อย่าร้างไกล

บทที่ 6 เจอหน้าแม่สามี6/6

“คุณแม่ดูสิคะ ผู้หญิงคนนี้จงใจกวนประสาทคุณแม่ชัดๆ คงจะถือตัวว่าเป็นภรรยาของแทน เลยไม่เห็นหัวใคร” รัญชนายังคงใส่ไคล้โหมไฟให้ยิ่งลุกโชน แถมยังออกโรงปกป้องนางอย่างออกนอกหน้าอีกว่า “ไม่เป็นไรนะคะ เดี๋ยวรัญชน์จะช่วยสั่งสอนผู้หญิงไร้มารยาทคนนี้แทนคุณแม่เอง คุณแม่จะได้ไม่ต้องเสียมือ”

แสนคะนึงแอบขำ นึกว่ากำลังดูละครเวทีบรอดเวย์อยู่ แอกติงของรัญชนาเทียบชั้นระดับฮอลลิวูดจริงๆ หล่อนแสดงเก่งขนาดนี้ น่าจะไปเอาดีด้านการแสดงแทนที่จะเป็นนางแบบนะ เอาเถอะ...รัญชนาอุตส่าห์เล่นใหญ่ขนาดนี้ เธอจะช่วยให้ความร่วมมือกับหล่อนก็แล้วกัน อยากประจบเอาใจแม่ผัวขนาดไหนเชิญตามสบาย เธอจะถือเสียว่าเป็นการทำบุญสร้างกุศลอย่างหนึ่ง

มัวแต่คิดเพลินๆ จึงไม่ทันเฉลียวใจว่าภัยมาถึงตัว เสียงรองเท้าส้นสูงที่กระทบพื้นหนักๆ บ่งบอกถึงอารมณ์ของเจ้าสาว ทำให้แสนคะนึงหันไปมอง รัญชนามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเธอตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ ในมือหล่อนถือกาแฟร้อนกรุ่น กว่าจะทันรู้ตัวหล่อนก็ยกมันสาดใส่หน้าเธอเสียแล้ว ยังดีที่แสนคะนึงปฏิกิริยาไวพอตัว เธอจึงยกมือปิดหน้าได้ทันการ กาแฟร้อนๆ จึงลวกใส่แขนและเสื้อผ้าสีอ่อน แทนที่จะลวกโดนใบหน้าเธอเต็มๆ จนเสียโฉมอย่างที่รัญชนาอยากให้เป็น

แสนคะนึงกัดฟันข่มความปวดแสบปวดร้อนบนผิวเนื้อที่แดงเถือกทั้งในและนอกร่มผ้า แล้วสวนกลับแบบเจ็บๆ อย่างเท่าเทียม ด้วยการตวัดหวดหลังมือลงบนหน้าสวยๆ ที่ทั้งเชิดทั้งหยิ่ง ทำเอานางแบบสาวหน้าหันตามแรงตบ ล้มคะมำกองกับพื้นทั้งตัว หัวเข่ากระแทกพื้นหินอ่อนจังๆ จนเกิดแผลแตกเป็นวงกว้างมีเลือดไหลซิบ

“กรี๊ดดดด!”

หญิงสาวยืนท้าวสะเอว มองนางแบบสาวที่หมดสภาพนั่งดีดดิ้น ร้องโหยหวนเหมือนเปรตขอส่วนบุญด้วยความสะใจ ขณะที่เนื้อทองมองสะใภ้อย่างตกตะลึง คาดไม่ถึงว่าคนที่ไม่เคยมีปากมีเสียงมาก่อน ไม่ว่านางจะกดขี่ข่มเหงอย่างไร วันนี้จะลุกขึ้นมาปลดแอกตัวเองเสียเฉยๆ สายตาที่มองนางก็ไม่มีความเคารพยำเกรงกันเลย

กิริยาก้าวร้าวเลวทรามทำให้นางยิ่งรับไม่ได้ ยกมือชี้หน้าต่อว่าต่อขานนังคนสามห้าวเสียงดังลั่นห้องว่า

“ต่ำ! ผู้หญิงชั้นต่ำอย่างหล่อนกล้าดียังไงมาทำร้ายหนูรัญชน์ยะ นิสัยสถุลเหมือนกำเพิดของหล่อนไม่มีผิด!”

