สิงหาวางเค้กสตรอเบอร์รี่ของโปรดนิรินบนโต๊ะทำงาน เขาเรียกเด็กสาวเข้ามาหาในห้องเพนท์เฮาส์
"เค้กที่หนูชอบ อาทำเองเลยนะ"
"ของคุณอาหนูได้กินคนเดียวรึเปล่าคะ" เธอไม่ได้หมายความถึงเค้ก เธอหมายความถึงของอย่างอื่น ของแข็งแท่งใหญ่ของอาสิงห์ ยิ่งเห็นยัยหมอไฮโซมาพบอาสิงห์หลายครั้งแล้ว นิรินยิ่งเจ็บ
"หมายถึงอะไรครับ" เขายิ้มให้ สายตาอบอุ่นอ่อนโยน สายตาแบบนั้นทำนิรินเขินจนหน้าแดง
"หมายถึง เอ่อ เค้กไงคะ"
"นึกว่าหมายถึงท่อนเอ็นของอา" สิงหาประสานมือที่ท้ายทอย ทิ้งร่างสูงเอนไปบนเก้าอี้ทำงานหรูตัวใหญ่
"อาสิงห์!" นิรินเขินจนหน้าแดงก่ำ
"มีหนูคนเดียวที่ได้ใช้ของอา"
"จริงรึเปล่าก็ไม่รู้"
นิรินงอน ทำแก้มป่องอย่างไม่สามารถเก็บอาการได้ ยิ่งนึกถึงหมอซอลลี่ นอกจากอิจฉาความสวยความรวยของหมอ ยังอิจฉาที่ครั้งหนึ่งหมอซอลลี่เป็นเมียตีทะเบียนของอาสิงห์ แต่เด็กร่านอย่างเธอยังไม่ได้ตำแหน่งอะไรเลย มีแต่ตำแหน่งเด็กฝึกง
