“เธอเขินรึเปล่า? ทำไมทำหน้าแบบนั้น”
ผมถามตรง ๆ เพราะไม่แน่ใจว่ายัยสีชมพูชอบดอกไม้ที่ผมให้หรือยังไงกันแน่ แถมเธอทำหน้าตกใจแปลก ๆ และไม่ได้ยิ้มดีใจกับมันเลย
“มะ ไม่รู้สิ รู้แต่ทำตัวไม่ค่อยถูก”
ผมก็ทำตัวไม่ค่อยถูก ได้แต่ก้มหน้ามองดอกไม้ในมือไม่ยอมสบตาเธอ
จนมือเล็ก ๆ ค่อย ๆ ยื่นมา และจับมือผมที่จับช่อดอกไม้ไว้
“ที่ตัวให้ดอกไม้เค้า เค้าถามตรง ๆ นะ ตัวต้องการอะไร?”
คำถามมาอีกแล้ว แต่คำถามนี้ มันจะเป็นคำถามตัดสินอะไรรึเปล่า? เพราะเจตนารมณ์ผมก็ชัดมาตั้งแต่แรก ตั้งแต่เธอถามผมแล้ว ว่าผมให้ดอกไม้เธอเนื่องในโอกาสอะไร
นี่ผมต้องคิดเยอะ ๆ ก่อนตอบใช่มั้ย? และผมต้องเพิ่มน้ำเน่าลงไปกี่หยดเธอถึงจะพอใจกับคำตอบ?
“ต้องการ... จีบ”
“จะ จริงเหรอ?”
“อืม และถ้าหลังการจีบคือการได้คบ ฉันก็ต้องการให้มันเป็นแบบนั้น”
ผมไม่ได้พูดมันตรง ๆ แต่จบประโยคนั้นจากที่ผมหน้าก้มตา ก็เงยขึ้นมามองเธอด้วยความจริงใจ จนริมฝีป
