อย่าร้างไกล

บทที่ 3 ลืมแล้วลืมเลย3/5

“ขอโทษรัญชน์กับคุณน้าระรินทิพย์เดี๋ยวนี้ รู้มั้ยว่าเรื่องไม่เป็นเรื่องที่คุณพูดไปเรื่อยเปื่อย มันส่งผลกระทบกับคนอื่นมากแค่ไหน ผมไม่ชอบที่คุณพูดจาน่าเกลียดแบบนี้ ไปเรียนรู้มาจากที่ไหน”

“นิสัยน่าเกลียดพวกนี้ ฉันก็เรียนรู้มาจากพวกคุณทั้งนั้นแหละค่ะ”

“หนึ่ง!!!”

แสนคะนึงเชิดหน้าสู้กับเสียงตวาดกร้าวของสามี

“แทนที่คุณจะมาตวาดใส่ฉัน คุณควรจะถามฉันก่อนมั้ยคะว่า ทำไมฉันถึงทำแบบนั้นกับคนพวกนี้”

แทนชนม์สะอึก เขาลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเสียสนิท เมื่อครู่ตอนที่เขาเถียงกับแสนคะนึงแล้วเธอเดินหนีออกมาก่อน เขาอยู่คุยถึงอาการและขั้นตอนการรักษาภรรยากับคุณหมออีกสองสามคำ กำชับให้หมอรักษาเธอให้ดีที่สุดและหายโดยเร็วที่สุด พอออกมาก็เจอกับรัญชนาที่กำลังจะออกจากโรงพยาบาล

ทีแรกเขาแสร้งทำเป็นไม่เห็น ไม่อยากมีปัญหาทำให้แสนคะนึงเข้าใจผิดจนเกิดเรื่องเกิดราวอีก แต่รัญชนาร้องเรียกเขาพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาจนข้อเท้าพลิก เขาลังเลแล้วลังเลอีก สุดท้ายก็ใจไม่แข็งพอที่จะปล่อยหล่อนทิ้งไว้อยู่ตรงนั้น เลยอุ้มหล่อนพามาด้วยกัน ตั้งใจว่าพอเจอแม่ของหล่อนก็จะยกหน้าที่ให้ดูแลต่อ แต่ก็มาเห็นแสนคะนึงมีปากเสียงกับระรินทิพย์เสียก่อน ซ้ำคนของเขายังกำไม้กำมือเอาเรื่องคู่กรณีด้วย เขาเลยต้องสั่งให้เธอขอโทษ

ถึงจะรู้ว่าแสนคะนึงไม่พอใจก็เถอะ

“อย่าพูดมาก แค่พูดว่า ‘ขอโทษ’ มันจะตายรึไง”

แทนชนม์ตัดบท ถึงจะรู้ว่าด้วยนิสัยอย่างภรรยาของเขาไม่มีทางเริ่มก่อนแน่ๆ แต่เขาไม่อยากให้มีปัญหาตามมาอีก เพราะเพิ่งเคลียร์ข้อพิพาทระหว่างเธอกับรัญชนามาหยกๆ เขาไม่อยากจะเห็นเมียรักต้องเข้าไปตกระกำลำบากนอนในคุกอีกรอบหรอกนะ ถ้าเลี่ยงได้เขาก็ไม่อยากจะให้สองสาวเผชิญหน้ากัน และไม่อยากทำร้ายแฟนเก่าเพราะสัมพันธภาพอันยาวนานที่มี จนอาจจะทำให้มองหน้ากันไม่ติด

แสนคะนึงมองสีหน้าได้ใจของรัญชนาที่เย้ยเธอด้วยการโอบกอดรอบลำคอแทนชนม์แน่นแฟ้น มองเลยไปยังสีหน้าขู่เข็ญเย็นชาที่บีบให้เธอทำตามคำสั่ง

ตลกสิ้นดี!

