ผมไม่ได้รู้สึกดีที่พูดแบบนั้น ยังมีความรู้สึกน้อยใจในใจผม
เพราะผมเป็นเด็กที่พ่อไม่อยากให้เกิด จนต้องตามฆ่า แตกต่างจากน้องสาวต่างมารดาที่พ่อรักนักหนาถึงขั้นจะเป็นจะตาย
ผมบอกตรง ๆ ผมไม่ได้อิจฉา ไม่ได้อยากให้ท่านปันความรักให้ แต่มันแค่แอบน้อยใจในใจลึก ๆ ที่ผมเอง แม่งอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน
“อิฐ มึงเป็นลูกชายกูจริง ๆ ใช่มั้ย” พ่อรัฐถามผม ขณะที่ผมมองเหม่อเข้าไปในห้องฉุกเฉินนั่น
มันจริงไม่จริง ตอนนี้ผมไม่อยากสนแล้วล่ะ เพราะถึงจะรู้ว่าใครเป็นพ่อแท้ ๆ มันก็ไม่ต่างกัน ชีวิตผมไม่ได้ดีขึ้น ยังไง ๆ ผมกูลูกมาเฟียเหมือนเดิม
และหน้าที่ผมก็คือธุรกิจสีเทาเหมือนเดิมด้วย
“แล้วแต่จะคิด ถึงพูดความจริง ก็ไม่คิดจะเชื่ออยู่แล้วไม่ใช่เหรอ ตอนแม่อยู่ทำไมไม่ฟังแม่ล่ะ”
พ่อรัฐเงยหน้าขึ้นมองผม แต่ผมไม่ได้สนใจท่าน ยังยืนอยู่แบบนั้นและก็มองไปที่ประตูกระจกสีขุ่นเหมือนเดิม
“ตอนนั้นไม่ได้ตั้งใจ ตั้งใจแค่จะยิงล้อรถ แ
