“ถ้านายโกรธที่ฉันไม่แกะกับข้าวรอละก็ ...ฉันขอบอกตรงนี้เลยนะว่า นั่นประตู” ฉันบอกออกไปด้วยน้ำเสียงท้าทาย พร้อมกับเชิดหน้ายักคิ้วกวนๆ ส่งไปให้เขาอีก แต่เหมือนคำพูดร้ายกาจจะทำอะไรคนหน้ามึนอย่างเคไม่ได้ ริมฝีปากหยักได้รูปกระตุกยิ้มมุมปากออกมาจนรู้สึกขนลุก
“รู้มั้ย...ว่าเวลาเสือมันหิวเหยื่อ มันทำยังไง”
วืดดดด~
“ทะ...ทำอะไร ปล่อยฉันลงนะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างกว่าเดิม เมื่ออยู่ดีๆ เคก็ยกฉันลอยวืดขึ้นมานั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว จนเผลอจับไหล่แกร่งเอาไว้แน่นด้วยความตกใจ ฝ่ามือทั้งสองข้างของเขาค้ำยันไปตรงขอบเคาน์เตอร์ แทรกตัวเขามาอยู่ตรงกลางหว่างขาของฉัน
“ผมว่า...ไม่กินต้องมันแล้วล่ะข้าว...ตอนนี้ผมอยากกินอย่างอื่น” มือหนาลูบไล้ไปตามต้นขาของฉัน จนขนลุกซู่ไปทั้งตัว ริมฝีปากหยักได้รูปทาบทับลงมากดจูบลงกลีบปากของฉันอย่างไม่ทันให้ตั้งตัว
“อื้อ…ออแอ้ว” (พอแล้ว) ฝ่ามือนุ่มนิ่มดันไหล่คนตัวสูงเอาไว้เป็นเชิงห
