“ส่วนคุณ มาคุยกับฉันให้รู้เรื่องเลย” โมรินเดินนำออกมาที่ระเบียงห้อง เพราะไม่อยากเสียงดังให้ลูกต้องตื่นอีก
“คุณไม่ต้องการฉันกับลูก คุณทิ้งฉันไปเอง และคุณแต่งงานกับวารีไปแล้ว อย่ามายุ่งกับฉันกับลูกอีก”
“พี่กับวารีเราหย่าขาดจากกันแล้ว” ประโยคของเขาทำให้เธอนิ่งงัน เขากับวารีรู้จักกันมานาน รู้ใจกัน รักกันถึงขนาดประกาศแต่งงานต่อหน้าคนทั้งงาน ในวันเกิดของพันไมล์เมื่อหลายปีก่อน แต่ทำไมถึงได้เลิกกันเสียล่ะ เธอพอรู้ข่าวนี้จากการซุบซิบของคนอื่น แต่ไม่ได้คิดจะสนใจอะไร ไม่สะใจ ไม่ใส่ใจ ไม่แคร์ และไม่คิดดีใจอะไรเลย เธอตัดเขาออกไปจากใจอย่างเด็ดขาด เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนคือควาย เธอยึดคตินี้และท่องมันจนขึ้นใจ
“โมไม่ดีใจหรือไง ที่พี่เลิกกับวารีแล้ว”
“ทำไมฉันต้องดีใจด้วย ฉันแค่แปลกใจว่าคุณกับเขาสองคนไม่น่าจะเลิกกันเลยนะคะ เพราะเหมาะสมกันเสียเหลือเกิน เหมาะสมกันเสียยิ่งกว่าอะไร เหมือนผีเน่ากับโลงผุ” เ
