ทะเลโอบโลมา sea & loma

Ep.11 ฉลามโกรธ

" ฉะ…. ฉลาม"

หมับ!!!!

คนเป็นพี่คว้าข้อมือคนน้องแน่นและลากออกจากร้านทันที

" อืม พรุ่งนี้กูจะเข้าไป"

(ครับ)

ซีเมื่อคุยโทรศัพท์เสร็จคิ้วเข้มเป็นต้องขมวดเข้าหากันเมื่อมองหาโลมาไม่เจอ

" หายไปไหน" ร่างสูงรีบก้าวเข้าไปหาร่างบางแต่กลับไม่เห็นวี่แววของร่างบางแม้แต่น้อย

" shit!!!! " ภายในใจเต้นไม่เป็นจังหวะ ความรู้สึกกลัวเริ่มกัดกินหัวใจอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน มือหนายกโทรศัพท์ขึ้นกดโทรออกหาร่างบางทันที

" ไม่รับ!! "

ตือดึง!!

เสียงไลน์แจ้งเตือนมีข้อความเข้าซึ่งข้อความนั้นไม่ใช่จากใครที่ไหนนอกจากคนที่ผมกำลังหาตัวอยู่

Line >>L.loma แฟน ❤️

loma : ขอโทษนะคะที่โลมาออกมาก่อน โลมามีธุระด่วนจริงๆ อาจจะติดต่อโลมาไม่ได้สักพัก ทะเลไม่ต้องเป็นห่วงนะ โลมาจะติดต่อกลับไป" หมายความว่าไง

talae : ตอนนี้อยู่ไหน

talae : โลมา

talae : ตอบ

" หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้… "

" แม่งเอ๊ย!! " เสียงทุ้มสบถออกมาอย่างหัวเสียเมื่อโลมาไม่อ่านไลน์และปิดเครื่องไป

…………

และในเวลาเดียวกันรถยนต์ที่ขับเคลื่อนไปอยู่บนท้องถนนกำลังมุ่งไปสู่ที่หมายปลายทาง ภายในรถเงียบสงัดแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นจากผู้เป็นนายจนบอดี้การ์ดที่ขับรถยังขนลุกซู่ไม่แพ้กัน ร่างบางที่นั่งมาด้วยก็เกร่งไม่แพ้กัน กลั้นหายใจอยู่นานก่อนที่จะเอื้อนเอ่ยเพื่อทำลายบรรยากาศที่น่ากลัวนี้

" ฉ…ฉลาม"

"ไปคุยกันที่บ้าน" T_T ยังไม่ทันได้พูดจบฉลามก็พูดตัดฉันก่อน หือออ ตายแน่ๆ ฉัน

รถคันหรูแล่นเข้ามาจอดภายในบ้านหลังใหญ่ ร่างสูงโปร่งลงจากรถเดินเข้าไปในบ้านโดยไม่รอผู้เป็นน้องสักนิด

" เฮ้อ~" ฉันถอนหายใจออกมาอย่างปลงตกก่อนจะเดินลงจากรถตามฉลามเข้าไปในบ้าน

" ยินดีต้อนรับครับคุณหนู" เหล่าบอดี้การ์ดและแม่บ้านต่างพากันก้มหัวต้อนรับฉัน

" นายน้อยรออยู่ในห้องทำงานครับ" คิมบอดี้การ์ดหรือมือขวาของฉลามเอ่ยบอกฉันอย่างรู้งาน

" พี่คิม ฉลามโกรธโลมามากมั้ยคะ" อ้อแล้วอีกอย่างส่วนมากบอดี้การ์ดของฉลามจะเป็นคนไทยมากกว่าญี่ปุ่น

" เอ่อ…ผมว่าคุณหนูไปดูเองดีกว่าครับ"

" (T_T) " ฉันเดินคอตกขึ้นไปห้องทำงานของฉลามก่อนจะเปิดประตูไปรับชะตากรรมที่ตัวเองได้ก่อไว้

" ครับ ผมเจอน้องแล้ว ป๊าไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ" ฉันชะงักเมื่อได้ยินประโยคสนทนาของฉลามกับคุณป๊า

" ครั้งนี้น้องทำเกินไป ผมไม่แน่ใจว่าจะควบคุมตัวเองได้ไหม เอาเป็นว่าผมจะพยายาม"

" ครับ " ฉลามว่างโทรศัพท์ลงก่อนจะหันมามอง ฉันกลืนน้ำลายลงคอฝืดๆ สำนึกในการกระทำตัวเองแทบจะทันที

" ทำไปทำไม" น้ำตาแทบจะคลอเบ้าเมื่อเสียงที่เคยอ่อนโยนกลับแปลเปลี่ยนเป็นเเสียงราบเรียบเย็นชาอย่างไม่เคยได้ยินมาก่อน

" โลมาขอโทษ"

" เหตุผล " ฉันก้มหน้า หลับตาตั้งสติเพื่อที่จะตอบสิ่งที่ค้างคาใจ

" โลมาอยากทำอะไรเองได้บ้าง โดยไม่ต้องพึ่งฉลาม โลมาแค่อยากมีอิสระบ้าง"

" โตแล้วก็อยากจะทำอะไรเองได้ว่างั้น"

" มันไม่ใช่ " จะไปกันใหญ่แล้ว

" แล้วมันยังไงวะ!!! " ฉันสะดุ้งตกใจเมื่อได้ยินน้ำเสียงตะคอกออกมาจากฉลาม

" รู้บ้างไหมว่าข้างนอกมันอันตรายแค่ไหน"

".. อึก.."

