ไอดอลตัวร้ายของยัยแฟนคลับ

ตอนที่ 2สามีทิพย์

ตอนที่ 2

สามีทิพย์

ทันทีที่เขาเห็นว่าผู้หญิงตรงหน้าคล้ายว่าจะจำได้ว่าเขาคือใคร ผู้ชายคนนี้ก็ได้ดึงหมวกมาปิดหน้าอีกครั้งพร้อมทั้งก้มหน้าลงก่อนจะลุกขึ้นยืนเต็มความสูง วางเงินธนบัตรใบสีเทาให้บนโต๊ะก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับผู้ชายคนนั้น

"ไอ้ผิง!! เกิดอะไรขึ้นมีอะไรกัน" ปั้นแป้งเอยถามทันทีที่เห็นว่าลูกค้าทั้งสองนั้นกึ่งเดินกึ่งวิ่งพากันออกไปด้วยความเร็ว ทำให้เธอรีบวิ่งมาดูที่โต๊ะทันที แต่ที่น่าแปลกคือเธอนั้นเห็นแก้วกาแฟที่หกล้มระเนระนาด พร้อมกับเงินธนบัตรบนโต๊ะใบหนึ่งทำให้เธอสงสัยไม่น้อย

"โอโห! กระเป๋าหนักใช่ย่อยกาแฟแก้วหนึ่งกินก็ไม่ได้กินให้เงินมาตั้งพัน"

เธอพูดออกมาอย่างตกใจก่อนจะเดินออกไปหาอุปกรณ์ทำความสะอาดเพื่อจะมาจัดการกับโต๊ะตัวนี้

"ไอ้แป้ง! แกอยู่ร้านแป๊บนึงนะเดี๋ยวฉันมา" ขนมผิงเอ่ยพูดเร็วๆ ก่อนจะถอดผ้ากันเปื้อนวางไว้ให้เพื่อน สองเท้าวิ่งออกจากร้านไปด้วยความเร็วสูง

กริ๊ง!

ปึง!

เธอวิ่งออกมาที่หน้าร้านเพื่อมองหาเป้าหมาย ดวงตากลมโตหันมองซ้ายขวาแต่กลับไม่เจอผู้ชายคนนั้น ไม่มีแม้กระทั่งรถยนต์สักคันที่จอดอยู่หน้าร้าน

"คนหรือเดอะแฟลชหายไปไหนไวจัง" เธอบ่นพึมพำอยู่กับตัวเองอยู่นานหลายนาที พร้อมกับเดินไปทางซ้ายที เดินไปทางขวาทีหวังว่าจะเจอเขา แต่ก็เหมือนกับว่าดวงของเธอจะยังไม่สมพงษ์กัน ไม่ว่าเธอจะหาทางไหนกลับไม่เห็นแม้แต่เงาของเขา เมื่อเธอรู้ดีว่าตัวเองนั้นคลาดกันกับเขาแล้ว จึงได้เดินคอตกกลับเข้ามาในร้านอย่างคนที่หมดอาลัยตายอยาก

"แกรีบไปไหนของแกมีอะไรหรอ" นาทีที่เธอนั้นเดินเข้ามาด้านหลังเคาน์เตอร์ ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่ปั้นแป้งนั้นเดินออกมาจากหลังร้านพอดี สายตาของเธอนั้นออกจะสงสัยอยู่มาก

"หายไปแล้ว"

"อะไรหาย"

"สามีทิพย์ของฉันไง! เขาหายไปแล้วฉันตามไม่ทัน"

"คนไหน"

ขนมผิงหันขวับไปมองเพื่อนทันทีที่ถาม ก่อนจะทำหน้ามู่ทู่ใส่อย่างไม่สบอารมณ์

"ก็มีแค่คนเดียวไหมตอนนี้ ทำไมจะถามฉันอย่างนี้ฉันไม่ใช่คนหลายใจนะเว้ย"

"แกอย่าบอกนะ! ว่าคนเมื่อกี้คืออี้เฉินของแกอะ!" ทันทีที่ปั้นแป้งนั้นได้ยินสิ่งที่เธอบอก ใบหน้าของเธอนั้นแสดงออกถึงความตกใจอย่างเห็นได้ชัด ทางด้านของขนมผิงเองก็แสดงออกถึงความเสียดายและอาลัยอาวรณ์อย่างถึงที่สุดเช่นกัน

