รักวุ่นวาย ของ เจ้าชายซุป'ตาร์

ตอนที่ 5 ปะทะคารม

ทิชา ทิชานนท์

ทันทีที่รถเบนซ์สปอร์ตสีดำมาหยุดจอดที่หน้าประตูทางขึ้นบ้าน เสียงตวาดดังลั่นจากผู้เป็นใหญ่ในบ้านดังเล็ดลอดออกมาภายนอกอย่างชัดเจน

ซึ่งทำให้แมคและดาราหนุ่มรวมถึงสมาชิกใหม่ต่างรู้สึกหวาดกลัวกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นกับพวกเขาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ทิชาเมื่อลงจากรถที่จอดสนิทหน้าบันไดก็รีบวิ่งขึ้นไปบนบ้านเพื่อจะไปดูเหตุการณ์ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับคุณนภาแม่ของเขา 

"แม่เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เกิดอะไรขึ้น ทำไมเสียงดังไปถึงหน้าบ้านเลยครับ?"

"ฉันต้องถามแกมากกว่านะว่าแกไปไหนมา นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว รู้ไหมหนูมินนี่ ลูกเจ้าของกิจการจิวเวลรี่ที่ฉันไปทาบทามเขาไว้เพื่อจะมาเป็นว่าที่เจ้าสาวของแก มานั่งรอแกตั้งแต่ 4 โมงเช้าแล้ว แกพึงกลับมาเอาตอนบ่าย 3 เนี่ยนะ มันใช่ไหมทิชา?" คุณนภาแผดเสียงตวาดใส่ลูกชายด้วยความโมโห

แมคที่มีหน้าที่เป็นทั้งพี่ชายและผู้จัดการส่วนตัวของดาราหนุ่มเห็นท่าไม่ดีจึงรีบอธิบายถึงเหตุผลให้กับมารดาของดาราหนุ่มฟังด้วยน้ำเสียงรู้สึกผิด 

"คุณอานภาครับอย่าไปโทษน้องเลยครับ ผมผิดเองครับเมื่อเช้านี้ผมลืมบันทึกตารางงานแล้วลืมบอกน้องทิชาไปอ้ะครับว่าวันนี้ที่บ้านของเราจะมีคนสำคัญมาที่บ้าน ผมต้องขอโทษแทนน้องด้วยครับคุณอา"

แต่คุณนภามีทีท่าไม่ฟังถึงเหตุผลจากแมคเลย

"แมคไม่ต้องมาแก้ต่างให้น้องเลยนะ อารู้ว่าที่ลูกของอาไม่มาตามเวลาเพราะเขาไม่ต้องการจะเจอหนูมินนี่ไม่ใช่ว่าแมคลืมบันทึกตารางเวลาอะไรหรอก ใช่ไหม? อารู้จักลูกของอาดี"

บรรยากาศภายในบ้านดูเงียบลงโดยอัตโนมัติ ไม่มีใครพูดโต้แย้งอะไร เพราะพวกเขารู้ว่ายิ่งพูดหรืออธิบายอะไรไป คนเป็นใหญ่ที่สุดในบ้านอย่างคุณนภาก็ไม่มีทางว่าจะฟังพวกเขาอย่างแน่นอน

จากนั้นคุณนภาก็ตั้งข้อสงสัยและยินคำถามใส่ลูกชายมากมายโดยไม่เว้นช่องไฟให้ดาราหนุ่มได้ตอบคำถามเหล่านั้น จนกระทั่ง...

"แม่ครับ แม่บอกว่ารู้จักผมดี แล้วแม่เคยรู้ไหมว่าแท้ที่จริงแล้วผมต้องการอะไรกันแน่ สิ่งที่แม่พูดสิ่งที่แม่ทำอยู่ทุกวันนี้ ใครกันครับที่เข้าใจ ไม่ใช่ผมหรอกเหรอที่เข้าใจแม่ ยอมทำทุกอย่างเพื่อแม่ ตามใจแม่ทุกอย่างเพื่อให้แม่สบายใจ ผมไม่เคยขัด ไม่เคยปฏิเสธคำร้องขอของแม่เลยแม้แต่ครั้งเดียวรวมถึงความฝันที่ผมอยากจะทำ ผมต้องทำลายมันทิ้งด้วยมือของผมเองแล้วมาเดินตามเส้นทางที่แม่กำหนดตามสิ่งที่แม่วางไว้ ผมใช้ชีวิตอยู่ทุกวันนี้ ผมเดิน กิน นอนและใช้ชีวิตตามกรอบและกฎเกณฑ์ของแม่ทั้งหมด

