EP.3
1765 Words
12.23 pm.
"หวัดดี"
ฉันเงยหน้ามองผู้หญิงสองคนที่เข้ามาทักทายตอนที่เรากำลังพักกินข้าวกันอยู่ ผู้หญิงคนนึงใส่แว่นแต่หน้าตาน่ารักมาก ส่วนอีกคนก็ดูสวยมากและพวกเธอก็ดูเป็นมิตรมากจนฉันต้องยิ้มตอบ
"ตรงนี้มีใครนั่งยังคะ?"
"ยังค่ะ เชิญเลย"
ฉันขยับให้พวกเธอนั่งด้วย เพราะอย่างที่รู้เรามาอยู่วัดกันเลยต้องมานั่งล้อมวงกันกินข้าวเป็นกลุ่ม กลุ่มละห้าถึงหกคนได้แต่เพราะฉันยังไม่รู้จักใครเลยเลือกมานั่งคนเดียวจนพวกเธอสองคนมาทัก
"เราวิเวียนปีหนึ่งจากคณะบริหารนะ"
เมื่อเกิดความเงียบที่ดูน่าจะอึดอัดฉันเลยต้องแนะนำตัวพร้อมกับยิ้มให้พวกเธอเพื่อผูกมิตร และแน่นอนว่าทั้งสองดูมีท่าทีประหลาดใจทันทีหลังรู้ว่าฉันอยู่ปีหนึ่ง..
"ไม่น่าเชื่อ พวกเรานึกว่าน้องวิเวียนอยู่ปีสอง"
"อ่อ จริงๆอายุวิเวียนปีสองค่ะแต่เข้าเรียนช้าไปปีนึงน่ะ"
"อ่อ พี่ชื่อแก้มนะคะคณะครุศาสตร์ค่ะ"
คนที่ใส่แว่นแนะนำตัวด้วยรอยยิ้ม
"พี่ชื่อกอหญ้าค่ะ คณะเดียวกับแก้ม"
"พวกเราอยู่ปีสามกันแล้ว"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ แล้วนี่พวกพี่มาค่ายแบบนี้กันบ่อยเหรอ?"
"ใช่ค่ะ แต่ค่ายที่คณะสิ่งแวดล้อมจัดพวกพี่เพิ่งผ่านการคัดเลือกมาครั้งแรก"
"หื้ม...มีการคัดเลือกด้วยเหรอ"
ฉันเลิกคิ้วมองพี่แก้มหลังเธอพูดแบบนั้นก่อนเธอจะเลิกคิ้วมองฉันพร้อมกับพยักหน้าตอบด้วยรอยยิ้ม
"ค่ะค่ายที่คณะสิ่งแวดล้อมจัด ทำดีมาตลอดและล่าสุดที่ได้น้องเรนมาดูแลเขาจริงจังมาก นี่เลยเป็นเหตุผลที่พวกเรามาเข้าด้วย"
"อ่อ...เรนเขาดูเก่งนะคะ"
"น้องเรนเป็นคนที่ทำเพื่อสังคมจริงๆน่ะ เห็นว่าชอบช่วยเหลือคนชายขอบแบบนี้มานานแล้วพอเข้ามหาลัยเขาเลยเสนอตัวขอจัดค่ายน่ะ"
พี่กอหญ้าเล่าให้ฉันฟังด้วยรอยยิ้มขณะที่ฉันก็ได้แต่พยักหน้าฟังพวกเธอพูดเรื่องค่ายระหว่างที่กินข้าวไปด้วย จริงๆก็พอจะรู้แหละว่าเรนเขาเป็นคนดูแลค่าย เพราะตั้งแต่มาเขาทำนั่นทำนี่ไม่หยุด เขาคุมทุกอย่างโดยมีเพื่อนเขาอีกสามคนที่คอยช่วยประสานงานแต่ละฝ่ายอีกที...แล้วถ้าถามว่าฉันมาอยู่ฝ่ายไหน ฉันมาอยู่ฝ่ายผลิตภัณฑ์หมู่บ้านน่ะ
