เพื่อนที่แปลว่าเมีย(NC+)

ไม่ได้โง่

ตะวัน...

หลายวันผ่านไป....

หลังจากที่เราตกลงเลิกกันฉันก็ย้ายของใช้ส่วนตัวทุกอย่างมาไว้อีกห้องนอนหนึ่ง ดีที่คอนโดนี้มีหลายห้องนอนเพราะตอนนี้เราเป็นเพื่อนกันแล้วจะนอนห้องเดียวกันอีกคงไม่เหมาะ ส่วนการไปมหาลัยฉันก็เริ่มไปเองโดยการที่ต้องตื่นเช้ากว่าปกติเพราะต้องเดินไปซึ่งมหาลัยมันก็ไม่ได้ไกลมากนักจะเรียกแท็กซี่ก็ไม่คุ้มเดินเองดีกว่าประหยัดเงินด้วย อยากจะบอกว่าทุกวันนี้ฉันได้เงินจากไอ้ซันเป็นรายเดือนทุกเดือนซึ่งเดือนนึงมันก็ให้ฉันหลายหมื่นอยู่ มันคือเงินที่พ่อแม่มันส่งมาให้มันใช้เป็นประจำอยู่แล้ว แล้วมันก็แบ่งมาให้ฉันใช้อีกทีหนึ่งทั้งที่ทุกวันนี้ฉันแทบจะไม่ได้ใช้เงินซื้ออะไรเลยเพราะถ้าฉันอยากได้หรืออยากกินอะไรมันก็จ่ายให้ฉันทุกบาททุกสตางค์ เพราะก่อนมาเรียนที่นี่มันบอกกับพ่อแม่ว่ามันจะดูแลค่าใช้จ่ายให้ฉันเองเพราะฉันเป็นเมียมัน แต่ก็มีบ่อยครั้งที่แม่ของมันจะโทรมาถามฉันว่าเงินที่มันให้พอใช้ไหมถ้าไม่พอท่านจะโอนมาให้ฉันอีกซึ่งฉันก็บอกกับท่านว่าพอจนเกินพอแล้ว คือพ่อแม่ของไอ้ซันท่านรักและเอ็นดูฉันมากและท่านก็ดีใจที่ได้ฉันเป็นลูกสะใภ้ แต่คนที่น่าจะดีใจที่สุดคงไม่พ้นแม่ของฉันเพราะแม่อยากได้มันเป็นลูกเขยตั้งแต่มันยังเด็ก ส่วนพ่อของฉันพอรู้ว่าฉันรักไอ้ซันท่านก็ไม่ว่าอะไรแม้จะไม่ค่อยพอใจที่ฉันถูกไอ้ซันเจาะไข่แดงตั้งแต่อยู่มอสี่ แต่หลังจากนี้ต่อไปไปฉันอาจจะไม่ได้เงินจากมันอีกเพราะเราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว เพราะตอนนี้มันมีแฟนใหม่แล้วมันควรจะต้องเอาเงินส่วนนี้ไปดูแลแฟนใหม่ของมันแทน

ในขณะฉันกำลังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนที่นอนอย่างเบื่อหน่ายพร้อมกับมองดูแหวนหมั้นที่ตัวฉันยังใส่ติดนิ้วอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยถอดฉันกำลังคิดว่าฉันควรจะถอดมันออกแล้วคืนให้ไอ้ซันมันไป

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ตะวันมึงหลับรึยัง ตะวันได้ยินกูมั้ย " ฉันได้ยินเสียงแต่ฉันไม่อยากลุกไปเปิด เพราะไม่มีอารมณ์จะคุยอะไรกับมันเพราะฉันยังทำใจไม่ได้ขนาดไปเรียนฉันยังต้องคอยหลบหน้ามันเลย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ตะวัน" มันยังเคาะเรียกไม่หยุดจนฉันเริ่มรำคาญ

"อะไรกูจะนอน!!!!" ฉันตะโกนออกไปเพราะขี้เกียจลุก

"เปิดประตูให้กูเข้าไปหน่อย" ฉันคิดว่าถ้าไม่ลุกไปเปิดมันก็จะยังเคาะอยู่แบบนี้อาจจะทั้งคืน ฉันก็เลยต้องจำใจลุกไปเปิดประตูให้มันแต่ฉันไม่ยอมให้มันเข้ามาหรอกนะฉันยืนขวางอยู่ตรงประตูห้องแล้วถามมัน

"มีอะไรก็พูดมากูง่วง" ฉันบอกแบบนั้นแต่จริงๆแล้วฉันไม่ได้ง่วงเลยสักนิดเพราะคิดมากเรื่องของมันอยู่

"เอ่อคือกู..คือกู" เหมือนมันจะไม่ค่อยกล้าพูดสักเท่าไหร่เหมือนกำลังหนักใจที่จะพูดซึ่งไม่ใช่นิสัยของมันเลย

