จนพี่ดัชซ์โน้มมาจุมพิตที่ริมฝีปากฉัน ยกมือโอบแก้มลูบไล้อย่างนุ่มนวล ก่อนจะถอนออกมาจรดไว้แค่ปลายจมูกของเราชนกัน และบอกเบา ๆ กับฉันว่า...
“เรารักกันมาตั้งนาน ตั้งแต่เห็นหน้ากันครั้งแรก ยังจะปฏิเสธพี่อีกเหรอ?”
หัวใจฉันเต้นระรัวขณะที่ตายังเหม่อค้างมองพี่ดัชซ์ เขาจะทำให้ฉันละลายไปถึงไหน แค่ความรู้สึกที่มีในส่วนลึกในใจ มันก็ทำฉันจะคลั่งตายอยู่แล้ว
สุดท้ายฉันหนีผู้ชายคนนี้ไม่พ้นสินะ ต่อให้น้อยใจเสียใจแทบตายก็มิวายอยากเป็นของเขา ฉันเกลียดตัวเองที่เป็นคนรักเดียวใจเดียว เกลียดตัวเองที่ใจแข็งไม่พอ และเกลียดที่ไม่ว่ายังไงก็วิ่งหนีความรู้สึกตัวเองไม่ได้
ต่อให้หนีไปนอกโลกหรือไปไกลแค่ไหน ฉันเชื่อว่าถ้าพี่ดัชซ์ตามไปฉันก็ปฏิเสธเขาไม่ได้อยู่ดี ราวกับมันถูกลิขิตไว้แล้วว่ายังไงต้องเป็นคนนี้ หยุดวิ่งหนีหัวใจตัวเองได้แล้วนานะ
จริง ๆ แล้ว... มึงรักเขาตลอดเวลาเลย
“ฉัน... เอ่อ... ฉัน”
“ไม่ต้องให้คำตอบพี่ตอ