เชื่อไหมว่าฉันมาอยู่โดยที่ไม่รู้เลยว่าตัวเองต้องทำไรบ้าง
"วิเวียน"
ฉันที่กำลังนั่งฟังพี่สาวสองคนเล่าเรื่องค่ายที่พวกเธอไปมาต้องชะงักและเงยหน้ามองเรนที่กำลังยืนอยู่ด้านหลัง การมาของเขาทำให้พี่สาวทั้งสองต่างก็ชะงักและดูเหมือนกำลังประมาทแถมพี่กอหญ้ายังหน้าแดงสุดๆด้วย...อ่อ ชอบเรนสินะ แต่ไม่แปลกใจเพราะถ้านับแค่หน้าตาเขาก็ทำเอาฉันที่เจอคนหล่อมาทั้งชีวิตจนชินใจสั่นได้เหมือนกัน
"อืม ว่าไงเรน"
"ถ้ากินข้าวเสร็จแล้วขอคุยด้วยหน่อย"
"อ่า...โอเคๆ"
ฉันพยักหน้าตอบเรนก่อนจะขยับลุกทำให้เรนขมวดคิ้วมองด้วยความสงสัย
"เราไม่ได้เร่งนะ กินต่อก็ได้"
"เราอิ่มแล้วน่ะ ขอไปล้างมือแป๊บนึง"
"โอเค งั้นเราไปรอใต้ต้นไม้นะ"
ฉันพยักหน้าตอบเรนก่อนจะเดินไปล้างมือให้เรียบร้อย และเดินตามไปหาเรนที่กำลังนั่งรอบนแคร่ใต้ต้นไม้ใหญ่หน้าศาลาอยู่ ฉันขมวดคิ้วมองบรรดาขนมหน้าตาแปลกๆ และผ้าลายสวยสะดุดตาที่วางอยู่ก่อนจะกอดอกมองพวกมันด้วยความสงสัย
"เรียกเรามาดูอะไรอ่ะ?"
"งานของวิเวียนไง"
ฉันเลิกคิ้วมองเรนขณะที่เขาก็เอื้อมมือไปหยิบผ้าลายมาให้ฉัน
"เธอต้องศึกษาผลิตภัณฑ์ของหมู่บ้านนี้ และออกแบบแพคเกจให้เขา...จริงอยู่ว่าเราอยู่ไม่นานแต่ถ้าเป็นไปได้เราอยากได้งานออกมาให้เร็วที่สุด"
"เดี๋ยวสิ...เราต้องออกแบบให้ของกินหน้าตาประหลาดนั่นด้วยเหรอ?"
"มันเป็นขนมประจำหมู่บ้าน...และถึงหน้าตาจะประหลาดแต่รสชาติมันอร่อยนะ"
"แต่มันก็ควรจะทำให้หน้าตาน่ากินด้วยสิ"
เรนหันมามองฉันทันทีหลังฉันตอบกลับไปแบบนั้น เขาส่งสายตาว่ากำลังไม่พอใจกับคำพูดที่ฉันพูดออกไปมาให้ ขณะที่ฉันก็วางผ้าลายแปลกตาลงพลางถอนหายใจออกมาเสียงดัง
"โอเคๆ เดี๋ยวเราจะพยายามศึกษาแล้วกัน"
"ทำไมพูดเหมือนกับว่าเรากำลังบังคับเธอเลยล่ะวิเวียน"
"เปล่านะ...หรือคำพูดเรามันทำให้เรนคิดแบบนั้นเหรอ?"