แต่แม่จะไม่ให้หัวใจของผมได้เป็นอิสระอะไรเลยเหรอครับ ผมเคยบอกกับแม่แล้วว่าทุกอย่างผมจะทำตามคำร้องขอของแม่ ไม่ว่าแม่จะต้องการอะไรหรือให้ทำอะไร ผมทำตามคำขอของแม่ได้ทุกอย่าง

สำหรับเรื่องหัวใจผมจะไม่ตามใจแม่ ผมจะทำตามหัวใจตัวผมเอง จะให้ผมพูดอีกสักกี่ครั้งว่าผมรักจันทร์ เด็กหนุ่มที่มีฐานะยากจนปลูกผักขายในตลาดเพื่อหาเลี้ยงตัวเอง คนที่แม่รังเกียจ ไม่ชอบ ไม่อยากให้ผมไปคบค้าสมาคมด้วย แต่แม่รู้ไหมว่าหัวใจของลูกชายแม่มันรักเขาจนหมดหัวใจ ผมจะไม่มีวันทำตามใจแม่อีก แค่เพียงเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น

ไม่มีอะไรแล้วผมขอตัวขึ้นห้องนะครับ ผมขอโทษที่ต้องพูดตรงๆ กับแม่แบบนี้มันอาจจะเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้แต่ผมก็จะพูดในประโยคเดิมซ้ำๆ แบบนี้จนกว่าแม่จะเข้าใจความรักในรูปแบบที่ผมต้องการ ขอตัวนะครับ"

"ทิชากลับมานะ! แกจะพูดแบบนี้ไม่ได้ แกจะมีแฟนเป็นผู้ชายไม่ได้ มันทั้งจนแล้วไม่มีอะไรเลย ฉันรับไม่ได้ ฉันไม่เอา กลับมาฟังฉันให้จบ กลับมานะ!!!..." คุณนภาร้องตวาดเรียกลูกชายที่กำลังเดินหันหลังไปขึ้นห้องนอนโดยมีแมคลูกพี่ลูกน้องเดินตามขึ้นห้องไป โดยไม่หันหลังกลับมามองคุณนภาที่ยังคงพร่ำพรรณนาถึงข้อเสียและความไม่ชอบใจในคำพูดของลูกชายอย่างไม่ขาดปาก

แต่ใครจะรู้ได้ว่าแรงกดดันจากความต้องการอันแรงกล้าของคุณนภากำลังสร้างความกดดันให้กับดาราหนุ่มที่ต้องแบกรับความกดดันอันใหญ่หลวงมาเป็นเวลานานแม้จะมีอายุเพียงแค่ 19 ปีก็ตาม แล้วทำไมเด็กหนุ่มอย่างเขาจะต้องมารับแรงกดดันอะไรแบบนี้ด้วย

ดาราหนุ่มค่อยๆ นั่งลงที่ขอบเตียงนอนของตนเองด้วยความรู้สึกตึงเครียดและเหนื่อยล้าเต็มทีกับปัญหาเดิมๆ

โดยมีแมคคอยปิดประตูห้องให้แล้วเดินมานั่งข้างๆ แล้วยกมือใหญ่ขึ้นลูบหัวน้องชายเบาๆ เพื่อถ่ายทอดความห่วงใยสู่อีกคนที่มีสีหน้าตึงเครียดจากปัญหาที่คอยรุมเร้าทุกครั้งที่กลับมาบ้าน

แมครู้สึกสงสารทิชามากแต่เขาก็ไม่รู้ว่าจะหาวิธีใดมาช่วยเหลือคนตัวเล็กเพื่อแบ่งเบาความรู้สึกนั้นให้เด็กหนุ่มได้กลับมามีรอยยิ้มตามแบบที่เขาต้องการ 

"น้องทิชาอย่าเครียดไปเลยนะครับ รู้ไหมทุกครั้งที่เรามีสีหน้าตึงเครียดหรือไม่สบายใจมันทำให้โลกทั้งใบดูหมองเศร้าลงไปทันทีเลยนะ ความทุกข์ ความไม่สบายใจของเราน่ะอย่าเก็บมันไว้เลยนะครับ ระบายมันออกมาบ้างเชื่อพี่ ความทุกข์นั้นยิ่งเราเก็บมันไว้มากเท่าไหร่ มันก็จะคอยกัดกร่อนความสุขของเราลงไปทีละน้อยๆ ทุกวินาทีที่เรามีความทุกข์แต่ถ้าหากเรารู้จักปล่อยมันออกไปบ้างหรือระบายออกไปบ้าง มันก็จะทำให้เรารู้สึกผ่อนคลายลงนะ แล้วน้องชายของพี่ก็จะกลับมามีความสุขเหมือนเดิมนะครับ"

