“ใช่ จะตบอีกทีถ้าคุณยังไม่หายบ้า ฉันมาหาลูก ไม่ได้มาที่นี่เพราะอยากเป็นเมียคุณ พอคุณบอกความจริงฉัน ฉันรู้ว่าแกเป็นสายเลือด ฉันตัดพวกแกไม่ได้ แต่คุณไม่มีสิทธิ์มาย่ำยีฉันอีก มิสเตอร์อาเชอร์”
แบรดลีย์กวาดสายตาเข้มๆ มองไปทั่วร่างเล็ก ความหงุดหงิดฉายฉันบนสีหน้า ดวงตาคมเข้มขึ้น กล่าวเสียงลอดไรฟัน “ฉันไม่มีสิทธิ์ ไอ้ตี๋นั่นก็ไม่มีสิทธิ์ ถ้าเธอแต่งกับมัน ฉันจะหอบลูกของเราไปขวางในงานแต่งซะเลย ว่าแต่ตอนนี้พ่อเธอ รู้หรือยังว่าลูกสาวแอบไปมีลูกทิ้งไว้ตั้งสองคน นี่ฉันไม่ได้ขู่ แต่ถ้าเธอไม่ฟังก็รอดู”
พอคิดถึงเรื่องนี้พรพระพายตัวชาไปหมด เธอเพิ่งประกาศโต้งๆ กับผู้เป็นพ่อว่าไม่เคยไปแอบมีลูกทิ้งไว้ งานนี้จะบอกพ่อยังไง
เห็นสีหน้าคิดหนักของเมีย คนเจ้าเล่ห์พอมองเห็นช่องทาง แบรดลีย์โคลงศีรษะไปมา เขาไม่เคยต้องวิ่งตามใคร แต่เมื่อรู้ว่าเจ้าของไข่คือพรพระพาย เขาเองก็ไม่เข้าใจ ยอมรับว่าต้องการเธอมาเป็นส่วนหนึ่งของ
