สาเหตุที่บอกเลิก
1687 Words
ตะวัน....
ฉันตั้งสติแล้วรวบรวมความกล้าทั้งหมดพูดกับแม่ฝนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นซึ่งฉันก็บอกในส่วนของฉันที่ฉันรู้เท่านั้นส่วนเรื่องที่มันขอเลิกเหตุผลมันคืออะไรฉันไม่ได้บอกกับท่านเพราะฉันเองก็ไม่รู้ถึงสาเหตุที่แท้จริงว่ามันมาขอเลิกกับฉันเพราะอะไร แต่ในเมื่อมันมาขอเลิกฉันก็ยอมเลิกฉันไม่รู้จะรั้งมันไว้ทำไมในเมื่อมันขอเลิกนั่นก็แปลว่ามันไม่ต้องการฉันแล้ว แล้วฉันจะไปถามให้ตัวเองเจ็บอีกทำไม
ถามว่ารักมันไหมฉันรักมันสิรักมากด้วยเพราะมันคือผู้ชายคนแรกที่ฉันรักและตอนนี้ก็ยังเป็น ฉันรู้ว่าตอนนี้สิ่งที่ฉันต้องทำก็คือฉันควรที่จะต้องตัดใจจากมันเลิกรักมันให้เร็วที่สุดส่วนอนาคตฉันจะรักคนอื่นได้เหมือนที่เคยรักมันหรือเปล่าอันนี้ฉันก็ไม่รู้เพราะที่ผ่านมาฉันไม่เคยคิดเรื่องที่จะเลิกรักมันสักครั้ง ฉันคิดแค่ว่าเราจะอยู่กันไปจนแก่เฒ่าแค่นั้นเอง
"แม่ไม่คิดเลยว่าตาซันจะเป็นคนแบบนี้ แม่ขอโทษแทนลูกชายแม่ด้วยนะ เดี๋ยวแม่จะจัดการให้เองตะวันไม่ต้องกังวลใจไปเพราะลูกสะใภ้คนเดียวที่แม่ต้องการก็คือหนูเท่านั้นตาซันมันต้องกลับมาง้อขอคืนดีกับหนู"
"แม่คะ คือตะวันไม่..." ฉันกำลังจะบอกแม่ว่าฉันไม่ต้องการให้มันกลับมาเพราะฉันรู้ว่าถ้ามันกลับมานั่นเป็นเพราะโดนบังคับ แต่ไม่ทันได้พูดแม่ฝนก็วางสายไปแล้วฉันเลยรีบโทรกลับไปทันทีแต่...สายไม่ว่าง
ครึ่งชั่วโมงต่อมา....
ฉันกำลังต้มน้ำร้อนเพื่อใส่มาม่า เพราะไม่รู้จะกินอะไรดีคือมันเบื่อไปหมดจะทำอาหารก็กินเองก็กลัวจะกินไม่หมดแล้วที่สำคัญไปกว่านั้นก็คือฉันกินไม่ค่อยลงเพราะคิดถึงมัน เมื่อก่อนตอนเราอยู่ด้วยกันฉันจะทำอาหารแล้วก็จะนั่งกินข้าวพร้อมกันกับมันทุกมื้อ
ปั้ง!!!! ปั้ง!!!!! ปั้ง!!!!!!
เสียงทุบประตูห้องทำเอาฉันตกใจจนน้ำร้อนเกือบกระเด็นลวกมือฉันรีบวางถ้วยมาม่าลงแล้วเดินไปส่องที่ตาแมว ปรากฏว่าเป็นไอ้ซันที่มันกำลังยืนทุบประตูของฉันอยู่ สีหน้าท่าทางของมันเหมือนกำลังโกรธ และฉันรู้ว่ามันโกรธเรื่องอะไร แม่ฝนคงโทรไปคุยกับมันแล้วแน่ๆเพราะฉันโทรหาน้าฝนแต่สายของท่านไม่ว่างเลย
"เปิด!!!! ตะวันมึงเปิดประตูให้กู!!!!" เสียงมันเหมือนคนเมานิดๆ แต่นี่เพิ่งจะทุ่มกว่าเองนะมันจะเมาอะไรเร็วขนาดนี้
"มึงมีอะไร" ฉันแง้มประตูออกนิดเดียวโดยที่ฉันยังคล้องสายยูไว้อยู่เพราะฉันกลัวมันจะเข้ามาในห้องคือสภาพอาการมันตอนนี้ดูไม่ปลอดภัยสำหรับฉันสักเท่าไหร่
"มึงเปิดประตู"
"กูก็เปิดอยู่นี่ไง มึงมีอะไรก็พูดมาสิ"
"กุบอกให้มึงเปิด!!!" มันตะคอกเสียงดังใส่ฉันอย่างคนโมโหร้าย
"ถ้ามึงไม่เปิดกูจะถีบเข้าไป"
