ตอนที่ 3รับบทแม่บ้าน
1623 Words
ตอนที่ 3
รับบทแม่บ้าน
ฉันกวาดตาไปรอบ ๆ จ้องมองไปยังสถานที่ด้านหน้าผ่านกระจกรถสปอร์ตคันโปรดก่อนจะจ้องมอง GPS ที่ไอ้เพื่อนตัวดีส่งมาให้อีกครั้งเพื่อความมั่นใจ
“ก็ไม่ผิดนี่หว่า แล้วไอ้บ้าไวเปอร์มันส่งพิกัดอะไรมาให้วะ”
เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็ไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องสงสัยนาน รีบต่อสายมือถือหาต้นสายทันทีแต่ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่า ทันทีที่ติดต่อได้ไอ้เพื่อนตัวดีนักรักนักไอทีคนดีของนังขนมผิงคนนี้ก็กดตัดสายฉันทิ้งอย่างไร้เยื่อใย
ตึดึ๊ด!
‘ไม่ว่างอยู่กับสาว’
ฉันได้แต่อ่านข้อความบนหน้าจอพร้อมกับกำหมัดแน่น นักร้องนักแสดงคนดังอย่างอี้เฉิน บินมาไทยแบบไร้ข่าวจากวงในแบบนี้ แสดงว่ามาด้วยเรื่องส่วนตัวแล้วทำไมที่แรกเขาถึงมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ หรือว่าเขาก็เป็นไอ้พวกหิ้วสาวขึ้นห้องเหมือนกัน แต่ที่ผ่านมากลับไม่เคยได้ข่าวมาก่อนเลยแหะ
“ลงไปดูหน่อยละกัน”
มือข้างหนึ่งคว้ากระเป๋าที่เพิ่งไปอุดหนุนจากชาวบ้านใบสวย กับหน้ากากอนามัยรูปปากที่ทาสีแดงแปร๊ดมาสวมไว้ก่อนจะเดินลงจากรถ สองเท้าที่สวมด้วยรองเท้าผ้าใบแบรนด์ดังก้าวเร็ว ๆ ไปที่หน้าประตูก่อนจะยืนมองนิ่ง
“ปิด”
ฉันหยิบมือถือขึ้นมามองพิกัดที่เพื่อนส่งให้อีกครั้ง แต่ไม่ว่าจะขยับหมุดยังไงปลายทางก็คือที่นี่ไม่ผิดแน่
“มาทำอะไรครับ”
ฉันหันขวับไปมองเสียงที่ดังมาจากทางด้านหลัง เป็นผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาดูดีมีภูมิฐานใช้สายตาคมกริบจ้องมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างไร้มารยาท
“อ๋อ! หรือว่าเธอคือแม่บ้านที่จะมาแทนยัยคนเก่าที่ออกไป.. เข้ามาสิ”
“แม่บ้านหรอ”
ฉันได้แต่ยืนอ้าปากค้างก่อนจะเหลือบไปมองตัวเองผ่านกระจกหน้าร้าน ภาพที่เห็นคือผู้หญิงที่มีส่วนสูง163เซนติเมตร ผมสั้นประบ่าสวมหน้ากากอนามัยปกปิดใบหน้า ถือกระเป๋าสานตามแบบฉบับคุณป้า สวมเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงยีนขาสั้น รองเท้าผ้าใบสีขาวคู่โปรดที่ยังไม่ได้ซัก
“ดูแล้วก็.. เหมือนแม่บ้านอยู่นิดนึงแฮะ”
“เอ้า! เข้ามาสิ เดี๋ยวคลับจะเปิดแล้วจะทำความสะอาดไม่ทัน”
“อ๋อ.. ค่ะ ๆ”
ไม่รู้หรอกว่าทำไมต้องรับปากผู้ชายคนนี้ แต่ถ้าอยากรู้ว่าอี้เฉินอยู่ที่นี่ไหมก็มีแต่ต้องเข้าไปดูให้เห็นกับตาเท่านั้นแหละนะ
“ชไมพรคนสวย.. นี่เด็กใหม่ที่มาแทนยัยคนเก่าฝากสั่งงานที”
“ได้ค่ะคุณศิลา”
“แล้วเจ้านายเธอมาหรือยัง”
“มาแล้วค่ะอยู่ด้านบน.. คุณอี้เฉินก็มาแล้วค่ะ”
ฉันได้แต่ยืนนิ่งมองทั้งสองสนทนากันอย่างตื่นเต้น อี้เฉินอยู่ที่นี่จริง ๆ ด้วย อย่างนี้ก็ดีถึงจะรับบทแม่บ้านแต่ก็ไม่ได้แย่
“ชื่ออะไร”
ฉันหันไปมองสาวสวยที่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ แตกต่างจากที่คุยกับไอ้ผู้ชายหน้าหล่อเมื่อกี้ลิบลับ ได้แต่เบะปากมองบนในใจกับความสองสามสี่ห้ามาตรฐานนี้
“มายาค่ะ”
เพราะไม่ได้คิดที่จะอยู่ที่นี่นานนักหรอกก็ไม่จำเป็นที่จะต้องบอกชื่อจริง ฉันเดินตามเธอเข้าไปยังห้องพักพนักงานด้านหลังก่อนจะได้รับอาวุธประจำกายเป็นไม่กวาดไม้ปัดหยากไย่และไม้ถู
“เธอทำชั้นหนึ่งฉันจะไปทำชั้นสอง ไม่จำเป็นไม่ต้องเสนอหน้าขึ้นไปเข้าใจนะ”
“อ๋อ.. ค่ะ”
ฉันรับปากส่ง ๆ ก่อนจะมองผู้หญิงคนนี้เดินเข็นรถอุปกรณ์ทำความสะอาดขึ้นลิฟต์ไปด้านบนด้วยใบหน้ามีความสุข
“ถ้าไม่ติดว่าสามีทิพย์ของฉันอยู่ที่นี่นะ อยากจะจับปากมาฉีกดูจริง ๆ ว่ามีหมาอยู่ข้างในกี่ตัว หึ่ย!”
