10
1399 Words
เขาพูดอะไรเธองงไปหมดแล้ว ดวงตาคมเข้มมองเธออย่างคาดโทษ แล้วเดินเข้ามาหา มือหนายื่นมือมาจะคว้าข้อมือ พรพระพายรีบถอยกรูด หมุนตัววิ่งหนีออกไปจากจุดนั้น
“จะหนีไปไหน เธอต้องฟังฉันพูดก่อนจะได้เข้าใจ”
“ฉันไม่อยากฟัง ปล่อยฉันกลับไป” เสียดายเขาหล่อ ไม่น่าเสียสติเลย พรพระพายส่ายหน้าเห็นใจ
แบรดลีย์เอาลิ้นดุนกระพุ้งแก้ม เห็นสีหน้าตกอกตกใจราวกับเจอผีร้ายหลุดออกมาจากอเวจี เขาก็อดจะหมั่นไส้เมียไม่ได้ คงคิดว่าหลังจากคืนนั้น ชาตินี้ทั้งชาติคงไม่ต้องทนเห็นหน้าเขาแล้วล่ะมั้ง เสียดายจัง เธอคิดผิดแล้วสาวน้อย
“ฉันจะปล่อยเธอออกไป ต่อเมื่อเราคุยกันจนเข้าใจ”
“ฉันไม่รู้ว่าเจ้านายแสนดีของคุณกลอเรียเป็นคุณ ถ้ารู้ฉันจะไม่มาทำงานนี้เด็ดขาด” เธอไม่อยากเชื่อว่าโลกจะกลมแบบนี้ และไม่อยากคิดว่ากลอเรียจะมีส่วนรู้เห็นในเรื่องที่เกิดขึ้น
“ไม่เอาน่าทูนหัว” เขาตะล่อม “ฉันสัญญา จะเป็นสามีแสนดีให้เธอ และจะเป็นพ่อที่ดีของลูกๆ เธอ ถ้าเธอทำตัวดีๆ แล้วฟังฉันอธิบายสักนิด”
พรพระพายยืนงงเหมือนโดนของแข็งหล่นใส่ศีรษะ เธอส่ายหน้าระรัวให้กับคนพูดจาไม่รู้เรื่อง ตอนนี้ร่างกายกับวิญญาณเธอเหมือนยังไม่ประสานเข้าด้วยกัน เรื่องถูกเขาอ้างว่าเป็นสามีเธอพอจดจำมันได้ว่าเกิดอะไรในคืนนั้น แต่เรื่องลูกนี่สิ ลูกของเขาไม่ใช่เหรอ ยัดเยียดมาเป็นลูกเธอได้ไง งงไปหมดแล้ว
แบรดลีย์หยุดการเคลื่อนไหว กลั้นหัวเราะเบาๆ เขาดูจากสีหน้าของเธอแล้วโทษตัวเองว่าคงจู่โจมเร็วไปนิด เป้าหมายคงงงจริงๆ “อะ...ไม่ต้องงง”
“ก็ฉันงง งงจริงๆ” พรพระพายตอบแบบซื่อๆ ความงงยังไม่มีทีท่าว่าจะจากไปไหน ความสงสัยอีกหลายเรื่องวิ่งเข้ามาแทรก ถามว่าเธอจำเขาได้ไหม เธอจำหน้าเขาได้ไม่ลืม เครื่องหน้าของเขาออกจะโดดเด่นเรียกได้ว่าเป็นพระเอกฮอลลีวูดได้สบาย แต่ถามว่าอยากเจอหน้าเขาอีกไหม ตอบได้ทันทีเลยว่า
‘ไม่แน่นอน’
‘คืนเดียวก็เกินพอ’
เมื่อเช้าก่อนเดินทางมาที่นี่ ระหว่างอาบน้ำเธอมองสำรวจร่างกายแล้วพบว่า รอยคล้ำสีม่วงเป็นดวงกลมๆ ยังปรากฏอยู่บริเวณหน้าอกอวบอิ่ม มีสามจุดที่หน้าท้องแบนราบไร้ไขมัน แล้วมีรอยที่ไล่ต่ำลงไปเรื่อยๆ ไถลเรื่อยเปื่อยลงไปจากขอบแพนตี้ จนพรพระพายไม่กล้ามองไปถึงรอยสุดท้าย ว่ามันจะไปจบสิ้นที่จุดใดให้ตกใจเล่น