"มึงมีอะไรจะพูดก็พูดมาเถอะกุจะได้รีบไปนอน" เพราะมันคงไม่มีอะไรจะทำให้ฉันเจ็บปวดได้เท่ากับคำบอกเลิกของมันอีกแล้ว

"คือ กูซื้อห้องให้มึงอยู่ อยู่ชั้น21"

"อะไร กูไม่เข้าใจ"

"กูไปติดต่อซื้อห้องในคอนโดนี้ให้มึงมันเป็นชื่อของมึง อ่ะ"

มันยื่นเอกสารการเช่าซื้อห้องมาให้ฉัน ฉันรับมาอ่านดูปรากฏว่ามันซื้อคอนโดให้ฉันจริงๆซึ่งราคาก็เกือบยี่สิบล้านขาดไปแค่บาทเดียว ฉันรู้ว่ามันรวยแต่มันไม่เห็นจำเป็นต้องซื้ออะไรให้ฉันแบบนี้เพราะเราไมไ่ด้เป็นอะไรกัน...ไม่ใช่สิ เรายังเป็นเพื่อนกัน...เพื่อนกันเท่านั้นจริงๆ

"แล้วมึงมาซื้อให้กูทำไม" ฉันถามแต่ไม่มองหน้าเพราะฉันกลัวตัวเองจะอ่อนแอให้มันเห็น

"มึงจะได้ไม่อึดอัดเวลากูอยู่ในห้อง"

" หึ มึงหรือกูที่อึดอัด" ฉันถามมันมันก็เงียบ

"ที่มึงซื้อคอนโดให้กูเพราะมึงจะพาผู้หญิงคนใหม่ของมึงมาใช่ไหม"

"เอ่อคือกู"

"หึ น้องเค้าน่ารักดีนะ ชื่ออะไรนะ น้องทับทิมหรือเปล่า"

"มึงรู้"

"ก็กูไม่ได้โง่ไง"

"........."

"เอาล่ะในเมื่อมึงจะให้กูย้ายออกกูก็จะย้ายให้ ขอบใจนะที่มึงซื้อคอนโดให้กูให้แล้วห้ามทวงคืนนะ" ฉันพูดทีเล่นทีจริงเพราะฉันไม่ใช่นางเอกงี่เง่าที่จะกินศักดฺิ์ศรีโดยไม่เอาคอนโดราคาหลายสิบล้านที่มันซื้อให้ ในเมื่อมันซื้อและเป็นชื่อของฉันแล้วฉันก็เอาสิ เพราะลำพังตัวฉันคงไม่มีปัญญาซื้อคอนโดราคาแพงขนาดนี้ได้หรอก

"อืม"

"แค่นี้ใช่ไหมที่มึงจะพูดกับกู ถ้างั้นกูนอนก่อนนะพรุ่งนี้ต้องตื่นไปมหาลัยแต่เช้า"

"อืม พรุ่งนี้ไปพร้อมกูก็ได้นะ"

"ไม่เป็นไรเพราะมึงต้องขับรถไปรับแฟนใหม่มึงอีกไม่ใช่เหรอ"

"ก็...อืมไปด้วยกันก็ได้นี่หว่า"

"อย่าเลยเดี๋ยวแฟนใหม่มึงจะไม่พอใจ ไม่มีผู้หญิงคนไหนรับได้หรอกนะที่เห็นแฟนเก่าของแฟนตัวเองไปไหนมาไหนด้วยกัน" มันเงียบไปคงจะคิดตามที่ฉันพูด

"งั้นกูไปนะ"

"เดี๋ยวอย่าเพิ่งไปกูมีของจะคืนให้มึง" พูดจบฉันก็ถอดแหวนหมั้นที่มันถอดไม่ออกเพราะฉันไม่เคยถอดมันเลยสักครั้งตั้งแต่ใส่มา

"แม่งทำไมถอดยากจังวะ" ฉันบ่นไปก็พยายามที่จะถอดแต่ก็ถอดไม่ออกสักที

"ไม่ต้องถอดหรอกแล้วก็ไม่ต้องคืนเพราะมันเป็นของมึง"

"แต่กูไม่ต้องการ"

"แล้วมึงถอดได้ไหมล่ะ ถ้าถอดได้ค่อยเอามาคืน"

พูดจบมันก็เดินออกไปจากห้อง ส่วนฉันเดินมาในห้องน้ำแล้วพยายามเอาสบู่ถูๆตรงแหวนเพื่อที่จะให้มันหลุดแต่มันก็ไม่หลุดฉันดึงจนปวดแสบไปทั้งนิ้วแล้ว

"ฮึก ฮึก ทำไมไม่ออกวะ ฮึก ฮึก ฮือออ" แล้วฉันก็หมดแรงทรุดนั่งลงกับพื้น ฉันอ่อนแออีกแล้วทั้งที่สัญญากับตัวเองว่าจะไม่ร้องไห้แต่สุดท้ายก็ยังร้อง

หนึ่งอาทิตย์ต่อมา...