“หมา?”
เพราะความโมโหจนไม่ทันได้สังเกตว่าด้านหลังนั้นมีคนยืนอยู่ ทันทีที่เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นทำให้ฉันนั้นหันไปมองด้านหลังด้วยความตกใจอย่างรวดเร็ว
“ห๊ะ..”
ฉันที่ไม่รู้ว่าจะตอบผู้ชายคนนี้ว่าอะไร ได้แต่ยืนอึ้งกับความหล่อของผู้ชายตรงหน้า
“หมาอะไร”
“หมา.. หมาอะไรคะ ไม่มีนะ.. คุณ.. เอ่อ.. คุณฟังผิดหรือเปล่า”
“อ๋อ.. หรอ”
ผู้ชายคนนี้พยักหน้าเบา ๆ ราวกับว่าเขานั้นเข้าใจ ก่อนจะปรายตามองเธอตั้งแต่หัวจรดเท้าเหมือนผู้ชายที่ชื่อศิลาก่อนหน้านี้ไม่มีผิด
“เดี๋ยวนี้แม่บ้านคลับไอ้ต้วนนี่ต้องสวยขนาดนี้เลยหรอวะ”
ฉันได้แต่มองเขาด้วยใบหน้าเหวอที่ผู้ชายคนนี้พูดออกมาแบบที่ไม่ได้รู้สึกอะไร ก่อนที่จะมองเขาเดินขึ้นไปยังชั้นสองของคลับ
แม้ว่ามันจะไม่ใช่หน้าที่ของฉัน แต่เพราะอยากเจออี้เฉินฉันจึงเร่งมือทำงานที่ยัยสาวปากแดงคนนั้นบอกจนเรียบร้อยทั้งหมด สองเท้าก็รีบวิ่งนำข้าวของไปเก็บทันที ก่อนจะเดินมาหยุดที่บันไดทางขึ้นไปชั้นสอง
“แอบดูสักนิดคงไม่เป็นไรหรอกมั้ง”
คิดแค่นั้นพร้อมทั้งถือวิสาสะเดินย่องไปชั้นสองของคลับแห่งนี้ แต่ยังไม่ทันที่จะเดินไปได้ถึงไหนเสียงมีคนเปิดประตูหน้าร้านก็ดังขึ้น ทำให้ฉันหันไปมองเห็นเป็นหญิงสาวคนหนึ่งที่สวมยูนิฟอร์มของบริษัททำความสะอาดแห่งหนึ่งกำลังเดินเข้ามาในคลับด้วยท่าทางเก้ ๆ กัง ๆ
“ฉันมาจากบริษัททำความสะอาดค่ะ”
ผู้หญิงคนนี้เอ่ยกับฉันที่กำลังจะเดินขึ้นไปบนชั้นสอง และเสียงของเธอค่อนข้างจะดังอยู่ไม่น้อย จึงทำให้สองเท้าของขนมผิงคนนี้รีบวิ่งแจ้นลงบันไดตรงไปทางเธอทันที
“ส.. สวัสดีค่ะ เอ่อ.. ที่นี่ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้วค่ะ”
“คะ? แล้วแบบนี้ฉันจะทำยังไงละคะ ไม่ยอมนะฉันต้องได้ค่าเสียเวลานะแบบนี้”
“อีกเพียงแค่ครึ่งชั่วโมง คลับของที่นี่ก็จะเปิดให้บริการ คุณมาเวลานี้คิดว่าทำงานทั้งหมดในนี้ได้ทันเวลาจริง ๆ งั้นหรอคะ ในเมื่อคุณรับหน้าที่จะมาทำความสะอาดที่นี่ก็ควรมาให้เร็วกว่านี้ไหม นี่คุณมาสายถ้าหากฉันไม่จัดการทั้งหมดนี่ คุณคิดว่าที่แห่งนี้จะเปิดให้บริการยังไงคะ”
“แต่ก็ยังไม่ถึงเวลาที่คลับจะเปิดให้บริการนี่คะ อีกตั้งครึ่งชั่วโมงสำหรับเพียงพอมาก”