ปึ้ง ปึ้ง ปึ้ง พอฉันเงียบมันก็ทำจริงๆมันเอาเท้าถีบประตูเสียงดังมากจนห้องตรงข้ามต้องเปิดออกมาดู
"มีอะไรกันเหรอครับ"
"เสือก!!!" ไอ้ซันหันไปด่าห้องตรงข้ามจนฉันกลัวว่าจะมีเรื่องฉันจึงรีบเปิดประตูแล้วลากมันเข้ามาในห้องก่อนจะหันไปขอโทษเจ้าของห้องตรงข้าม
"ขอโทษด้วยนะคะ คือเพื่อนฉันเมาน่ะค่ะ"
"เพื่อนเหี้ยไร มึงเป็นเมียกู กูเป็นผัวมึง!!" ฉันรู้ว่ามันกำลังเมาก็เลยไม่ถือสา ฉันพามันมานั่งที่โซฟาตัวยาวแต่มันสะบัดมือออกไม่ยอมให้ฉันจับ
"มึงไปฟ้องแม่กูว่ากูทิ้งมึงแล้วไไปเอาเมียใหม่งั้นเหรอวะ"
"กูไม่ได้ฟ้องแต่แม่มึงมาถามถึงเงินยี่สิบล้านที่มึงเอามาซื้อคอนโดให้กู กูก็เลยต้องบอกความจริงกับท่าน"
"หึบอกความจริง เอาดีเข้าตัวเอาชั่วให้กูสินะ"
"มึงเห็นกูเป็นคนแบบนั้นเหรอ"
"ถ้ามึงไม่พูดแบบนั้นแม่กูจะด่ากูทำไมแถมยังให้กูมาขอโทษมึงมาง้อมึงอีก ทำไมวะในเมื่อกูขอเลิกกับมึงแล้วมึงก็เต็มใจที่จะเลิกทำไมมึงไม่พูดให้แม่กูเข้าใจกู"
"แล้วกูต้องพูดยังไงไหนมึงบอกกูมาสิเพราะสาเหตุที่มึงเลิกกับกูกูยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำ กูแค่บอกไปในสิ่งที่กูรู้ ในเมื่อตินนี้มึงมีคนใหม่แล้วกูก็บอกท่านไป กูผิดเหรอ"
"เออผิด มึงอ่ะผิด ทำไมวะทำไมมึงไม่เหมือนผู้หญิงคนอื่นบ้าง เอาใจกูบ้างอ้อนกูบ้างทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูบ้างกูจะได้ไม่ต้องไปหาเอาจากผู้หญิงคนอื่น"
"อ่อ สาเหตุที่มึงขอเลิกกูก็เพราะกูไม่อ่อนหวานไม่เอาใจมึงไม่ทำตัวน่ารักน่าเอ็นดูมึงก็เลยไปเอากับผู้หญิงคนอื่น"
"........." มันเงียบ
"ถ้ามึงชอบผู้หญิงเอาใจเก่งๆอ้อนเก่งๆมึงก็ไปหาเอาที่อื่นน่ะถูกแล้วเพราะกูไม่ใช่ กูก็เป็นของกูแบบนี้มาตั้งแต่ไหนแต่ไรมึงก็รู้ดี มึงรู้จักกูมากี่ปีแล้วขอถามหน่อย หึ แล้วการที่มึงจะเอาเรื่องพวกนี้มาเป็นเหตุผลขอบอกเลิกกูกูว่ามันไม่ใช่หรอกไอ้ซัน มึงเบื่อกูมึงเจอคนใหม่ที่ดีกว่ากูมึงก็แค่บอกมาตามตรงกูพร้อมเข้าใจมึงทุกอย่าง ส่วนเรื่องแม่ของมึงเดี๋ยวกูจะไปคุยกับท่านเองว่ากูคงกลับไปคบกับมึงอีกไมไ่ด้อีกแล้ว ในเมื่อไม่ไ่ด้รักกันแล้วมันก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่ต้องทนฝืนอยู่ด้วยกันอีก กูคงทนอยู่กับผู้ชายที่ไม่ได้รักกูไม่ได้หรอก อ่อ..แล้วต่อไปนี้มึงกับกูเราก็ต่างคนต่างอยู่เราไม่จำเป็นต้องเป็นต้องกลับไปเป็นเพื่อนกันเพราะกูไม่ต้องการ"
ฉันพูดอย่างหมดความอดทนโดยที่มันก็นั่งฟังไม่ปริปากพูดอะไรออกมา
"แต่กูก็ขอบใจมึงมากนะที่มึงทำให้กูรู้จักความรักและทำให้กูรู้ว่าบนโลกใบนี้มันไม่ได้สวยงามอย่างที่คิด"
สองอาทิตย์ต่อมา...
