ฟิ้ว~
สายลมพัดผ่านทันที ทำต้นไม้ใหญ่ปล่อยใบไม้แห้งหลุดล่วง ตอนคนทั้งสองต่างจ้องหน้ากัน ไม่มีแม้แต่คำใดเอื้อนเอ่ยบอก
"คุณหนูครับ คุณหนูอยู่แถวนี้ไหมครับ" เสียงของโซตะโกนเรียกดังลั่น เพราะบรรยากาศเริ่มมืดไปทุกที
หญิงสาวรีบตั้งสติผละคนตัวสูงถอยหลังออก แต่เขาไม่ยินยอมดันลำตัวกำยำแนบชิดกว่าเดิม ปล่อยแผ่นหลังบางชนลำต้นไม้ใหญ่ไม่ให้หลบหลีก
"พ่อเดนรอพิพิมอยู่ที่บ้านค่ะ" คนตัวเล็กบอกน้ำเสียงแข็ง ยกเว้นภายในอกข้างซ้ายกำลังเต้นกระหน่ำรัว เธอยังไม่ได้ความกระจ่างสักเรื่องเดียว เหลือเพียงทำทุกอย่างให้ถูกต้อง
"ฉันจะไปส่ง" คนตัวสูงเอ่ยบอกสั้นๆ รีบยกมือดันไหล่มนอีกข้างไม่ให้ร่างอรชรรอดใต้ท้องแขนหนี จ้องดวงตากลมเป็นประกาย สะท้อนความสว่างจากดวงจันทร์ เรียกความน่าหลงใหลเพิ่มอีกเท่าตัว
"แต่พิมจะกลับตอนนี้ค่ะ...ขอโทษนะคะ" เธอรวบรวมแรงที่มี ผลักคนตัวสูงให้ถอยหลัง แต่ยังไม่ทันจะได้เดินไปไหน ก็ถูกดึงเหวี