" แล้วการที่เธอออกไปเที่ยวเล่นโดยที่ไม่สนใจคนอื่นว่ามันจะเป็นห่วงแค่ไหนมันใช่เหรอโลมา!! "

" โลมาไม่ได้ไปเที่ยวเล่นนะ"

" แล้วมันคืออะไร!!! " ร่างสูงตะคอกคนเป็นน้องอีกครั้งเมื่อการควบคุมอารมณ์นั้นขาดสะบั้น ฉันเม้มปากตัวเองแน่นพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลต่อหน้าฉลาม

" รู้ไหมว่าตอนที่พี่รู้ว่าเธอมาโดยไม่บอกพี่มันทำให้พี่รู้สึกยังไง"

" กูดูเเลน้องไม่มีตรงไหน บังคับน้องเกินไปหรือเปล่า กูมันเป็นพี่ที่ไม่ดีเหรอวะ ที่น้องถึงจะต้องปิดบังกูขนาดนี้เลย" ฉันส่ายหน้ากลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่เมื่อได้ยินคำพูดที่เอาแต่โทษตัวเองของฉลาม

" ไม่ ไม่ ฉลาม ฮะ ฮึก มันไม่ใช่อย่างนั้น โลมาขอโทษ ฮือออ โลมาผิดเอง โลมาคิดอะไรเด็กๆ เอง ฮือออ" ฉันโผลเข้าไปกอดฉลามแน่น

" ได้ โลมาต้องการอิสระมากใช่ไหม " ฉลามผละออกจากอ้อมกอดฉันปาดน้ำตาให้กับฉัน

" ต่อไปนี้อยากจะทำอะไรก็ทำ ทำตามใจตัวเองได้เลย พี่จะไม่บังคับโลมาอีกต่อไปแล้ว" ทันทีที่ได้ยินเสียงทุ้มเอ่ยออกมาฉันแทบจะหยุดหายใจ ชาไปทั้งตัวมือไม้แทบจะขยับไม่ได้ ไม่ ไม่ใช่ ฉันไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้ ฉลามปล่อยมือจากฉันและเดินออกจากห้องไปห้องนอนก่อนจะล็อคประตูเพื่อไม่ให้ฉันตามเข้าไปได้

ก๊อก ก๊อก ตุบ ตุบ

"ฮึก ฮือออ ไม่ ไม่เอาอะ ฉลามเปิดประตูให้โลมาหน่อย ฮือออ

ตุบ ตุบ ตุบ

" ฮือออ ฉลามโลมาไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้นะ ฮือออ" ร่างบางร้องไห้ปล่อยโฮออกมาก่อนที่คิมบอดี้การ์ดของฉลามจะประคองคุณหนูของเขาปลอบประโลม

" คุณหนูพอเเล้วครับ ใจเย็นๆ ก่อนนะครับ " ร่างบางหันมองคิมเพื่อขอความช่วยเหลือ

" ฮึก พี่คิม ช่วยพูดกับฉลาม ฮึก หน่อย โลมาขอโทษ ฮืออออ" ใบหน้าหวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาร้องไห้จนตัวโยนและก่อนจะฟุบหลับไป

" คุณหนู!!! คุณหนูครับ คุณหนู!!"

พรึบ ร่างสูงที่อยู่ในห้องออกมาทันทีที่ได้ยินเสียงคิมร้องเรียกอย่างตกใจ

" โลมา!!!"

"นายน้อย คุณหนูเป็นลมครับ" ฉลามทรุดตัวเข้าไปประคองคนน้องก่อนจะอุ้มขึ้นมา

" ไอคิม ตามหมอด่วน" น้ำเสียงทุ้มเอ่ยอย่างร้อนรนก่อนจะเดินอุ้มคนตัวเล็กเข้าไปในห้องตัวเองและวางคนเป็นน้องลงบนเตียงอย่างเบามือ

"แม่งเอ๊ย!!!" ฉลามยกมือขึ้นเสยผมตัวเองก่อนจะสบถออกมา

ผมไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ ผมแค่ต้องการจะให้โลมาสำนึกและจะไม่ทำอีก มันใหม่สำหรับโลมา เรา 2 คนพี่น้องไม่เคยทะเลาะกันใหญ่โตขนาดนี้มาก่อนเเละเรื่องที่น้องทำมันใหญ่มากจนผมไม่อาจควบคุมอารมณ์ตัวเองได้เลยตะคอกและพูดประชดน้องออกไปแบบนั้น