แสนคะนึงจ้องหน้าแม่ผัวอย่างเอาเรื่อง ด่าเธอ เธอทนได้ แต่กล้าลามปามถึงพ่อแม่ครอบครัวของเธอ เธอจะไม่ไทน!

“แล้วพวกที่ชอบยกยอตัวเองว่าเป็นผู้ดีจ๋าอย่างคุณดีกว่าคนต่ำๆ อย่างฉันตรงไหนมิทราบคะ คำพูดคำจาและกิริยามารยาทเหมือนคนไม่ได้รับการอบรมศึกษายิ่งกว่าฉันที่พวกคุณดูถูกซะอีก ไม่มีใครสอนเหรอคะว่าไม่ควรเอากาแฟสาดใส่คนอื่น ทำผิดแล้วไม่ยอมรับ แถมยังไม่สำนึกและไม่คิดจะขอโทษ ยังมีหน้ามาต่อว่าคนอื่นอีก ก็ไม่ทราบเหมือนกันนะคะว่าคนที่บ้านพวกคุณเขาสอนเรื่องมารยาทกันยังไง”

ไม่พูดเปล่า สายตายังมองเหยียดทั้งแม่ผัวและชู้รักอย่างรังเกียจ ทำเอาเนื้อทองที่ถูกถอนหงอกหน้าชาไปทั้งแถบ สีหน้ายิ่งบิดเบี้ยวเกรี้ยวกราด ในอกสุมไปด้วยโทสะ ดวงตาคมกริบเหมือนบุตรชายมองคนยอกย้อนเหมือนจะสับให้เป็นหมื่นชิ้น

นางรับไม่ได้!

ทนไม่ไหวแล้วจริงๆ ที่จะให้ผู้หญิงไร้สกุลรุนชาติอย่างแม่นี่มาร่วมนามสกุลเดียวกัน เป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวภัทรกิตติกุล

นางเกลียด...รังเกียจมันเข้าไส้!

ไม่ว่ายังไงวันนี้นางจะเฉดหัวมันออกไปจากลูกชายให้จงได้ ไม่อย่างนั้นอย่างมาเรียกนางว่า...คุณหญิงเนื้อทอง!

“แกกล้ากำแหงกับฉันถึงขนาดนี้เลยหรือ ไม่เห็นหัวกันแบบนี้คงจะอยู่ด้วยกันต่อไปไม่ได้แล้ว คอยดูเถอะ! ตาแทนกลับมาเมื่อไหร่ ฉันจะแฉเรื่องชั่วๆ ของแกให้เขาฟังให้หมด รับรองตาแทนไม่อยู่เฉยแน่ ฉันจะสั่งให้เขาลากแกไปหย่าเดี๋ยวนี้เลย ยังไงตาแทนก็รักและเป็นห่วงแม่อย่างฉันมากกว่าเมียเลวๆ แบบแก แค่ฉันพูดคำเดียว เขาไม่มีทางขัดใจฉันเป็นอันขาด แกเตรียมโดนเฉดหัวได้เลย!!!”

แสนคะนึงยิ้มเยาะ มองคนที่นึกว่าถือไพ่เหนือกว่าเธอร้องขู่กันเหยงๆ ด้วยความสมเพช นี่เนื้อทองคงยังไม่รู้ล่ะสิท่าว่าเธอกับแทนชนม์กลายเป็น ‘อดีต’ กันไปแล้ว แล้วคิดหรือว่าเธอจะสะดุ้งสะเทือนกับคำขู่งี่เง่าของนาง ไม่ต้องมาสั่งให้หย่าหรอก เพราะเธอนี่แหละเป็นคนลากเขาไปหย่าด้วยตัวเอง

“นึกว่าฉันสนเหรอคะคุณป้า ลูกชายคุณไม่ได้เลี่ยมทองเอาไว้ทั้งตัวซะหน่อย แล้วทำไมฉันจะต้องเสียใจหรือเสียดายด้วยล่ะคะ จะบอกให้รู้ไว้เอาบุญนะคะว่าฉันกับลูกชายสุดที่รักของคุณป้าน่ะหยะ...”

คำพูดสำคัญที่กำลังจะหลุดจากปากของแสนคะนึง ถูกขัดด้วยน้ำเสียงเข้มขรึมเย็นชาที่เอ่ยทะลุกลางปล้องขึ้นมาว่า

“คุณแม่...!”