พรพระพายดึงสติกลับมาเมื่อรู้สึกว่ามีคนมองอยู่ ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งราวกับหมาป่าเห็นปลากระป๋อง จมูกโด่งเป็นสันก้มลงมาใกล้ๆ ราวกับพยายามดมกลิ่นเพื่อจะหาวิธีกินเนื้อปลาในกระป๋องฉ่ำซอสมะเขือเทศที่เคยชิมแล้วติดใจ
“ถ้าเธอยังงง ฉันมีคำตอบทั้งหมดให้เธอ” คนหล่อยกมือเสยผมที่หล่นลงมาปกปิดหน้าผาก แล้วแสยะยิ้มเหี้ยมๆ เมื่อเห็นคนตัวเล็กส่ายหน้าระรัว
“ฉันไม่อยากฟัง แต่อยากกลับออกไป”
“ทำไม” เขาถาม รู้สึกเสียฟอร์ม เมียไม่ดีใจเลยที่ได้เจอหน้าผัวอีกครั้ง ไม่เหมือนเขาเลย ที่ตื่นเต้นตื่นตัวทุกครั้งที่ได้เห็นหน้าเธอ
“เรื่องคืนนั้นมันจบลงไปแล้วนี่ ฉันลืมมันไปหมดแล้ว” เมื่อวานเธอนั่งทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วโทษตัวเองว่าไม่น่าไปสถานที่อโคจรแบบนั้นในเวลาที่สติและสภาพจิตใจไม่เต็มร้อย “เราก็แค่คนแปลกหน้าที่บังเอิญเคยเจอกัน จากนั้นก็ต่างคนต่างไป”
แบรดลีย์หัวเราะหึๆ พระเจ้า ให้ตายเถอะ คำพูดเหล่านั้นเขาเคยพูดมาหมดแล้วกับคู่ควงสาวๆ
“แล้วไงต่อ” เขาถามสีหน้าท่าทางกวนๆ ในขณะที่มือหนากำลังลูบคลำบั้นท้ายอวบตึง เขาขบฟันแน่น พอได้จับได้สัมผัส มันก็นะ...อยากขึ้นมาเสียอย่างนั้น ส่วนอีกฝ่ายตกใจรีบผลักมือแกร่งออก
“ปล่อยนะ อย่ามารุ่มร่ามใส่ฉัน”
“คืนนั้นมากกว่านี้อีกยังไม่บ่นเลย ทีตอนเธอทั้งลูบ ทั้งคลำ ทั้งจับฉันค่อนคืน ฉันยังไม่หวงตัวกับเธอแบบนี้เลย”
พรพระพายถลึงตาใส่ “บอกแล้วไง เรื่องที่เกิดขึ้นคืนนั้นลืมมันไปซะ”
“ใจกว้างดีนี่ ตั้งใจแจกฟรีเหรอคนสวย ต่อไปนี้อย่าได้คิดเอาไปแจกใคร ไม่งั้นฉันเอาตาย” หลายวันนี้เขาส่งคนไปสะกดรอยตามเธอแล้ว รู้ดีว่ายังไม่มีใครมาทับรอยเขา ลองมีสิ เขาเอาถึงตาย
“คุณไม่สิทธิ์มายุ่งกับชีวิตของฉัน”
“มีตั้งแต่วินาทีที่เธอรับฉันเข้าไปในตัวของเธอ ฉันเป็นผัวคนแรก และฉันยังไม่อนุญาตให้เธอมีผัวอันดับต่อไป เข้าใจเอาไว้ด้วย”
เขาพูดมาได้น่าไม่อาย พรพระพายโกรธจัดจนนึกอยากทุบเขาให้ตายคามือ
“คนเลว แค่เรื่องคืนนั้น ฉันไม่เรียกคุณว่า...”
