“พวกมึงอย่าพูดแบบนี้สิวะ!”
“เชื่อกูไอ้อิฐ! กูเข้าใจนะว่ามึงไม่เคยรักผู้หญิงคนไหนมาก่อน แต่อาการหนักแบบมึง กูว่ามึงต้องยอมรับความจริงแล้วล่ะ”
ผมเริ่มกุมขมับ เหมือนตัวเองจะรับไม่ค่อยได้ที่เพื่อนตัดสินแบบนั้น
มันใช่เหรอวะ? แค่คำว่าชอบ ผมยังลังเล
แต่พวกมันบอกว่าผมรักแบบนี้ มันไปกันใหญ่แล้ว!
“กูอาจจะชอบก็ได้ ไม่ถึงขั้นรักหรอก” หลังยืนกรานชัดถ้อยชัดคำ ว่าตัวเองไม่ได้รักยัยเด็กนั่น ผมก็วางแก้ววิสกี้ตัวเองลง และเอนพิงผนักเก้าอี้
จนไอ้พีมถามผมทันที เมื่อผมทำแบบนั้น
“แน่ใจนะว่าไม่ได้รัก”
“เออไม่ได้รัก กูแค่ชอบ อย่าเพิ่งให้กูรักเลยว่ะกูยังไม่ชินกับคำนี้”
“จริงเหรอ?” ไอ้เต้ถามยิ้ม ๆ
“เออ แต่...”
“แต่อะไร? ถ้ามึงยังไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเอง ไม่ต้องถามอะไรพวกกูแล้วนะ กูไม่ว่าง”
พอผมมีข้อสงสัย ไอ้เต้มันก็รีบยื่นคำขาด ก่อนจะยกแขนขึ้นดูนาฬิกาที่ข้อมือมัน และส่ายหน้าช้า ๆ ด้วยความเอือมระอา
“