"ท่าทางเธอมันบ่งบอกงั้นน่ะ...หรือจริงๆเธอถูกบังคับมารึเปล่า เธอดูไม่อยากทำเลย"
ฉันเลิกคิ้วพร้อมกับเหลือบมองเรนที่กำลังยืนอยู่ด้วยความประหลาดใจ...เขาสามารถมองฉันออกได้ในเวลาไม่กี่นาทีเลยแฮะ ฉันลอบยิ้มขำก่อนจะยักไหล่และมองเรนด้วยรอยยิ้ม
"แหม...คิดมากป่ะเรนถ้าเราไม่อยากมาเราจะมาเหรอ"
"เหรอ งั้นเราก็คงคิดมากไปจริงๆ"
"อืม เอาเป็นว่าเราขอทำความเข้าใจกับความเป็นอยู่และวิถีชีวิตของคนในหมู่บ้านนี้ก่อนนะ"
เรนพยักหน้าตอบฉันในตอนที่ฉันเองก็กำลังมองเขา
"ถ้าสงสัยอะไรถามได้"
"สงสัยอยู่เรื่องนึงน่ะ"
"เรื่องอะไร?"
"เรนมีแฟนยัง"
เรนนิ่งไปทันทีหลังฉันนั่งไขว่ห้างพร้อมกับถามเขาด้วยรอยยิ้มจนเรนขมวดคิ้วพร้อมกับส่ายหน้ามองฉันแบบขอไปที
"มีแฟนหรือไม่มีแล้วมันเกี่ยวอะไรกับงานกัน"
"เอ้า ก็เรนบอกว่าสงสัยอะไรถามได้นี่"
"อะไรก็ได้ที่เกี่ยวกับงานน่ะวิเวียน"
ฉันหลุดขำหลังเรนตอบกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์นัก
"ก็เรนหล่อมากไง เราเองก็เลยอยากรู้ว่าคนหล่อขนาดนี้มีแฟนรึยัง"
"เรื่องส่วนตัวขอไม่ตอบแล้วกัน"
ฉันหัวเราะออกมาอย่างขำๆหลังเรนตอบกลับมาแบบนั้นก่อนเขาจะเดินไปทางอื่น เพื่อประสานงานกับฝ่ายอื่นต่อส่วนฉันก็เลยต้องหันมามองขนมหน้าตาประหลาดกับผ้าลายแปลกๆ แต่สวยอย่างงงๆ
"เฮ้อ อาจารย์เบย์เอากูมาทิ้งไว้เพื่อทำอะไรเนี่ยย"
หัวจะปวดจริงๆ
"ไงวิเวียน"
ฉันหันมองคนมาใหม่ก่อนจะยิ้มทักทายกระทิงที่กำลังเดินเข้ามาหา
"ไงกระทิง กินข้าวรึยังเนี่ย?"
"กินแล้วๆ เป็นไงบ้างงานส่วนของวิเวียนโอเคไหม?"
"โอเคอยู่มั้ง"
"แต่หน้าไอ้เรนดูไม่ค่อยโอเคเท่าไหร่นะ มันทำตัวดุใส่วิเวียนรึเปล่า"
ฉันยิ้มขำกับคำพูดของกระทิงพลางยักไหล่อย่างสบายๆ
"เขาไม่ได้ดุอะไรนะ หรืออาจดุอยู่แต่เราไม่รู้ตัว"
"จริงๆมันดุนะเวลาทำงาน ค่อนข้างจริงจังน่ะ"
"ถึงว่าพอถามว่ามีแฟนยังไม่ตอบแล้วเดินหนีไปเลย"
"เฮ้ย ทำไมถามงั้นล่ะชอบมันเหรอ?"
