@ด้านเกมส์
ดวงตาจ้องมองพริ้งที่กำลังจะจูบกับไอ้เหี้ยนั่นด้วยสายตาไม่พอใจสุด ๆ กำโทรศัพท์ในมือแน่นก่อนจะยกมันขึ้นแนบหูอีกครั้ง
“เจอพริ้งแล้วครับป้าพิมพ์”
(ป้าค่อยโล่งใจหน่อย งั้นป้าไม่กวนแล้วเกมส์มีอะไรจะคุยกับพริ้งก็คุยเลยนะลูก)
“ครับ” ตอบป้าพิมพ์ทั้งที่ดวงตายังไม่ละไปจากใบหน้าพริ้ง หลังจากที่ป้าพิมพ์วางสายไปแล้วผมก็ตีเนียนเล่นละครต่อ
“พริ้งอยู่ห้องครับ ที่ไม่รับโทรศัพท์เพราะกำลังยืนจ... (จูบ) ” ยังพูดไม่จบพริ้งก็วิ่งพุ่งตรงมาหาพร้อมผมยกมือปิดปากผมด้วยท่าทีตกใจเพราะรู้ว่ากำลังจะพูดอะไรออกไป ก่อนจะพยายามแย่งโทรศัพท์ในมือแต่ผมหลบทันก่อน เธอจึงพูดไม่ออกเสียงเพราะกลัวคนในสายจะได้ยินโดยที่ไม่รู้เลยว่าป้าพิมพ์วางสายไปนานแล้ว
‘วางสายแม่ก่อน’ ดวงตามองปากเธอที่พูดไม่ออกนิ่ง ๆ แต่ก็ไม่คิดจะสนใจตีเนียนยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูอีกครั้ง
“อ๋อ ไม่ได้ยินเสียงพริ้งพูดป้าพิมพ์เลยไม่เชื่อเหรอครับว่าพริ้งอยู
