“แกเป็นลูกฉัน มีอะไรบ้างที่ฉันไม่รู้”
“คุณพ่อนั่นแหละครับไม่ช่วยผม ถ้าตอนนั้นคุณพ่อถามที่อยู่กับน้าของโมรินและบอกผม ผมจะได้ตามไปอธิบายให้เขาได้เข้าใจ” พันไมล์พูดอย่างน้อยอกน้อยใจที่บิดาไม่ช่วยตน วันนั้นถ้าเขาตามไปง้อโมริน เธอก็คงไม่ต้องอุ้มท้องและเลี้ยงลูกคนเดียว เธอกับเขาก็คงปรับความเข้าใจกันไปแล้ว
“ฉันเคยบอกแกแล้วว่าแกเรียนผูกก็ต้องเรียนแก้เอง ฉันกับแม่ของแกอยากไปเยี่ยมหลาน แกจะพาไปได้ไหม”
“ได้สิครับ” ประโยคของบิดาเหมือนทางสว่างในชีวิตของพันไมล์ เขาคิดว่าโมรินต้องใจอ่อนบ้างแหละ หากบิดามารดาของเขาไปด้วย อย่างน้อยเธอก็คงไม่ไล่ตะเพิดพวกท่านออกมา
พงศ์พาภรรยาและลูกชายไปเยี่ยมหลานสาว แต่พันไมล์ต้องผิดหวังเมื่อพวกท่านไม่ได้พาเขาไปด้วย
โมรินยกมือไหว้ผู้ใหญ่ทั้งสอง อีกคนเธอจำได้ติดใจว่าคือมารดาของพันไมล์ แต่อีกคนถ้าให้เดาคงเป็นบิดาของพันไมล์ น่าแปลกที่ผู้ใหญ่ใจดีคนนี้เคยเป็นเจ้านายของน้าสาว