"แก! ฉันยังไม่ได้คุยกับสามีทิพย์ของฉันเลยอะ เสียดายวิ่งออกไปก็ไม่ทันคนบ้าอะไรหายตัวได้หรือไงกันเร็วชะมัด"

"เฮ้ย! ไอ้ผิงแกพูดจริงหรอ แกไม่ได้จำคนผิดนะฉันไม่เห็นว่าจะมีข่าวว่าคุณอี้เฉินอะไรของแกนี่จะมาที่ไทยเลย"

"ต่อให้ฉันจะจำญาติของฉันสลับคนเรียกชื่อถูกชื่อผิดจนแม่ด่าฉันหลายต่อหลายครั้ง แต่บรรดาสามีทิพย์ของฉัน! ยัยขนมผิงคนนี้จำไม่ผิดสักคนแกก็รู้"

"เออรู้แล้วๆ สงสัยพระแม่ลักษมีจะเริ่มสงสารแกแล้วแหละ เห็นแวบหนึ่งก็ยังดีไงแล้วคราวนี้จะเอาไงต่อ เขาอยู่ไทยแล้วนี่"

"แกจะให้ฉันทำยังไงได้.. ก็ต้องสืบหาที่อยู่อยู่แล้วปะ"

และทันทีที่ทั้งสองนั้นมองหน้ากัน ก็รับรู้ได้ถึงความหายนะเบาๆ ที่กำลังจะไปเยือนพ่อไอดอลหนุ่มคนนี้ ขนมผิงหยิบมือถือเครื่องหรูแบรนด์ดังราคาแพงหูฉีก ขึ้นมาติดต่อเพื่อนที่เรียนด้านไอทีเพื่อที่จะให้สืบเสาะหาที่อยู่ของผู้ชายคนนี้

ติ๊ด!

'ว่าไงอยากรู้เรื่องของใครอีกล่ะ' เสียงที่ดูเอื่อยเฉื่อยของเพื่อนสมัยเรียนดังออกมาอย่างเอือมระอา

"แกก็พูดให้เกียรติฉันหน่อยได้ปะ ฉันก็แค่อยากรู้เรื่องราวนิดหน่อยของผู้ชายคนหนึ่งก็แค่นั้นเอง"

'เออรู้แล้ว เพราะถ้าแกอยากรู้มากกว่านี้แกก็ไปนอนอยู่ในห้องน้ำบ้านเขาเหอะ'

'อยากรู้อะไรเรื่องของใคร'

"ที่อยู่ของผู้ชายคนหนึ่งอี้เฉิน"

'ไอ้ผิง! นี่แกถึงขั้นจะตามไปหาผู้ชายที่ต่างประเทศแล้วหรอ'

"ไอ้เปอร์! ไอ้บ้า! เห็นอย่างนี้ฉันก็ยังเป็นกุลสตรีนะเว้ย! ก็ต้องที่ไทยอยู่แล้วปะ แล้วเขามาเหมือนจะเป็นความลับอาจจะหายากนิดหน่อย แกมีความสามารถที่จะหาให้ฉันได้ปะ ถ้าไม่ได้ฉันจะได้ไปหาคนอื่น"

ถึงแม้ว่าขนมผิงจะพูดไปอย่างนั้นแต่เธอรู้ว่าเพื่อนของเธอมีความสามารถล้นเหลือ แต่ที่เธอต้องพูดอย่างนี้ก็เพราะว่าถ้าหากว่ามันไม่มีอารมณ์ที่จะทำอะไร หรือมีอะไรไปกระตุ้นอารมณ์ให้มันหน่อย เพื่อนคนนี้ค่อนข้างจะโลกส่วนตัวสูงไปสักนิด เรื่องสิ่งที่อยากได้ก็อาจจะช้าเกินไปสำหรับใจของเธอ

'อีก 10 นาทีส่งให้'

ทันทีที่เพื่อนของเธอนั้นกดวางสาย ขนมผิงก็หันไปทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่องกับปั้นแป้ง ราวกับว่าเธอนั้นกำลังจะได้ที่อยู่ของผู้ชายคนนั้นจริงๆ เธอมั่นใจว่าเพื่อนของเธอนั้นมีฝีมือระดับหนึ่ง การหาที่อยู่ของอี้เฉินก็อาจจะไม่ใช่เรื่องยาก

"แล้วถ้าได้ที่อยู่มาแกทำยังไง"

"ก็แน่นอนอยู่แล้วปะ ถ้าฉันได้ที่อยู่มาก็ต้องไปตามที่อยู่สิ"

