ฉันขับรถกอล์ฟกลับบ้านคุณดรุณีเดินตรงขึ้นห้องและล็อคประตู รู้ว่าเขาขึ้นมาไม่ได้และมาเหยียบไม่ได้ แต่ในสัญชาตญาณการเอาตัวรอด ฉันแค่ต้องการรู้สึกว่าตัวเองปลอดภัย
ฉันนั่งลงที่เก้าอี้ที่เคยลากมาไว้ริมหน้าต่างด้วยใจหวาดหวั่น ในหัวถามแต่ทำไม ๆ ทำไมต้องเป็นเขา ฉันไม่อยากเกี่ยวข้อง ไม่อยากรับรู้ ไม่อยากให้เขามีตัวตนในชีวิตฉันอีกแล้ว
เดวาฟังแม่นะ! พ่อของลูกเขาหน้าด้านที่สุด เราไม่ต้องไปยุ่งกับเขานะลูก ปล่อยให้เขาบ้าไป อย่างที่คุณยายดรุณีบอกคนทำอะไรไว้ย่อมได้แบบนั้น ที่เขาทำให้แม่เจ็บเขาต้องรู้สึกซะบ้าง!
“อึก อุ๊บ...”
ฉันด่าและโมโหในใจแต่ท้องไส้กลับปั่นป่วนขึ้นมาดื้อ ๆ จึบรีบยกมือปิดปากวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำ และคะย้อนอ้วกออกมาหน้าดำหน้าแดง
และมันไม่ใช่แค่ครั้งเดียว พอฉันนึกโกรธนึกอยากตบหน้าพี่ดัชซ์ ฉันก็อ้วกเอาทุกสิ่งทุกอย่างในท้องออกมาอีก จนตอนนี้หมดแรงนั่งพิงประตูห้องน้ำ และใช้หลังมือเช็ดปากตัว