“คุณคิดว่าร้านจะมัวมานั่งรอคุณหรอคะ หากคุณทำไม่ทันคุณประเมินความเสียหายได้ไหมคะ ชดใช้ทั้งหมดไหวมั้ยคะ”
“ว่าแต่คุณเป็นใครเนี่ย! มายืนบ่นฉันฉอด ๆ เป็นเจ้าของหรือไง”
“เปล่า”
“เปล่า.. แล้วเป็นใคร”
“คนที่ทำความสะอาดห้องนี้แทนเธอไง”
“โธ่! พูดจาใหญ่โตก็แค่แม่บ้านเหมือนกันแหละวะ”
“แม่บ้านแล้วไง! ถ้าเธอตรงต่อเวลาไม่มาทำงานสายแบบนี้ฉันจะมาทำแทนเธอหรือไง!”
“มีอะไรกัน”
ยังไม่ทันที่พวกเราจะได้ถกเถียงกันมากกว่านี้ เสียงของผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้นอย่างก้องกังวานมาจากด้านบน เรียกให้สายตาของฉันและผู้หญิงด้านข้างแหงนขึ้นไปมองพร้อมกันทันที
“ฉันถามว่ามีอะไรกัน”
“เอ่อ.. ไม่มีค่ะ ไม่มีอะไร”
“ถ้าไม่มีอะไรก็เงียบเสียงลงหน่อย”
“ไอ้หน้าหล่อนี่ใคร! ทำไมต้องดุขนาดนี้ด้วยไม่เข้าใจ”
ฉันบ่นออกมาอย่างไม่เข้าใจ หน้าตาอะหล่อดีให้อภัยได้ แต่ไม่เข้าใจว่าจะดุไปไหน
“นี่เธอมาทำงานยังไงถึงไม่รู้จักคุณต้วน.. นั่นอะเจ้าของคลับ”
“ต้วน? ต้วนไหน.. ฉันรู้จักแต่มาร์คต้วน”
“โว๊ย! แล้วนี่ตกลงจะยังไง ฉันมาทำงานที่นี่แต่เธอมาตัดหน้าแบบนี้ถ้าไม่ได้เงินบริษัทต้องด่าฉันแน่ ๆ”
“ก็เอาเงินไป ฉันไม่เอา”
“ห๊ะ?”
“อือ.. เงินค่าแรงวันนี้ที่ทำงานเธอเอาไปเลยฉันไม่เอา เหลือล้างห้องน้ำอีกห้าหกห้องอะ เธอไปทำละกัน ชิ่ว ๆ”
“ได้! ไม่มีปัญหาเธอพูดละนะว่าค่าแรงวันนี้ของฉัน”
“เออ ๆ ไปเลยล้างห้องน้ำเสร็จเงินก็เป็นของเธอ”
ฉันมองใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ที่เดินหายไปทางด้านหลังที่ฉันชี้ไป ได้ยินเสียงเธอค้นของดังออกมาจากในห้องด้านหลังโคล้งเคล้ง ๆ สองเท้าของฉันก็เริ่มขยับเดินเร็วไปทางบันไดอีกครั้ง สองเท้าก้าวขึ้นไปชั้นสองด้วยหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะราวกับว่าเป็นขโมย
“นี่! ห้องไหนที่ยังไม่ได้ทำ!”
ฉันตกใจจนลงไปนั่งที่บันไดทันทีที่ได้ยินเสียงของผู้หญิงคนนั้นดังขึ้น ก่อนจะหันหน้าไปทำตาขวางใส่เธอ ก็เห็นว่าผู้หญิงคนนี้หอบหิ้วอุปกรณ์ทำความสะอาดพะรุงพะรังยืนมองฉันอยู่ ฉันไม่ได้ส่งเสียงตอบได้แต่ทำปากจู๋ส่งไปให้ทางห้องน้ำที่ยังไม่ได้ทำความสะอาด และเมื่อผู้หญิงคนนั้นเดินไปตามที่บอกเรียบร้อยแล้วก็ได้ดันตัวเองขึ้นยืนเต็มความสูงอีกครั้ง
“นั่นเธอจะไปไหนหรอ”
- Writer