"ช่างมันเถอะเนาะพี่ คำพูดนี้ผมจำขึ้นใจที่พี่เคยสอนผมให้รู้จักปล่อยวางจากปัญหาต่างๆ ไม่น่าเชื่อนะครับว่าเด็กหนุ่มที่มีอายุน้อยอย่างผมจะเข้าใจเรื่องการปล่อยวางอย่างที่พี่อธิบายได้ด้วย ถ้าผมไม่มีพี่คงแย่ ขอบคุณพี่นะครับที่อยู่เคียงข้างผมมาตลอด ไม่ว่าผมจะถูกหรือผิดพี่ก็คอยช่วยเหลือให้กลับมามีรอยยิ้มได้ทุกครั้ง ปัญหาวันนี้ช่างมันครับ"

หลังจากสองคนพี่น้องต่างพูดคุยกันจนเกิดความสบายใจขึ้นก็ทำให้นึกขึ้นได้ว่าพวกเขาลืมเด็กหนุ่มอีกคนที่เพิ่งเป็นสมาชิกใหม่ของบ้านแล้ว ตอนนี้เขาคนนั้นก็อยู่ด้านล่างกับคุณนภา จะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า ทิชาไม่รอช้ารีบวิ่งลงมาด้านล่างเพื่อมารับตัวเขมขึ้นไปที่ห้องนอนของตนแต่ทันทีที่เขาวิ่งลงมาถึงบริเวณห้องรับแขกก็ต้องรู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก เมื่อเห็นเขมและคุณนภากำลังพูดคุยกันอย่างสนุกสนานด้วยเสียงหัวเราะพร้อมทั้งรอยยิ้ม มันเกิดอะไรขึ้นสิ่งที่เขาคิดไว้ว่าคุณนภาอาจจะเกรี้ยวกราดดุด่าเขมจนต้องหัวเสียเดินออกจากบ้านไปกลับไม่เป็นจริงตามที่เขาคาดไว้

ทิชาเดินเข้ามาหาผู้เป็นมารดา คุณนภาหันหน้ามามองเขาแล้วส่งยิ้มน้อยๆ ให้กับเขาเหมือนกับว่าเหตุการณ์เมื่อสักครู่นี้ไม่ได้เกิดขึ้น 

ณ บ้านเจ๊หยก

"อาควีนลื๊อต้องกิงอารายบ้างน้า ลื๊อกำลังทามให้อั๊วเป็งห่วงนะลู้ม๊าย" สำเนียงจีนของเจ๊หยกที่พยายามพูดกล่อมลูกชายของเธอให้กินอาหารที่เธอนำมาป้อนลูกชายถึงบนห้องเป็นวันที่สองแต่ลูกชายของเธอที่แต่ก่อนเคยดูเก่งกล้าสามารถ หยิ่งทะนงในศักดิ์ศรี บัดนี้เขากลับกลายเป็นคนอ่อนแอไร้เรี่ยวแรงที่จะสู้รบปรบมือกับใครๆ ได้อีก

ควีนยังไม่ทานอาหารจากแม่ที่ตั้งใจทำขึ้นมาให้เขากินจนเวลาล่วงเลยเข้าสู่วันที่ 2 ควีนยังคงปฏิเสธการกินอาหารและน้ำจากแม่ โดยที่ไม่พูดจาโต้ตอบ และไม่มีเสียงใดๆ หลุดออกจากปาก เขาเอาแต่ส่ายหัวไปมาตามคำวอนจากคนเป็นแม่

สิ่งที่ควีนกำลังเผชิญอยู่นี้ทำให้แม่รู้สึกเสียใจและสงสารเขาไม่น้อยกว่าอาการที่เขาเป็นอยู่ เธอพยายามพูดและหาเหตุผลต่างๆ นานามาอธิบายให้ลูกฟังแต่ควีนกลับไม่รับฟังเหตุผลอะไรเลย เขาพูดแต่เพียงว่า ต้องการให้เขมกลับมาอยู่กับเขาเหมือนเดิมเท่านั้นเอง ยิ่งทำให้เจ๊หยกร่ำไห้เพราะความสงสารลูกแต่เธอก็ไม่รู้จะช่วยลูกด้วยวิธีใดในเมื่ออีกฝ่ายยืนยันว่าต้องการจะตัดขาดจากลูกชายของเธอแล้ว