คนตัวเล็กมองเขาตาแป๋วหน้าแดงเถือก แล้วยกมือขึ้นเช็ดปาก
“อย่ามองผมด้วยสายตาแบบนี้อีกนะขิง เดี๋ยวผมจะเผลอไปไกลแล้วคราวนี้อะไรก็หยุดผมไม่ได้”
เตชัสหัวเราะเบาๆ ยอมปล่อยขวัญดาวให้เป็นอิสระ เมื่อครู่มันคืออะไรทั้งหวานแหลมแต่ก็วาบหวิว
“เช็ดไม่หยุด ลิปสติกจางหายหมดแล้ว”
ที่ลิปสติกสีมันหลุดออกหมดก็เพราะจูบของเขาต่างหาก
“ขิงโกรธผมไหมที่จูบขิง”
ขวัญดาวมองเขาเต็มหน้า “โกรธค่ะ โกรธมากด้วย คุณเอาแต่ใจ นึกอยากจูบก็จูบ”
“งั้นถ้าขิงโกรธ ปล้ำจูบผมคืนก็ได้”
เตชัสหลับตา แล้วลืมตาขึ้น เห็นขวัญดาวถลึงตาใส่เขา “ไม่จูบคืนแล้วจะหายโกรธเมื่อไหร่ เอาดีๆ โกรธหรือกำลีงเขินผม”
“โกรธสิคะ คุณเตถือโอกาสกับขิงเกินไปแล้ว”
“ผมชอบขิงจริงๆ นะครับ ขิงอย่าแกล้งเฉไฉทำเป็นไม่รู้เลยอีกเลย ผมคอยขิงมาหลายปี ที่ไม่แสดงตัวเพราะไม่อยากให้ขิงมองว่าผมหลอกเด็ก” เขาสารภาพแล้วเชยคางมนให้กลับมามองเขาเต็มตา ดวงตาสองคู่สบประสานกันจนขว
