#ด้านเกมส์
ดวงตามองพริ้งเดินออกไปจนสุดสายตาก่อนจะสบถคำหยาบออกมาเมื่อเธอไม่ยอมไม่ฟังกันเลย มือหนายกขึ้นเสยผมลวก ๆ ไม่รู้ว่าจะเอายังไงต่อกระทั่ง
“มึงจะยืนอยู่ตรงนั้นอีกนานไหม” เมื่อได้ยินเสียงเพื่อนก็หันกลับไปมองมันด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ ก่อนจะจำต้องเดินเข้าไปในห้องด้วยสีหน้าหงุดหงิด ผมเดินมาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อกดรัวแชตหาพริ้ง
“เป็นเหี้ยอะไร”
“เสือก!”
“กูมาขัดจังหวะ? ไม่ได้ปล่อยน้ำถึงหงุดหงิดขนาดนั้น”
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่ได้จะเอา” ตอบด้วยสีหน้าหงุดหงิดบ่งบอกถึงอารมณ์ในกายตอนนี้มาก ว่าไม่พร้อมจะคุยเรื่องใครทั้งนั้น
“ไม่เอาแต่ให้แนนขึ้นมาหาบนห้องย้อนแย้งนะไอ้สัส”
“กูไม่ได้บอกให้แนนขึ้นมา เธอขึ้นมาเอง” ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเข้าคอนโดนมาได้ยังไง พอรู้อีกทีเธอก็เคาะห้องผมรัว ๆ แล้ว และคิดว่าเป็นไอ้คิวที่นัดกันมาคุยงานที่ห้องจึงเดินไปเปิดประตูแบบไม่ได้คิดอะไรแต่เมื่อเห็นแน