เธอเป็นภรรยาของเขาแท้ๆ แต่แทนชนม์กลับเห็นคนอื่นดีกว่า แถมยังร่วมมือกับรัญชนามารังแกเธอซ้ำอีก

เธอยังจะนับว่าเขาเป็นสามีอีกหรือ?

“ฉันคิดถูกจริงๆ ที่ตัดสินใจหย่ากับคุณ” เธอเอ่ยอย่างหนักแน่น เดิมทีเธอก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนักกับการหย่าร้างครั้งนี้ แต่ตอนนี้เสียงหัวใจที่ปวดแปลบกำลังร้องบอกเธออย่างบ้าคลั่งว่า...

เธอต้องหย่า! หย่าเดี๋ยวนี้! หย่าให้เร็วที่สุด!!!

แทนชนม์รู้สึกเหมือนหูดับไปชั่วขณะ หัวใจเหมือนถูกมือใครบิดอย่างแรงจนปวดร้าวไปทั้งใจ สีหน้าเย็นชาของแสนคะนึงที่มองเขาอย่างเด็ดเดี่ยวทำให้เขาเจ็บ อยากจะขยับปากพูดอะไรก็พูดไม่ออก มันช็อกและตั้งรับไม่ทันที่เธอประกาศกร้าวตัดสัมพันธ์ฉันสามีภรรยากับเขา

ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีวันนี้...

แววตาคมกล้าที่เคยยืนหยัดได้ทุกสถานการณ์ฉายแววสับสนระคนขมขื่น เสียงของแสนคะนึงยังคงดังก้องอยู่ในหู สองขาเพรียวยาวก้าวไปหาเธออย่างไม่รู้ตัว แต่กลับถูกขัดขวางด้วยน้ำเสียงอ่อนแอของคนรักเก่าว่า

“แทนคะ เท้าฉันเจ็บมากเลย คุณช่วยอุ้มฉันไปหาหมอหน่อยได้มั้ยคะ”

สีหน้าของแทนชนม์พลันเข้มขึ้นเล็กน้อย เขาเม้มริมฝีปากมองสีหน้าเจ็บปวดของคนในอ้อมแขน แล้วเงยหน้ามองสบดวงตาที่ไร้ความรู้สึกของภรรยา อยากจะอธิบายให้แสนคะนึงเข้าใจ แต่รู้ดีว่าเธอคงไม่ฟัง อีกทั้งตอนนี้ก็ไม่ใช่เวลาเหมาะที่เขาจะพูดด้วย หากต้องการเคลียร์ความสัมพันธ์ที่พัวพันยุ่งเหยิงนี้ให้คลายปม เขาควรพูดกับคนนอกให้เข้าใจเสียก่อนน่าจะง่ายกว่า

ส่วนคนในใกล้ชิด ยังมีเวลาอีกถมเถให้เขาได้ปรับความเข้าใจกับเธอ ต่อให้ต้องงอนง้อพูดจนปากฉีก น้ำลายแห้ง เขาก็พร้อมจะทำโดยไม่เกี่ยง

เขาสบตาแสนคะนึงอีกครั้งแล้วหักใจ พยักหน้ารับกับรัญชนาแล้วอุ้มหล่อนผ่านหน้าภรรยาไป ตั้งใจจะกระซิบข้างๆ หูเธอว่าให้กลับไปรอเขาที่บ้านก่อน เดี๋ยวเขาจะรีบตามไป แต่แสนคะนึงชิงเอ่ยขึ้นว่า

“วันจันทร์ไปเจอกันที่เขต” แล้วสะบัดหน้าพรืดเดินไปก่อนที่เขาจะก้าวขาเสียอีก

แทนชนม์ถอนใจหลุบตาเก็บซ่อนความปวดร้าวอย่างมิดชิด แสร้งทำสีหน้าไม่แยแสแล้วก้าวย่างต่อไปอย่างมั่นคง ทำให้คนมองอ่านความรู้สึกนึกคิดในใจของเขาไม่ออก