ฉันเบ้ปากใส่เจ้าก้อนทุเรียนก่อนจะหยิบออกมาหนึ่งพลูแล้วเดินขึ้นห้อง จากนั้นวางลงที่โต๊ะเครื่องสำอางนั่งท้าวคางมอง มองไปยิ้มไป มองจนสักพักเริ่มแปลกใจเรื่องที่มาของทุเรียนเยอะแยะพวกนี้
เอ๊ะ... มันทะแม่ง ๆ พี่ดัชซ์ไปเอาทุเรียนมาจากไหนเยอะแยะวะ
ซื้อให้พี่กชปอกให้เหรอ? ต้องใช้เงินขนาดไหนกัน?
ทำไมทุก ๆ อย่างที่เขาทำมันชิ๊ลชิล ไม่ว่าจะกางเต้นท์นอนที่ศาลาบ้านเจ้านายฉัน เดินเข้ามาในบ้านจะร่วมโต๊ะด้วย แล้วอีกอย่างที่แปลก... คือแม่บ้านไม่เห็นจะตกใจหรือไล่เขาไปเลย คุณดรุณีก็ไม่ได้พูดถึงด้วย
กับพี่กชพอเข้าใจได้เพราะเมื่อก่อนสองคนนี้รู้จักกัน จะจ้างวานอะไรก็ไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เรื่องที่พี่ดัชซ์มีเงินซื้อทุเรียนหรือหามาได้ขนาดนี้มันแปลกมาก จะหมดหน้าทุเรียนแล้วใครเขามีทุเรียนเยอะแยะกัน แถมยังได้เนื้อทุเรียน
เกรดดีมาด้วย
พอคิดจนปวดหัว ฉันก็ส่ายหน้าเบา ๆ กับเรื่องที่หาคำตอบไม่ได้ ก่อนจะค่อย ๆ แกะสติกเก
