไม่กล้าจินตนาการ แค่คิดก็เจ็บแล้วนับประสาอะไรกับจะให้ลงมือทำ เธอไม่ยอมตายศพไม่สวยอย่างนั้นแน่ๆ

“ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่าเมื่อก่อนฉันเป็นคนยังไง แต่ฉันคนนี้ไม่มีความทรงจำเรื่องที่คุณพูดมาเลยสักอย่าง ฉันไม่รู้ว่าเราเป็นคู่สามีภรรยากันแบบไหน ฉันลืมมันไปหมดแล้วและไม่คิดจะจำด้วย เพราะฉะนั้นคุณวางใจได้เลย ต่อไปนี้ฉันจะไม่ไปตามตื๊อคุณแน่นอน และจะไม่สร้างปัญหาให้คุณปวดหัวด้วย ฉันยินดีจะปล่อยคุณไปตามที่คุณต้องการ เราสามารถไปหย่ากันได้ทุกเมื่อ จะไปตอนนี้เลยก็ยังได้”