คุณคนเก่ามาเฟียอันตราย

ตอนที่ 6 : กลับมาหาถึงที่

มารีนนั่งรถมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งมองเห็นไนต์คลับที่เธอเพิ่งเหยียบย่างมาเมื่อคืนก่อน แม้ตอนนี้ยังเป็นช่วงกลางวันแต่มันก็แผ่รัศมีความชั่วร้ายได้ไม่น้อยไปกว่ากัน

เธอต้องคุยกับเซเวียร์ให้รู้เรื่อง

ร่างบางย่างกรายลงมาและตรงไปที่ประตูด้านหลังของไนต์คลับ ตากลมโตเหลือบมองความสวยงามที่ถูกฉาบไว้ภายนอก นึกเสียดายการตัดสินใจเมื่อคืนนี้

หากเธอรู้ก่อนว่าที่แห่งนี้มีเซเวียร์ซึ่งเป็นเพื่อนคนสนิทของเจคอบเป็นเจ้าของ เธอจะไม่ก้าวเข้ามาเลย แต่เพราะที่แห่งนี้เป็นสาขาเปิดใหม่ เธอไม่รู้ว่ามันเกี่ยวข้องกับคนเหล่านั้น ถึงได้พลาดตกหลุมพรางเข้ามาอีกครั้ง

"ฉันมาหาเซเวียร์" เธอบอกกับการ์ดสองคนที่เฝ้าอยู่หน้าประตู

พวกเขาไม่ได้กีดกันขัดขวางเธอ คล้ายกับว่ามีคำสั่งมาจากเบื้องบนล่วงหน้า ชายร่างใหญ่สองคนเปิดทางให้เธออย่างง่ายดาย

หญิงสาวกลืนน้ำลายแล้วเดินเข้าไปตามทางเดินที่มีแสงสลัว ไม่นานก็เจอชายผู้ดูแลอีกคนที่ยืนเฝ้าอยู่มุมทางเดิน ยังไม่ทันได้พูดอะไรคนผู้นั้นก็ผายมือเชื้อเชิญเธอ

"เชิญครับคุณมารีน"

มารีนได้แต่พยักหน้ารับด้วยความประหม่า แล้วเดินตามคนคนนั้นไป เขามาส่งเธอหน้าประตูห้องชั้นใต้ดินของไนต์คลับ ชายผู้ดูแลเปิดประตูให้เธอ

"ขอบคุณค่ะ" เธอกล่าวแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไป พยายามควบคุมจิตใจให้ปกติที่สุด

"มาไวดี"

ถ้อยคำนั้นกล่าวทักทายอย่างหยอกเย้า มารีนหันไปก็เจอเซเวียร์นั่งจิบวิสกี้โดยที่สองข้างกายเขามีผู้หญิงสองคนนั่งชิดใกล้

"ออกไปก่อน"

"ค่ะคุณเซเวียร์" สองสาวว่าง่ายรีบเชิญตัวเองออกจากห้องไปทันที

เซเวียร์นั่งเอนพิงโซฟาด้วยท่าทีสบายใจ

"นั่งก่อนสิมาย เดี๋ยวไอ้เจคอบมันจะมาด่าฉันอีก ที่ให้เด็กเก่ามันทนยืนขาแข็ง"

มารีนถลึงตามองคนตรงหน้า ได้ยินชื่อเขาคนนั้นทีไรเธอเสียอาการทุกที มารีนเลือกที่จะไม่นั่งลง เธอเดินเข้าไปใกล้อีกนิดแล้วเข้าเรื่องอย่างตรงประเด็น

"คุณจะเอายังไง"

"หมายถึงเรื่องไหน" เซเวียร์กล่าวด้วยเสียงเรียบเรื่อย ออกแนวสบายใจไม่ได้ทุกข์ร้อน ทว่าคนฟังกลับยิ่งร้อนรนจนกำมือแน่น

"เรื่องเมื่อคืนที่ฉันทำให้ไนต์คลับคุณเสียหาย ต้องทำกันถึงขนาดนี้เลยเหรอเซเวียร์"

ถึงขนาดทำให้ที่ทำงานของเธอมีปัญหา คนพวกนี้มันมีหัวจิตหัวใจกันอยู่ไหม

"ฉันจะตกงานตอนนี้ไม่ได้ แล้วฉันก็ไม่มีเงินมาใช้หนี้ให้คุณด้วย"