"ไอ้ผิง.. แบบนั้นแกจะโดนจับได้ง่ายๆ เลยนะแกเป็นโจรหรือไง"

"แกว่าฉันโง่ขนาดนั้นเลยหรอ ของแบบนี้มันก็ต้องมีชั้นเชิงกันหน่อยสิ เดี๋ยวแกคอยดูเถอะ ฉันจะถ่ายรูปที่อยู่ของเขามาให้แกดูให้ได้"

"เออๆ อยากทำอะไรก็ทำเหอะแต่ตอนนี้เอากาแฟไปเสิร์ฟให้หน่อย นั่นโต๊ะ20ไปเลย"

ตึดึ๊ด! ตึดึ๊ด!

แล้วก็จริงอย่างที่ 'ไวเปอร์' เพื่อนของเธอบอก ไม่ถึง10นาทีข้อความที่อยู่และโลเคชัน ก็ถูกส่งเข้ามาในแชตของเธอตามระเบียบ พร้อมข้อความที่อ่านแล้วมีโทนเสียงอีกข้อความหนึ่ง

'เอาไป'

'แต๊งกิ้ว'

"ฉันได้แล้วงั้นวันนี้ฉันกลับก่อนนะ แกอยู่ร้านของแกคนเดียวไปเลยถ้าไม่ทันจริงๆ ก็ไปเรียกไอ้หน้าหล่อของเธอมาช่วยเลย"

"แกพูดบ้าอะไรเนี่ยหน้าหล่อที่ไหน"

ถึงแม้ว่าปั้นแป้งจะเอ่ยออกมาแบบนั้น แต่ใบหน้าของเธอกำลังขึ้นสีระเรื่อ พวงแก้มทั้งสองข้างแดงเป็นลูกตำลึงสุก นั่นทำให้เธอรู้ว่าเรื่องที่เธอได้ยินมานั้นไม่ใช่เรื่องเท็จ

"ไม่ต้องเขินหรอก เอาไว้แน่ใจแล้วก็เอามาแนะนำให้ฉันรู้จักบ้างละกัน"

"แกจะไปไหนก็รีบไปเลย ไป! ไป! ไป!"

ทันทีที่เห็นว่าเพื่อนนั้นอยู่ร้านคนเดียวได้โดยที่ลูกค้าในร้านก็ไม่ได้เยอะสักเท่าไหร่ ขนมผิงจึงรีบหยิบกระเป๋า และเสื้อคลุมของตนเองเดินออกจากหน้าร้านทันที

"งั้นไปก่อนนะ ถ้ามีอะไรที่ทำไม่ทันจริงๆ ก็อย่าลืมโทรไปหาไอ้หน้าหล่อนั่นให้มาช่วยนะ"

เธอเดินเปิดประตูออกมาจากหน้าร้านและด้วยความรีบร้อนไม่ทันได้ระวังได้ชนเข้ากับผู้ชายคนหนึ่ง ผู้ชายคนนี้ดึงตัวเธอไว้ก่อนที่เธอนั้นจะล้มลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าที่พื้นถนน

"ขอบคุณค่ะ"

"แต่งตัวก็สวย.. หน้าตาก็สวย.. เสียอย่างเดียว.. ตาบอดหรอ เดินออกมามองไม่เห็นคนหรอ"

"นี่นาย! มันจะเกินไปหรือเปล่า กับคนที่ไม่รู้จักนายปากหมาขนาดนี้เลยหรอ"

แต่สิ่งที่ทำให้เธอนั้นปฏิเสธไม่ได้ก็คือ ผู้ชายคนนี้มีใบหน้า และรูปร่างที่หล่อมาก มากจริงๆ แต่ความหล่อทั้งหมดที่มีของเขา มันกับสลายหายวับราวกับหมอกในช่วงเช้าทันทีที่เขาอ้าปากพูด

"ไอ้ผู้ชายปากเสีย!"

เธอโมโหและสะบัดตัวออกจากผู้ชายคนนี้ทันที ก่อนจะเดินออกไปเรื่อยๆ เพื่อไปที่รถของตนเองที่จอดอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย เมื่อยัดตัวเองเข้าไปในนั้นแล้วได้เหยียบคันเร่งสุดฝีเท้าเพื่อที่จะมุ่งหน้าไปตามโลเคชันที่ไวเปอร์ทิ้งไว้ให้

“ดีเอ็นดี.. คลับ งั้นหรอ”

“นี่มันส่งพิกัดบ้าบออะไรมาให้วะเนี่ย”