“ผัว” เขาต่อให้ “แต่ฉันคิดว่าเธอเป็นเมีย ฉันถึงต้องทำให้เราวนมาเจอกันอีกที่นี่” แบรดลีย์บอกเสียงยั่วเย้า ดวงตาสีน้ำตาลกรุ้มกริ่ม มองเมียด้วยสายตาพิจารณา ภาพในคืนนั้นฉายชัดขึ้นมาเต็มหัว
“อันที่จริงหน้าตาเธอออกจะแสนหวาน แล้วเท่าที่ฉันได้ชิมไปจนอิ่มท้อง เธอก็หวานล้ำไปทั้งตัวจริงๆ ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า เอาลิ้นไปชิมตรงไหนก็หวานตรงนั้น จนอยากจะชิมซ้ำอีก” ยิ่งเข้าใกล้เธอเท่าไหร่ ยิ่งทำเอาเลือดในกายเขาร้อนฉ่า ในหัวมีแต่ภาพตอนเขาเข้าหาเธออย่างถี่กระชั้น นาทีที่เขาหยัดสะโพกเข้าหาเธอเกือบจะทั้งคืน
แบรดลีย์จ้องมองใบหน้าหวาน ละเลื่อนต่ำมาที่ลำคอ แล้วจ้องลึกลงไปที่รอยแยกของคอเสื้อ
“หน้าเธอก็ใส แต่ทำไมถึงใจดำ ลืมลูกลืมผัว ไม่ฟังฉันบ้างเลย”
“กรี๊ดดด คนบ้า ฉันยอมรับเราเคยมีอะไรกัน แต่ก็แค่ครั้งเดียว ส่วนลูก ฉันจะเคยมีลูกกับคุณได้ยังไง ในเมื่อเราเคยมีอะไรกันครั้งเดียว”
“แต่เราก็มีลูกด้วยกันสองคนแล้วนะ แต่ฉันอยากมีอีก เพราะลูกคนเล็กของเราออกจะเอาแต่ใจและค่อนข้างเกเร ถ้ามีน้องอีกสักคนสองคน จัสตินจะต้องดีขึ้นแน่ๆ”
“พูดอะไรของคุณ” คิ้วเรียวขมวดมุ่นแทบจะชนกัน แต่ครั้นมองใบหน้าหล่อเหลาในระยะประชิด ภาพของแบรดลีย์ก็ฉายชัดเข้ามาให้จำได้ เธอเคยเจอเขาที่โรงหนัง
เมื่อเจ็ดวันก่อน
คืนหนึ่งในรัฐแมรีแลนด์ สหรัฐอเมริกา พรพระพายรู้สึกเครียดจัด บิดาเร่งเร้าต้องการให้เธอเดินทางกลับไปเมืองไทยด้วยจุดประสงค์ราวกับละครภาคค่ำ คืออยากให้เธอกลับไปแต่งงานกับผู้ชายที่พ่อเห็นว่าเหมาะสมแล้วจะช่วยพยุงกิจการไว้ได้ เธอจึงตัดสินใจยืมรถของเพื่อนออกไปดูภาพยนตร์เรื่องดังคลายเครียด ในโรงภาพยนตร์ เธอกับเขาเลือกที่นั่งติดกัน เธอเสียเงินไปเกือบยี่สิบเหรียญแลกกับความสุขเพราะอยากคลายเครียด
ขณะที่เธอกดปุ่มเรียกพนักงานมาเสิร์ฟม็อกเทล แอบสังเกตว่าเขาไม่ได้ดูหนัง แต่ลอบมองหนังหน้าเธออยู่เรื่อย เธอเห็นหน้าเขาไม่ชัดแต่รู้ว่าโครงหน้าเขาหล่อมาก แล้วจากนั้นเธอก็ไปที่บาร์เล็กๆ แล้วบิดาก็โทรเข้ามาเร่งรัดอีก
ก่อนจะเปลี่ยนเป็นออกคำสั่งว่า เธอต้องเดินทางกลับไปแต่งงานทันทีเพราะผู้ใหญ่ทั้งสองตระกูลมีแผนอยากอุ้มหลานไวๆ ฝ่ายชายซื้อตัวเครื่องบินเที่ยวกลับให้เธอแล้ว
- Writer