"นายน้อย หมอมาแล้วครับ"

" ไอฉลาม มึงนี่น่ะ ถึงกูจะอยู่บ้านใกล้มึงแต่ก็ไม่ใช่ว่ามึงจะลากกูมาตอนไหนก็ได้นะเว้ย" ผมขมวดคิ้วมองมันอย่างไม่สบอารมณ์ มันไม่มีหมอคนอื่นแล้วหรือไงวะ

" อุ้ย!!! ขอโทษครับเพื่อน" หมอมาร์ชสะดุ้งทันทีเมื่อเจอสายตาพิฆาตของเพื่อนส่งกลับมา ก่อนจะชะงักมองเพื่อนตัวเองแล้วมองคนที่หลับอยู่บนเตียง

"ไอ้หมารีบตรวจ"

" สัส!!! " หมอมาร์ชต้องเก็บความสงสัยเอาไว้ในใจเพราะรู้ดีว่าเพื่อนตัวเองนั้นเจ้าอารมณ์ขนาดไหนถ้าเกิดขัดใจมันขึ้นมา

" เป็นไงบ้างไอ้หมอ" เมื่อเห็นว่าเพื่อนตัวเองตรวจเสร็จฉลามเข้าไปถามทันที

" อาการอ่อนเพลียน่ะ เลยเป็นลมไป ส่วนแผลที่มือกูทำให้แล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้วละ"

"แผลที่มือ?" ผมมองที่มือน้องอย่างสงสัยก่อนจะชะงักไป

" น่าจะเป็นตอนที่ทุบประตูนายน้อยแน่เลยครับ"

"เฮ้ออออ" ผมถอนหายใจอย่างปลงตกยกมือขึ้นนวดขมับ ที่ปวดหนึบๆ กูทำอะไรลงไปว่ะ

" เห้ย มึงโอเคนะเว้ย" หมอมาร์ชยกมือตบบ่าเพื่อนถามเพื่อน

" อื้ม กูโอเค ขอบใจมึงมาก"

" เอ่ออ…ไอฉลามคือกูก็ไม่อยากจะเสือกนะเว้ย" หมอมาร์ชทำท่าทีอึกอักอยากจะถามสิ่งที่คาใจตั้งแต่เมื่อกี้ แต่เพราะเห็นมาเพื่อนเครียดเกินไปเลยไม่อยากถามตอนนั้นแต่ตอนนี้ ผมอยากเสือกคร้าบบบบ

" เออมึงเสือก" ร่างสูงตอบเพื่อนหน้านิ่งๆ

"สัส เออกูเสือกก็ได้ว่ะ สรุปใคร"

กูว่าแหละแม่ง ทำไมไอคิมมันไม่โทรหาหมอคนอื่นมาวะ

" น้องกู"

" อ้อ จริงเหรอวะ" เมื่อได้ยินดังนั้นมันก็ยิ้มออกมาทันที

"มึงยิ้มเหี้ยไร"

ป๊าบบบบ

"โอ้ยยย ไอสัส" ผมตบหัวมันไปทีหนึ่งหมั่นไส้รอยยิ้มเหี้ยนี้ฉิบหาย

"อย่าแม้แต่จะคิด" มันลูบหัวตัวเองปอยๆ มองผมยิ้ม -_- แม่ง

" มึงรู้ได้ไงว่ากูคิดอะไร"

" สายตามึงมันฟ้องไอหมา"

" หึ สมแล้วที่เป็นเพื่อนกู" ผมมองมันอย่างปลงตก

" กูตกดระไดพลอยโจนต่างหาก สัส"

" แม้ๆ ทำมาเป็นเจ้าสำนงสำนวน" ใครก็ได้เอาไอเหี้ยนี่กลับบ้านที

" แล้วน้องมึงโสดป่ะ" -_-*

" ไม่โสด" ผมตอบกันซีนมันทันที

" รีบตอบเลยนะมึง"

" มาร์ชกูไม่เล่น" ผมมองหน้ามันจริงจัง

" กูก็ไม่เล่น" มันที่ตอบผมหน้าจริงจังเช่นกัน สัส!!!!

" ข้ามศพกูไปก่อน" ผมตบบ่ามันแรงๆ สองสามทีก่อนจะเดินกลับไปในห้อง ก่อนที่จะหันกลับไปหาไอ้หมออีกรอบ

" กูไม่ส่งนะ คิมส่งแขกด้วย" ผมรู้จักไอ้หมอมา 4 ปี ผมรู้จักมันดี มันที่มีสายตาขี้เล่นเฮฮากับทุกเรื่องแต่ถ้าเรื่องไหนที่มันจริงจังขึ้นมาเมื่อไหร่มันก็พร้อมที่จะลุยเสมอ แต่ลำบากหน่อยนะเพราะกว่าจะผ่านกูไปได้มึงก็เเสนสาหัสแล้วเพื่อน หึ