"ขอโทษนะมาย" เขาเอ่ยน้ำเสียงสบาย ๆ รอยยิ้มยังประดับบนใบหน้า "แต่พวกฉันไม่ใช่คนดีหรือพวกใจบุญ...เธอก็รู้"

มารีนเม้มปากแน่น การหวังความเมตตาจากพวกเขาช่างเป็นเรื่องไร้สาระ ใคร ๆ ก็รู้ว่าเบื้องหลังคนพวกนี้มันน่ากลัวแค่ไหน

เห็นสีหน้าหญิงสาวหม่นลงด้วยความกังวลมาเฟียหนุ่มก็กระตุกยิ้ม

"ฉันต้องการเงินนั่นในสามวันนี้" น้ำเสียงของเขาเยือกเย็นลง ความหยอกเย้าแปรเปลี่ยนเป็นน่ากลัว คล้ายกับว่านี่คือร่างจริงของเขา

"สามล้านนะมาย ถ้าเธอหาไม่ได้หรือคิดจะตุกติกฉันคงต้องใช้เส้นสายสักหน่อย"

"เซเวียร์..." มารีนเริ่มเหงื่อตก

คนเหล่านี้เวลาบีบคั้นกดดันผู้คน ไม่มีใครที่หลุดรอดไปได้

"เธอคงจะหางานใหม่ในเร็ว ๆ นี้ไม่ได้แน่นอน ฉันพนันได้เลย หรือต่อให้หาได้ก็คงไม่พอจะใช้หนี้ฉันหรอก"

"..."

"ถึงเธอจะเคยเป็นคนที่เกี่ยวข้องกับเพื่อนฉันในอดีต แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้วน่ะสิ ช่วยไม่ได้ที่ฉันคงต้องโหดร้ายกับลูกหนี้"

มารีนหลุบตาลงต่ำ พวกเขามันเป็นปีศาจร้ายที่ฆ่าคนได้อย่างเลือดเย็น นับประสาอะไรกับเธอ

"ไม่มีทางเลือกให้ฉันหน่อยเหรอ" น้ำเสียงนั้นกังวานขอร้อง

เซเวียร์ตวัดสายตาขึ้นมองมารีนเล็กน้อย รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏขึ้นอย่างกับว่ารอคอยคำถามนั้นนานแล้ว

"มีสิ"

มารีนจ้องมองไปที่เขาทันที

"ทุกอย่างอาจจะคลี่คลายได้ด้วยดี ถ้าเธอลองไปคุยกับ...เจคอบ"

ถ้อยคำนั้นทำให้มารีนรู้สึกกระจ่างแจ้ง เซเวียร์แย้มยิ้มก่อนเอ่ยประโยคสุดท้าย

"เธอก็รู้ว่ามีมันคนเดียวที่จะช่วยเธอได้มาย"

นับตั้งแต่วันนั้นก็ผ่านมาจนจะเข้าวันที่สามแล้วที่เซเวียร์ยื่นคำขาด ตลอดช่วงที่ผ่านมาหญิงสาวพยายามร่อนใบสมัครงานใหม่ไปทั่ว ทว่าก็ยังไม่มีใครตอบรับ นอกจากหนี้ที่เธอติดไว้สามล้านนั่นยังมีค่าใช้จ่ายในแต่ละวันที่รอช้าไม่ได้ และเรื่องสำคัญที่โผล่เข้ามาใหม่ก็เกิดขึ้น

เป็นเรื่องที่เธอกังวลที่สุดมาตลอดสองปีนี้

'เราอาจจะต้องทำการผ่าตัดซ้ำอีกครั้งนะมาย อาการของลุงพงษ์ตอนนี้ไม่ค่อยดีเท่าไร'

คำพูดของภูริชที่บอกเธอเมื่อวันก่อนยิ่งทำให้ให้มารีนกดดันหนักขึ้น นับตั้งแต่การผ่าตัดใหญ่ในอดีตลุงของเธอก็ต้องได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดจากแพทย์มาตลอด แม้จะผ่าตัดอย่างปลอดภัยแต่อาการแทรกซ้อนยังมีมาให้เห็นอยู่เรื่อย ๆ