ตอนนี้ฉันย้ายมาอยู่ที่ห้องใหม่แล้ว ห้องที่มันซื้อให้ฉันอยู่ชั้น21ส่วนห้องของมันอยู่ชั้น29ซึ่งเป็นชั้นบนสุดและมีราคาแพงที่สุดของโครงการ แม้ห้องนี้จะเล็กกว่าห้องของไอ้ซันแต่มันก็มีขนาดใหญ่และกว้างมาก ช่วงนี้ฉันกำลังพยายามปรับตัวกับการที่ต้องอยู่คนเดียว แม้จะเหงาไปบ้างก็ตาม ฉันคิดว่าฉันจะลองหางานทำช่วงปิดเทอมนี้ดู แต่ไม่รู้จะได้ทำไหมเพราะฉันต้องกลับบ้านทุกๆปิดเทอม แต่เทอมนี้ฉันคงจะต้องกลับเองคนเดียวเพราะดูเหมือนกับว่าไอ้ซันมันจะไม่กลับฉันแอบได้ยินมันคุยกับกลุ่มเพื่อนของมันว่าจะไปเที่ยวญี่ปุ่นซึ่งมันก็คงชวนแฟนใหม่ของมันไปด้วยนั่นแล่ะ

"ซันกูอยากไปเที่ยวญี่ปุ่นอ่ะกูอยากกินสตรอเบอรี่อยากเล่นหิมะเกิดมากูยังไม่เคยไปเที่ยวต่างประเทศเลย" มันคือคำพูดของฉันที่เคยพูดกับมันเมื่อนานแล้วเหมือนช่วงนั้นมันเป็นช่วงฤดูหนาวของญี่ปุ่นอากาศมันคงจะดีมากๆมีหิมะด้วยและฉันก็อยากลองกินสตรอเบอรี่ญี่ปุ่นที่เขาว่าอร่อยที่สุดและหวานที่สุดในโลกฉันก็เลยลองอ้อนมันดู

"อืมๆไว้ปิดเทอมกูจะพามึงไปกูจะได้แวะซื้อพวกเซ็กส์ทอยกลับมาด้วย"

"ซื้อมาทำไม"

"ก็ซื้อมาไว้ใช้กับมึงไง5555"

"บ้า ไอ้โรคจิต" พอคิดถึงช่วงเวลานั้นฉันก็ยิ้มออกมา ฉันยอมรับว่ามีความสุขมากที่ได้อยู่กับมันได้เป็นแฟนมัน แต่ก็นั่นแล่ะความสุขมักจะอยู่กับเราได้ไม่นานหรอกเพราะคนเรามันต้องเจอทั้งเรื่องสุขและทุกข์

ฉันเลิกคิดถึงมันแล้วเริ่มลงมือหางานจากในอินเทอร์เน็ตจนกระทั่งมาเจอร้านกาแฟที่เปิดรับสมัครพนักงานซึ่งอยู่ไม่ไกลคอนโดและไม่ไกลมหาลัย แต่พอดูคุณสมบัติแล้วคงไม่ผ่านเพราะฉันทำไม่เป็นสักอย่างไม่ว่าจะทำกาแฟหรือทำขนม แต่ฉันก็จะลองไปสมัครดู

ตี๊ดดดด ตี๊ดดดด เสียงมือถือฉันดังขึ้นฉันก็รีบรับทันทีเพราะคนที่โทรมาคือแม่ฝนแม่ของไอ้ซัน

"ค่ะแม่" ฉันเรียกแม่มันว่าแม่ตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว

"ซันอยู่ตรงนั้นมั้ยตะวัน" น้ำเสียงแม่ไม่ค่อยโอเคคล้ายกับว่ากำลังโกรธอยู่แต่ฉันไม่รู้ว่าโกรธใคร

"เอ่อซันไม่อยู่ค่ะแม่ แม่มีอะไรหรือเปล่าคะ" ฉันยังไม่ได้บอกใครเลยเรื่องที่เราเลิกกันก็เลยยังไม่ใครรู้ว่าเราแยกห้องกันอยู่มาเกือบหนึ่งอาทิตย์แล้ว

"แม่แค่จะโทรมาถามตาซันว่าอาทิตย์ก่อนมันเบิกเงินไปทำอะไรตั้งยี่สิบล้าน" ยี่สิบล้านมันคือราคาคอนโดที่มันซื้อให้ฉัน ฉันควรจะบอกความจริงกับท่านไปตรงๆดีไหม

"แม่ฝนคะ คือ...ตะวันมีเรื่องสำคัญจะบอกค่ะ"

บอกว่าไงดี....???

ปล.เรื่องนี้มีทั้งหมด39ตอนนะคะ ไรท์จะอัพวันละ3ตอน เวลา 10.00/ 15.00 /20.00 รีบๆอ่านนะคะก่อนติดเหรียญจ้า^^