9
1200 Words
เสียงฝีเท้าที่เดินเข้ามาอย่างเงียบกริบพร้อมกับประตูที่ถูกผลักเข้ามาในห้อง ปรากฏร่างชายคนหนึ่ง แล้วก็เป็นแบบที่พรพระพายคิดไว้ เจ้านายของเธอดูเนี้ยบตั้งแต่หัวจรดเท้า ที่สำคัญหล่อเหลาไม่เบา
หญิงสาวรวบกระโปรงแล้วลุกขึ้น “สวัสดีค่ะมิสเตอร์อาเชอร์ ดิฉันพรพระพายมารายงานตัวค่ะ” หญิงสาวทักทายเขาแล้วยิ้มให้
ชายหนุ่มส่งยิ้มเปิดเผยท่าทางเป็นกันเอง เขาตัวสูง รูปหล่อไม่เบา อายุน่าจะยี่สิบต้นๆ พรพระพายคิดว่าเขามีลูกค่อนข้างเร็วสำหรับผู้ชายในประเทศนี้
ตรงกันข้ามกับคนที่ถูกเข้าใจผิดว่าเป็นเจ้าของคฤหาสน์ เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมวันนี้เจ้านายของเขาถึงตัดสินใจละทิ้งการประชุมที่น่าเบื่อหน่าย ในเมื่อสาวสวยตรงหน้าน่าสนใจกว่ามาก แต่นั่นก็ไม่ใช่นิสัยของคุณแบรดลีย์ เพราะไม่ว่าสวยแค่ไหน แบรดลีย์ก็ผ่านมาหมดแล้ว
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ” เขาได้รับคำสั่งให้มาบอกเธอว่าให้คอยอีกเดี๋ยว เจ้านายเขากำลังจะมา “ผมไม่ใช่คุณแบรดลีย์ครับ ผมไมเคิล เป็นบอดี้การ์ดของคุณแบรดลีย์ เจ้านายบอกให้คุณรอหน่อย เขากำลังจัดการกิจวัตรประจำวันให้กับคุณหนูทั้งสอง เดี๋ยวจะมาพบคุณ”
คิ้วเรียวสวยมุ่นเข้าหากัน ดวงตาเปี่ยมเสน่ห์วาบขึ้น เธอเดาผิด เขาเป็นแค่บอดี้การ์ด
“ค่ะ ฉันรอได้”
ตั้งแต่ย่างเท้าก้าวเข้ามาในอาณาจักรแห่งนี้ เธอเห็นสาวใช้นับสิบคน น่าแปลก คุณแบรดลีย์จัดการเรื่องลูกๆ เองหมดเลยหรือ เขาคงเป็นพ่อที่เคร่งครัดและเจ้าระเบียบมาก
“คุณหนูคนเล็กตอนเช้าๆ จะโยเยเล็กน้อย อีกหน่อยคุณคงได้รับมือ”
“ค่ะ คุณหนูทั้งสองคงเป็นเด็กที่ฉันต้องดูแล” เธอเคยรับมือกับหลานๆ ของคุณกลอเรีย พรพระพายเชื่อมั่นว่าเธอทำได้ และงานนี้เป็นงานที่กลอเรียฝากฝังมาเธอยิ่งต้องทำให้ดีที่สุด
ไมเคิลมัวแต่เผลอมองใบหน้าสวยๆ หวานๆ จนเกือบลืมตอบ พอจะอ้าปาก เสียงห้าวจัดในชุดกางเกงยีนเสื้อคอกลมสีเทาที่เดินเข้ามากลับเป็นผู้ตอบแทน
“ใช่ เด็กสองคนนั้นเป็นคนที่เธอต้องดูแลให้ดีที่สุดนับจากนี้” แบรดลีย์ตอบเสียงเข้ม
นี่คือประโยคแรกของนายจ้าง แต่เสียงของเขาทำให้เธอรู้สึกคุ้นหูจนต้องรีบหันกลับไปมอง ก่อนจะผงะถอยหลังไปเกือบสองก้าว
แบรดลีย์กอดอกมองยิ้มๆ เลิกคิ้วขึ้นแบบคนถือไพ่เหนือกว่า
พรพระพายพึมพำแผ่วเบา ยังตกอยู่ในอารามตกใจ “คุณ! คุณนั่นเอง!”
