อุ้มรักห่มใจ

ฝากฝัง...2

“ตกลงเธอจะไม่ยอมญาติดีกับฉันเลยใช่มั้ย” หญิงสาวบอกอย่างอ่อนใจ เพราะสิ่งที่นิดหน่อยพูดเธอทำไม่ได้อย่างแน่นอน

“ใช่ จะไปทำอะไรก็ไป อย่ามาวุ่นวายแถวนี้” นิดหน่อยไล่หญิงสาวทันที เธอจนใจที่จะญาติดีกับแม่บ้านคนนี้ สรุปเธอต้องอยู่ที่นี่ด้วยความอึดอัดต่อไป ในเมื่อยังคิดหาที่ไปไม่ได้ ธิชาก็คงต้องอดทน และการเลี่ยงไม่พบพ่อเลี้ยงบูรณ์น่าจะเป็นทางที่ดี

และแล้วหญิงสาวก็ทำอย่างที่เธอคิดไว้ นั่นก็คือการเลี่ยงพ่อเลี้ยงหนุ่มทุกวิถีทาง ถ้าเขาอยู่ที่บ้าน เธอจะหนีไปช่วยงานที่โรงอาหาร แต่เมื่อเห็นว่าเขาเข้าไปในไร่ชา เธอถึงจะกลับมาทำงานบ้านช่วยนิดหน่อย แม้ว่านิดหน่อยจะไม่ต้องการ แต่เธอก็ไม่ต้องการที่จะอยู่อย่างคนงอมืองอเท้า

วันหนึ่งหลังจากที่หญิงสาวกลับเข้ามาที่บ้าน ด้วยเพราะเธอคิดว่าพ่อเลี้ยงไม่อยู่ที่บ้าน เธอก็ได้ยินเสียงสองคนสนทนากัน นั่นก็คือเสียงพ่อเลี้ยง แล้วก็เสียงของนิดหน่อย หญิงสาวไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟัง แต่เผอิญว่าบทสนทนาของทั้งคู่ดันมีชื่อของเธออยู่ด้วย หญิงสาวจึงหยุดฟังทันที

“นิดหน่อยไม่ได้ทำอะไรคุณธิชาเลยนะพ่อเลี้ยง” เสียงของนิดหน่อยสั่นด้วยความหวาดกลัว

“เธออย่านึกนะว่าฉันไม่รู้ ถึงเธอไม่ได้ทำอะไรธิชา แต่คำพูดที่เธอใช้พูดกับธิชามันใช้ได้แล้วเหรอ ธิชาอยู่ที่นี่ในฐานะเจ้านายของเธออีกคน คนเดียวที่จะมีสิทธิตำหนิธิชาได้ก็คือฉันเท่านั้น” พ่อเลี้ยงหนุ่มเตือนสติแม่บ้านสาว หลังจากที่เขาแอบได้ยินเธอพูดจาไม่ดีกับธิชาอยู่หลายครั้ง

“แต่คุณธิชาเธอทำไม่ดีกับพ่อเลี้ยงนี่นา” นิดหน่อยกล่าวเสียงอ่อย

“นั่นมันเรื่องของฉันกับธิชา ถ้าเธอยังอยากอยู่ที่นี่ก็ให้เกียรติธิชาด้วย หรือถ้าทำไม่ได้จะหาว่าฉันใจร้ายไม่ได้นะ” เสียงของพ่อเลี้ยงหนุ่ม บ่งบอกความจริงจังอย่างที่นิดหน่อยไม่กล้าหือเลยทีเดียว

“ค่ะพ่อเลี้ยง” นิดหน่อยรับคำ พ่อเลี้ยงหนุ่มจึงพยักหน้า ก่อนที่จะส่งสัญญาณให้แม่บ้านสาวออกไปจากห้อง

เมื่อธิชาได้ยินบทสนทนาระหว่างคนทั้งคู่ หญิงสาวก็รู้สึกผิดเล็กน้อย ทั้งที่เธอไม่เคยมองเขาในแง่ดี แต่เขากลับคอยปกป้องเธอ ความรู้สึกสับสนมันกำลังเกาะกินในหัวใจ เพราะลึกๆ แล้วเธอก็รู้ว่าเรื่องของบิดาเธอ มันไม่ใช่ความผิดของเขา แต่เป็นเพราะบิดาเธอจงรักภักดีกับเขา เรื่องแบบนั้นมันก็เลยเกิดขึ้น