กระทิงตาวาวทันทีหลังฉันพูดไปแบบนั้น คนนี้เขาดูชอบเรื่องรักๆในหมู่เพื่อนสินะ
"ถ้าถามว่าชอบไหมคงต้องดูเรื่อยๆ แต่ถ้าถามว่าใจสั่นเพราะความหล่อเขาไหมนี่อันนี้ตอบไม่ยาก"
"แหม วิเวียนเองก็หล่อความหล่อมันสินะ"
"ไม่หลง แค่อยากรู้น่ะว่าเขามีแฟนยังแบบ...ถ้ามีแล้วจะเว้นระยะห่างเผื่อแฟนเขาอยู่ในค่ายนี้ด้วยไง"
"โห จริงๆเป็นคนดีนะเราเนี่ย"
"แน่สิ ถึงหน้าจะดูเป็นคนไม่ดีแต่จริงๆเป็นคนดีมาก"
กระทิงหัวเราะอย่างขำๆก่อนเขาจะโบกมือไปมาด้วยรอยยิ้ม
"รายนั้นไม่มีแฟนหรอก แม้แต่คนคุยยังไม่มีเลย"
"จริงอ่ะ"
"ก็ตั้งแต่รู้จักมันมาสองปีก็ไม่มีเลยนะ มันไม่ค่อยสนใจใครเท่าไหร่"
"ธรรมดาแหละ คนที่มีคนสนใจมากๆจะไม่ค่อยสนใจใคร"
"แต่วิเวียนสวยนะ"
"ชมแบบนี้จะจีบเราป่ะเนี่ย"
"อยากจีบนะ แต่ดูแล้วเธอจะชอบไอ้เรนมากกว่าเรา"
"ไหงว่างั้น"
"สายตาบ่งบอก เพราะงั้นเราไม่จีบหรอกเปอร์เซ็นตต่ำ"
ฉันยิ้มขำกับท่าทางของกระทิง ก่อนเขาจะขอตัวไปทำงานส่วนของตัวเองต่อขณะที่ฉันก็หันมามองงานตัวเองด้วยสายตานิ่งเรียบ...แต่ไม่น่าเชื่อเลยแฮะว่าเรนจะยังไม่มีแฟน ตอนที่เรียนอยู่มัธยมปลายก็ฮอตแต่ไม่ได้คบใครพอมามหาลัยก็ยังเป็นเหมือนเดิมเนี่ยนะ...
หรือว่าจริงๆแล้วเขาตายด้าน?
วันต่อมา
05.34 am.
"น้องวิเวียน น้องคะได้เวลาตื่นแล้วนะ"
พรึบ
"หือ.."
ฉันขยับลุกขึ้นนั่งมองเพื่อนๆในค่ายที่กำลังทยอยลุกขึ้นเก็บผ้าห่มผ้าปูตัวเองก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ และหันมองพี่กอหญ้าที่กำลังยิ้มให้ด้วยความสดใส...ทำไมเธอสามารถสดใสได้ในตอนที่แม้แต่ฟ้ายังไม่สางนะ
"วิเวียนสามารถแอบอู้ไปนอนที่ไหนได้บ้างคะ?"
"จะได้ซะที่ไหนล่ะวิเวียน ลุกๆเดี๋ยวพระจะเข้ามาทำวัตรแล้ว"
ให้ตาย ฉันมาค่ายหรือมาเข้าคุกกันแน่...ฉันหอบเอาที่นอนตัวเองติดมือมากองๆไว้กับของคนอื่น ก่อนจะเดินไปหยิบเครื่องอาบน้ำล้างหน้าของตัวเองมาถือไว้และเดินตามคนอื่นๆไปทำธุระส่วนตัวด้วยความสะลึมสะลือ
"ไงวิเวียน!"
"ไงกระทิง ทำไมสดใสกันแต่เช้าจัง"
ฉันเอ่ยทักกระทิงด้วยความประหลาดใจ ก่อนจะเหลือบมองเรนที่กำลังเดินตามกระทิงมา พ่อคุณเขาหน้าใสอะไรขนาดนั้นอ่ะ
"อากาศดีแต่เช้าแบบนี้ก็ต้องสดใสอยู่แล้วสิ"
"ฮะฮะ..ก็จริงน่ะนะ ไงเรน"
"ไง เมื่อคืนหลับสบายไหม"
"ก็ดี แต่น่ากลัวไปหน่อย...คืนนี้ช่วยบอกหมาอย่าหอนได้ป่ะมันหลอนๆไงก็ไม่รู้"
เรนขมวดคิ้วมองฉันทันทีหลังฉันเล่นมุกไปแบบนั้น ฉันหัวเราะในลำคอก่อนจะมัดผมขึ้นพร้อมกับเดินไปทางห้องน้ำหญิงอย่างอารมณ์ดี...โอเคพอได้ทำให้คนอื่นหงุดหงิดตัวเองสำเร็จแล้วมันก็รู้สึกสดใสขึ้นมานิดหน่อยนะ
- Writer