และดูเหมือนครั้งนี้จะหนักที่สุด

ขณะคิดถึงปัญหามากมาย หน้าของใครบางคนก็ลอยเข้ามาในความคิด

'เธอก็รู้ว่ามีมันคนเดียวที่จะช่วยเธอได้มาย'

คำพูดของเซเวียร์อาจจะจริงอย่างว่า

ตอนนี้เจคอบคือทางออกเดียว มีเพียงเขาเท่านั้น

ทั้งหนี้และค่าใช้จ่ายที่เธอต้องการ เขาต้องให้เธอได้แน่ จากที่ตอนแรกเป็นเขาที่ยื่นข้อเสนอ ตอนนี้เธอกลับคิดว่าตัวเองต้องการจะเข้าหาเขาด้วยความร้อนใจเสียมากกว่า

"ศักดิ์ศรีมันกินไม่ได้หรอกมาย" เธอบอกกับตัวเองคล้ายปลอบใจ

มันเคยเกิดขึ้นมาครั้งหนึ่งแล้ว เธอจะทำแบบนี้อีกครั้งก็คงไม่แย่ไปกว่านี้หรอก

เมื่อคิดได้เช่นนั้นพอตกเวลากลางคืนมารีนก็รีบไปอาบน้ำแต่งตัว เธอเลือกชุดเดรสสั้นรัดรูปสีดำ ผิวผ้าช่วงแขนคลุมยาวจนถึงข้อมือแต่ด้านบนปาดไหล่และขับเน้นผิวขาวช่วงเนินอก

หญิงสาวแต่งแต้มใบหน้าอีกเล็กน้อย ปล่อยผมสีดำขลับสยายไปตามแผ่นหลัง เธอเรียกรถโดยสารแล้วบอกจุดหมายปลายทาง

มุ่งหน้าไปสถานที่ที่คาดว่าจะได้เจอกับ 'เขา'

แสงสีในไนต์คลับหรูส่องวูบวาบในบริเวณโซนด้านหน้าที่เธอเข้ามาถึง ผู้คนมากมายนั่งดื่มกันตามโต๊ะ บ้างก็ยืนพูดคุยหรือคลอเคลียกันตามมุมต่าง ๆ

คืนนี้มารีนตั้งใจมา เธอพยายามมองหาคนผู้นั้นเพื่อที่จะเจรจา

ตลอดทางเดินผู้ชายหลายคนมองเธอแทบไม่ละสายตา ใบหน้าหวานที่ทั้งละมุนและคมสวยทำให้เธอดูโดดเด่น ทรวดทรงวันนี้เย้ายวนตามากกว่าคืนก่อนเพราะชุดที่เธอใส่ทั้งรัดรูปและเซ็กซี่ แต่ว่ามารีนไม่ได้สนใจใครนอกจากคนสำคัญในวันนี้

เธอเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงหน้าทางเข้าบริเวณโซนVVIP เดาว่าพวกเขาต้องอยู่ในนั้น แต่ก็ไม่รู้ว่าคืนนี้เจคอบจะอยู่ที่นี่ไหม

แต่ไม่ลองเสี่ยงดูก็ไม่รู้

"มีบัตรไหมครับ" พนักงานถามเธอ โซนนี้ไม่ใช่ใครจะเข้าก็เข้าได้ ต้องมีบัตรสมาชิกพิเศษเท่านั้น

"ไม่มีค่ะ แต่ช่วยบอกเจ้านายคุณว่าฉันชื่อมารีน"

พนักงานมองหน้ากันเล็กน้อย ก่อนจะบอกให้เธอรออยู่ตรงนี้สักพัก จากนั้นหนึ่งในพนักงานก็เดินหายไปด้านใน มารีนยืนรอด้วยใจประหม่า เธอพยายามข่มอารมณ์ด้วยท่าทีที่สงบที่สุด

ไม่นานนักพนักงานคนนั้นก็กลับมา พร้อมเอ่ยคำตอบที่เธอคาดหวัง

"เชิญครับคุณมารีน"

