“แม่กลับบ้าน” เด็กทั้งสองพูดโดยที่ยังยิ้ม ทั้งสองไม่ได้ขยับปากพูดแต่เธอกลับได้ยินอย่างแจ่มชัด ทั้งสองดึงเธอกลับมาอีกทาง ทางที่ไม่มีแสงอยู่ปลายทาง
“ทางนี้แม่ ทางนี้”
พริณตาตกใจตื่นขึ้นมา เหมือนคนกำลังจะจมน้ำ สูดเอาอากาศเฮือกสุดท้าย เธอลืมตาขึ้นมาน้ำตาไหลริน เพราะเจ็บปวดไปทั้งร่าง ร่างกายเต็มไปด้วยเครื่องมือทางการแพทย์ เต็มไปด้วยสายระโยงระยาง
“หวาน หวาน” เสียงของพฤกษ์เรียกสติของเธอกลับมาอีกครั้ง
“หวาน ฟื้นแล้ว หวานฟื้นแล้วหมอ” เสียงเรียกของเขาทำให้พยาบาลและคุณหมอต่างกรูเข้ามาในห้องและจัดการอะไรต่อมิอะไรหลายอย่าง พริณตาเองก็ยังคงอยู่ในภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่น นานหลายชั่วโมงกว่าเธอจะมีสติและพูดกับเขา
“พี่หมอ ลูก ลูก” สิ่งแรกที่เธอถามหาและมองหา พฤกษ์ยังคงกอดเธอและน้ำตาของเขายังไหลไม่หยุด เขาชี้ไปอีกมุมหนึ่งของห้อง เด็กตัวเล็ก ๆ ทั้งสองคนกำลังนอนอยู่ในตู้อบ แขนขาสองข้างของลูกขยับไปมา ลูก
