“พูดแบบนี้ได้ยังไงวะ!”
“ทำไมกูจะพูดไม่ได้ กูเหนื่อยที่มีมึงเป็นตัวถ่วงชีวิตแค่ไหนมึงรู้มั้ย กูเข้ามาเรียนมัธยมที่กรุงเทพแท้ ๆ แต่ก็ต้องหาเงินส่งไปให้มึงกับยาย เฮ้อ! แต่ก็ต้องขอบคุณดัชซ์นะ เงินทุกบาททุกสตางค์ที่มึงกับยายได้จากกูมันเป็นเงินเขาทั้งนั้น
ดูสินานะ ดัชซ์เขารักเขาหลงพี่สาวมึงแค่ไหน”
จะ จริงเหรอเนี่ย... เงินทุก ๆ เดือนที่ส่งให้ยายรักษาตัว และซื้อข้าว
มันเงินพี่ดัชซ์งั้นเหรอ? รวมถึงเงินที่ฉันได้ไปโรงเรียนทุกวันด้วย ฉันกัดฟันกรอดมองหน้าพี่แนนตาแข็ง แต่เมื่อเธอเห็นเท่านั้นแหละก็รีบขยุ้มผมฉันอีก
“มึงมองกูแบบนี้อยากตายรึไง?” ฉันแสยะยิ้ม
“ทำไม? มึงคิดว่ากูจะร้องไห้เสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นเหรอ? เวลาที่เจอคนดีด้วยกูจะดีกลับ แต่ถ้าเจอคนเหี้ยต่อให้เป็นญาติพี่น้องกูก็ไม่สน!”
“อีนานะ!”
‘เพียะ’
หลังโดนตบฉันหันกลับไปมองหน้าพี่แนนเหมือนเดิมด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ยี่สิบกว่าปีที่ผ่านมามัน
