มาหาโยธาถึงสนามบอล
“แม่ป้า…”
“นะโม…”
“ยัยนะโม!”
อังเปาเขย่าตัวนะโมอย่างแรงจนหญิงสาวหลุดจากภวังค์ความคิดตัวเองหันมาสนใจเพื่อนสาวที่กำลังขมวดคิ้วจ้องหน้าเธอ
“เหม่ออะไรฉันเรียกตั้งนาน”
“เปล่าหรอกไม่มีอะไร”
เธอนึกถึงคำถามของโยธาเมื่อวานที่เอ่ยถามเธอ
‘พี่ขอจีบนะโมได้ไหมครับ’
จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่มั่นใจเลยว่าเขาอยากจีบเธอจริงๆ เพราะตั้งแต่เกิดเหตุการณ์ที่โรงยิมครั้งนั้นเธอก็ไม่กล้าไว้ใจผู้ชายคนไหนอีก ความหนักใจจึงนำพาให้เธอมานั่งถอนหายใจอยู่ตรงนี้
“แกมาระบายสีตรงนี้แทนหน่อย”
“แล้วแกจะไปไหน”
“ไปติดต่อหลีดน่ะสิ แกปฏิเสธขนาดนั้นฉันก็ไม่อยากบังคับ แต่แกไม่เปลี่ยนใจแน่นะ”
“อืมไม่เปลี่ยน แล้วนี่ลูกตาลกับขนมผิงไปไหนทำไมไม่มาช่วยทำป้าย”
“ยัยลูกตาลไปซ้อมบาสเตรียมลงแข่ง ส่วนยัยขนมผิงอยู่นั่นไง”
อังเปาชี้นิ้วไปทางร้านค้าขายไอศกรีมด้วยใบหน้าเอือมระอา เพื่อนคนนี้ของเธอไม่มีตอนไหน
