“ทำไมคะ ทำไมถึงไปไม่ได้ เฮียเลอร์มีเหตุผลอะไรเหรอคะ”
“ไม่ก็คือไม่” ทั้งเธอและเขาสบตากันอยู่แบบนั้น รู้อยู่เต็มอกว่าอีกคนต้องการเอาชนะ แต่มันเกินไปหรือเปล่า กลัวว่าตัวเองจะเป็นคนแพ้ขนาดนั้นเลยหรือไง
“ได้ยินไหม ไม่ก็คือไม่” เขาพยายามย้ำจนชัดทุกถ้อยคำ ซึ่งเธอเพียงแต่ยิ้มกลับไป
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ต้องให้วินไปก็ได้ค่ะ พลอยไปเอง” จังหวะพูดจบ หยดน้ำใสๆ ไหลออกจากหางตาอย่างสุดจะกลั้น หันไปยกมือไหว้แม่ของคาลวินที่ใจดีกับเธอมาตลอดและพร้อมจะเดินออกมาจากตรงนั้น ติดที่คาลวินดึงมือเธอไว้
“ไปด้วยกันพลอย”
“ไอ้วิน!”
“เฮียเลอร์จะห้ามทำไมครับ ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร” คนเป็นน้องก็เริ่มเหลืออดแล้วเหมือนกัน
ถ้าเลือกที่จะไม่พูด ก็จมอยู่กับความอึดอัดไปซะ พอกันที เหนื่อยจะพูดแล้วเหมือนกัน
“นั่นสิเลอร์ ในเมื่ออยู่ด้วยกันแล้วมันมีแต่ปัญหา พอน้องหาทางออก เลอร์ก็ยังจะไม่ยอมอีกเหรอ มันเกินไปหรือเปล่าลูก”
“เฮียมีเห