สายตาเข้มจัดจ้องมาที่แม่ตัวดีที่ทำให้เขาคลุ้มคลั่ง กระวนกระวายมาหลายวัน
“ใช่ ฉันเอง” แบรดลีย์ปล่อยแขนตามสบาย เดินเข้ามาใกล้ๆ เธอแล้วไหวไหล่นิดๆ “จำหน้าผัวได้ก็ดีแล้ว”
“ไอ้บ้า แกไม่ใช่ผัวฉัน”
ตอกตรึงกันทั้งคืนเกือบจะถึงรุ่งสางก่อนเขาจะเผลอหลับไป ยังมาบอกหน้าตาเฉยว่าไม่ใช่ผัว แล้วที่ตอกอัดกันรัวๆ คืนนั้นจะให้เรียกว่าอะไร
ตอนนี้คนที่งงที่สุดคือมือขวาของคนที่มีอำนาจที่สุดในอาณาจักรอาเชอร์ ใครเป็นผัว ใครเป็นเมียกัน ตั้งแต่ทำงานเป็นบอดี้การ์ดของมหาเศรษฐีเพลย์บอย เขาเพิ่งเคยเห็นคุณแบรดลีย์อ้างตัวว่าเป็นผัว เขามองสาวสวยว่าที่พี่เลี้ยงชั่วคราวกับเจ้านายสุดหล่อสลับกันไปมา ทว่าน้ำเสียงดุดันเอ่ยขึ้นก่อน
“ไมเคิล นายไปทำหน้าที่ของนายได้แล้ว ฉันมีเรื่องต้องคุยกับเมีย”
“เมีย!” ไมเคิลยังงงไม่หาย เมื่อครู่หูไม่ได้เพี้ยนจริงๆ ใช่ไหม
“ตะลึงอะไร ระหว่างไปนั่งคุยงานแทนฉันแล้วเก็บข้อมูลอย่างละเอียดมารายงาน กับการหางานใหม่ เลือกแบบไหนดี”
“คุยงานแทนเจ้านายสิครับ ผมจะเก็บข้อมูลมารายงานอย่างละเอียด”
“ดี งั้นรีบไปทำ”
ไมเคิลรีบค้อมศีรษะรับคำสั่งเจ้านายและเดินออกไป ทั้งที่ในสมองของเขาสับสนไปหมด “นี่มันอะไรกัน”
แบรดลีย์เดินตามไมเคิลไปเพื่อปิดประตูและล็อกให้แน่น กันคนเข้ามาวุ่นวายเวลาที่เขาคุยกับเมีย ก่อนจะหันกลับมามองหน้าหวานๆ ของพรพระพาย
“ทีนี้ไม่มีใครกวนเราแล้ว” แบรดลีย์ย่างกรายเข้ามา ในขณะที่พรพระพายถอยหลังกรูด สร้างความรู้สึกไม่พอใจให้เขา นึกว่าเจอกันเมียจะอยากวิ่งเข้ามากอด แต่ความเป็นจริงสีหน้าเธอแสดงออกชัดว่ารังเกียจเขามากแค่ไหน
“แก แก ไอ้ชั่ว ฉันไม่คิดเลยว่าจะเป็นแก ปล่อยฉันออกไปนะ” ดวงตาคู่หวานมองไปที่กระเป๋าแล้วรีบวิ่งไปคว้า ทว่าช้าเกินไป เจ้าของร่างสูงใหญ่ขยับไม่กี่ก้าวก็เข้ามาประกบเธอสำเร็จ เขาแกะกระเป๋าออกจากมือเล็กๆ แล้วโยนมันทิ้งไปราวกับเป็นแค่เศษขยะ
“เดี๋ยวจะซื้อให้ใหม่ยี่ห้อดีๆ ที่เหมาะกับเมีย”
“ฉันไม่ต้องการของๆ คุณ ปล่อยฉันออกไปนะ”
“จะหนีผัวไปไหนอีกทูนหัว ทั้งผัวทั้งลูกกำลังรออยู่”
พรพระพายหน้าแดงซ่าน รู้สึกร้อนวูบวาบไปหมด เขาอ้างว่าเป็นผัวแล้วยังบอกว่าลูกรอเธออีก นี่มันอะไรกัน พรพระพายรีบส่ายหน้าหวือ
“ไม่จริง ประสาทไปแล้วหรือไง เราเคยมีอะไรกันแค่คืนเดียวเมื่ออาทิตย์ก่อน แล้วฉันก็ไม่เคยท้องมาก่อน ฉันไม่เคยมีลูกกับคุณแน่ๆ”
แบรดลีย์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆ เขาอยากจะหอมแก้มเมียก่อนอธิบาย แต่สิ่งที่ได้รับ
“ไอ้คนโรคจิต”
ครั้งนี้เธอมีสติเต็มร้อยจะไม่ปล่อยให้พลาดอีก ดวงตากลมโตมองเขาอย่างไม่ไว้ใจ “ปล่อยฉันออกไปนะ”
“จะไปไหน ฉันให้คนพาเด็กๆ มาหาเธอ พวกเขากำลังแต่งตัว เราต้องคุยกัน เดี๋ยวเธอจะเข้าใจ”
“เข้าใจกับผีอะไร เข้าใจว่า...”
พรพระพายยังไม่ทันได้ด่าเขามากกว่านี้ก็ถูกเขารั้งตัวเข้าไปจูบ ปากหยักร้อนประกบลงมาราวกับหิวกระหาย เนิบนาบเนิ่นนานแลกลมหายใจร้อนผ่าว ปิดกั้นเสียงด่าทอชุดใหญ่ แต่พรพระพายไม่ใช่ผู้หญิงที่จะอ่อนปวกเปียกราวถูกเทียนลน เธอกัดริมฝีปากของเขาจนห้อเลือด เลือดของเขายังติดที่ริมฝีปากล่างของเธอ
“โอ๊ย” แบรดลีย์ครางเสียงต่ำ
“สมน้ำหน้า”
แบรดลีย์ตกใจไม่คิดว่าเมียจะดุขนาดนี้ ตอนนั้นที่เธอบอกจะให้พรหมจรรย์กับเขายังไม่ฤทธิ์เยอะแบบนี้
“อ้อ แม่พันธุ์ดื้อ ดุอาละวาดเก่งแบบนี้ เจ้าจัสตินถึงได้แสบขนาดนั้น เธอต้องมาช่วยฉันปราบมันแล้ว”
- Writer