ฉันเก็บข้าวของของฉันทุกอย่างใส่กระเป๋าเดินทาง ฉันคิดว่าจะย้ายไปอยู่ที่อื่นแต่ยังไม่รู้จะไปอยู่ไหนกะว่ารอให้กลับมาจากเชียงใหม่ก่อนแล้วค่อยหาเอาทีหลังเพราะถ้าหาตอนนี้ก็ต้องเสียเงินค่าเช่าห้องไปฟรีๆตั้งสองเดือนเพราะฉันไม่ได้อยู่ ส่วนห้องนี้ฉันก็ปล่อยทิ้งไว้แบบนี้แล่ะ ตอนแรกฉันก็กะว่าจะคืนห้องให้มันไปซะหลังจากที่รู้ความจริงว่ามันขอเลิกกับฉันเพราะอะไร ฉันทนอยู่ที่นี่ไม่ได้เพราะมันยิ่งตอกย้ำความรู้สึกให้ฉันเจ็บแต่แม่ฝนบอกว่าไม่ต้องคืนท่านยกให้เพื่อชดเชยในสิ่งที่ลูกชายของท่านทำกับฉัน ท่านบอกว่ามันอาจจะเทียบไม่ไ่ด้กับความรูัสึกของฉันที่เสียไปแต่ก็อยากให้ฉันเก็บเอาไว้เพราะอนาคตข้างหน้ามันไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ท่านก็เลยให้ฉันเก็บเอาไว้ก่อนฉันก็เลยต้องทำตามที่ท่านบอก
ฉันนั่งเครื่องบินกลับมาเชียงใหม่เพราะช่วงนี้ปิดเทอมสองเดือนฉันอยากกลับมาอยู่ที่บ้านให้สบายใจและจะได้มาคุยกับพ่อกำนันกับแม่ต่ายด้วยเรื่องที่ฉันเลิกกับไอ้ซันเพราะตอนนี้ท่านยังไม่รู้ ฉันขอร้องแม่ฝนว่าอย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับพ่อกับแม่ของฉันฉันอยากจะกลับไปอธิบายให้ท่านฟังด้วยตัวของฉันเอง
ฉันลงจากรถประจำทางแล้วเดินเข้ามาในบ้าน ฉันมองไปรอบๆบ้านที่เงียบเชียบพ่อกำนันของฉันคงไปทำงานส่วนแม่ก็น่าจะอยู่ในสวนหลังบ้าน แล้วก็เป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆแม่กำลังรดน้ำอยู่พอดี
"แม่จ๋าาาหนูกลับมาแล้ววววว" ฉันวางกระเป๋าแล้ววิ่งไปหาแม่ที่แปลงผักหลังบ้านทันที
"อ้าววว ตะวันจะกลับมาทำไมไม่โทรบอกแม่ก่อนลูก โอ๊ยดีใจจังคิดถึงหนูสุดๆเลย" แม่รีบเดินไปปิดก็อกน้ำแล้ววิ่งมากอดฉันทันที เราสองคนยืนกอดกันด้วยความคิดถึงเพราะเกือบครึ่งปีที่ฉันไมไ่ด้เจอหน้าท่านเพราะฉันจะกลับมาบ้านแค่ช่วงปิดเทอมเท่านั้น
"แล้วนี่กลับมาคนเดียวเหรอลูกแล้วตาซันล่ะ ลูกเขยแม่ไปไหนทำไมไม่เห็น" แม่กอดฉันแต่ตามองไปทางหน้าบ้านแต่ก็ไม่เจอคนที่ท่านอยากจะเจอ ท่านคงไม่ได้เจอมันมาที่นี่อีกแล้วล่ะฉันคิดในใจ
"คือซันมันไปญี่ปุ่นจ๊ะ" ซึ่งตอนนี้มันคงกำลังมีความสุขกับแฟนใหม่ของมัน แฟนใหม่ของมันที่ทั้งน่ารักทั้งเอาใจเก่ง หึ คิดแล้วก็รู้สึกสมเพชตัวเองยังไงไม่รู้ แต่ก็ช่างเถอะ
"ไปญี่ปุ่น??แล้วทำไมหนูไม่ไปด้วยล่ะ"
"คือ...หนูกับซัน เราเลิกกันแล้วจ๊ะแม่"
"ว่าไงนะ??"
"หนูกับมันเราเลิกกันแล้วจ๊ะ"
"อะไรนะนังหนูใครเลิกใคร"
"พ่อ!!!"
"พี่กำนัน!!!!"
- Writer
