ช่วงเย็น_
"วันนี้จะออกไปวิ่งอีกแล้วเหรอพิพิม ไม่ไปที่สนามน้องชายเราล่ะ" ผู้เป็นบิดาแนะนำบอก ช่วงกำลังก้าวเท้าขึ้นบนบ้าน แต่ลูกกลับเดินสวนทางกันด้วยชุดออกกำลังกาย
ท่านเล็งเห็นว่าสถานที่นั่นปลอดภัยแล้วกว้างขวาง ดีกว่าสวนสาธารณะในหมู่บ้านหรู
"พิมออกไปวิ่งแป๊บเดียวเองค่ะ ถ้าไปเจอพิพัฒน์อีก มีหวังกลับมืดแน่เลย" ลูกสาวรีบเบี่ยงตัวไปโอบท่อนแขนแกร่งบิดา ระหว่างท่านจะขึ้นไปทำงาน ปล่อยภรรยาง่วนอยู่ภายในครัว
"พ่อว่าจะเตือนมันอยู่พอดี ช่วงนี้แทบไม่กลับบ้านเลย ยิ่งมีศัตรูเยอะด้วย"
"พิมส่งข้อความไปเตือนให้นะคะ พ่อเดนไปทำงานเถอะค่ะ แล้วก็อย่าเครียดด้วย" บนใบหน้าหวานฉีกยิ้มเหมือนวัยเด็ก จนทำให้บิดาหมั่นเขี้ยว ยิ่งหวงแหนอยากดูแลไปนานๆ
"แล้วรีบกลับมากินข้าวพร้อมกันนะลูก" ฝ่ามืออันอบอุ่นยกลูบผมสลวย ก่อนจับมือบางให้ปล่อยแขน เพื่อจะเดินขึ้นด้านบนบ้านเอง
"ค่ะ" พอเห็นว่าบิดาเดินขึ้นบ้านไปแล้ว ครั้นม