หญิงสาวแอบผ่อนลมหายใจเล็กน้อย ก่อนจะเดินตามชายหนุ่มเข้าไป

เธอเดินมาตามทางเดินด้านในที่ค่อนข้างเงียบสงบ เสียงจากภายนอกแทบไม่เล็ดลอดเข้ามา จนกระทั่งเรียวขามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องขนาดใหญ่ห้องหนึ่ง หัวใจของมารีนก็ยิ่งเต้นแรงขึ้น จากที่คิดว่าเธอพร้อมเผชิญหน้า แต่ตอนนี้กลับมีความรู้สึกตื่นกลัวไม่น้อย

แต่เธอตัดสินใจแล้ว...จะเดินกลับไม่ได้อีก

"คนที่คุณต้องการพบอยู่ในห้องนี้ครับ สามารถเข้าไปได้เลยครับ ผมส่งได้แค่นี้" พูดจบพนักงานคนนั้นก็หันหลังจากไปทันที

มารีนเม้มปากแน่น ยกมือที่ชื้นเหงื่อแตะที่จับประตู เธอสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และผ่อนออกมายาว ๆ นับหนึ่งถึงสามแล้วดันประตูเข้าไป

วินาทีที่ประตูถูกผลักเข้าไป สิ่งแรกที่เธอได้ยินคือเสียงเพลงจังหวะเนิบช้าด้านใน และเสียงพูดคุยหัวเราะของกลุ่มผู้ชายในห้อง

ขาเรียวค่อย ๆ ก้าวเข้าไปและประตูถูกปิดลง สายตาของกลุ่มคนที่นั่งอยู่ก่อนก็หันมามองทางเธอโดยไม่ต้องนัดหมาย

มารีนเงยหน้ามองและแทบอยากจะหายไปตอนนี้เลยก็ว่าได้

ทำไมวันนี้พวกเขาต้องอยู่กันเยอะขนาดนี้

มาเฟียทั้งสี่คน ธาวิน เอเดน เซเวียร์ และเจคอบ อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตา เสียงหัวเราะพูดคุยเมื่อกี้เงียบกริบ

สายตาทุกคนยังจับจ้องเธอ มีเพียงเจคอบที่หันกลับไปยกแก้วขึ้นจิบเหมือนไม่ใส่ใจ

มารีนตั้งสติ ข่มความอายและประหม่า ตัดสินใจเอ่ยออกไป บอกเจตนาอย่างไม่อ้อมค้อม

"ฉันมีธุระจะคุย"

เจคอบยังคงไม่หันมามองเธอ เขาต้องการให้เธอพูดให้ชัดเจน

"มีธุระกับใคร" เป็นเซเวียร์ที่ถามออกมาอย่างเย้าหยอก ส่วนเพื่อนคนอื่นก็ทำเพียงเงียบฟัง

"ฉัน..."

เจคอบตวัดสายตามองเธอเล็กน้อย ก่อนวางแก้วแล้วทำท่าจะลุกออกจากวงสนทนา

"กูว่ากูกลับก่อนดีกว่าว่ะ"

มารีนหน้าเสีย เขากำลังแกล้งเธอชัด ๆ เลย แต่เธอจะปล่อยโอกาสหลุดมือไปไม่ได้ ไม่รู้วันไหนจะได้เจอเขาอีก

"เจคอบ ฉันจะคุยกับคุณ!" เอ่ยออกไปแล้วก็อายจนอยากซุกหน้าเข้าไปใต้พรม

ทุกคนเงียบแล้วหันมามองเธอ ส่วนเจ้าของชื่อกลับกระตุกยิ้มมุมปาก

"ฉันไม่ค่อยได้ยิน ขออีกรอบ"

ไอ้คนบ้า เขามันเลวร้ายนัก มารีนได้แต่ด่าเขาในใจแต่ก็ยอมเอ่ยอีกครั้ง

"ฉันอยากจะคุยกับคุณ...เจคอบ"

"ได้สิ" ในที่สุดเขาก็ยอมหันมามองเธอ แถมยังเดินเข้ามาใกล้จนตัวแทบจะชิดเธออยู่แล้ว

ชายหนุ่มโน้มกระซิบเสียงต่ำใกล้หูเธอโดยไม่อายเพื่อนคนอื่นที่นั่งอยู่

"อยากคุยก็ตามฉันมา"