ตอนที่ 5 | เซอร์ไพรส์
980 Words
อนาวินแอบมองการกระทำของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความแปลกใจ ถ้าเขาไม่รู้จักกับเธอมาก่อนว่าเธอเป็นลูกสาวคนเดียว เขาคงจะคิดว่าคนที่นั่งอยู่ตรงนี้เป็นพี่น้องฝาแฝดของเธอแน่ๆ เพราะเธอดูแตกต่างไปจากเดิมมากจริงๆ
“ตอนนี้ก็ยังไม่ดึกมาก เราไปเดินเล่นกันมั้ยครับ”
อนาวินถามขึ้นมาหลังจากทานข้าวเสร็จ สายตาคมมองที่ใบหน้าสวยด้วยสายตาอ้อนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อนและอยู่ๆ คำพูดของภควัตก็ผุดขึ้นมาในหัว
‘คนเป็นแฟนกัน ต้องเคลียร์กันบนเตียงดิวะ ถึงจะเข้าใจกัน’
ตอนแรกเขาก็ตั้งใจจะทำแบบนั้น ถ้าเธอเข้ามากอดเข้ามายั่วเขาเหมือนทุกครั้ง แต่ตอนนี้มันกลับผิดคาดไปหมด เธอดูนิ่งมากจนเขาทำตัวไม่ถูก หรือว่าเธอจะโกรธแล้วถอดใจกับเรื่องของเขาไปแล้ว
“นะครับ… รับรองว่าพิมพ์จะชอบ”
อนาวินยิ้มให้หญิงสาวตรงหน้าด้วยรอยยิ้มทรงเสน่ห์และพอจะนึกภาพออกว่าเธอจะทำหน้ายังไงตอนเห็นที่ที่เขาพาไป
พราวฟ้าได้แต่มองชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตานิ่งเรียบ แต่จริงๆ แล้ว… เธอกำลังตกตะลึงกับรอยยิ้มที่ทรงเสน่ห์บนใบหน้าหล่อ เธอยอมรับว่าตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนดูอบอุ่นและจริงใจขนาดนี้มาก่อนเลย ดูจากการวางตัวและคำพูดของเขาที่ได้พูดคุยกันตอนทานข้าว เธอรู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนี้ใส่ใจและจริงใจกับน้องสาวของเธอจริงๆ และที่สำคัญเขาเป็นสุภาพบุรุษมาก อย่างที่พิมพ์ดาวบอก
“หรือว่าพิมพ์ไม่อยากไปกับพี่”
พราวฟ้าละสายตาจากใบหน้าหล่อไปมองนาฬิกาข้อมือ พอเห็นว่ามันยังไม่ดึกเธอจึงตอบตกลงไป
“ไปก็ได้ค่ะ”
เขาดูมีความสุขและดีใจมากที่เธอตอบตกลงไปกับเขา ท่าทางและรอยยิ้มที่ดีใจจนเกินเหตุของเขาทำให้พราวฟ้าเผลอยิ้มตามตลอดทางจนถึงรถ
“พิมพ์จะไปไหนครับ?” อนาวินมองร่างบางที่เดินผ่านรถของเขาด้วยความสงสัย แล้วคำตอบของเธอก็ยิ่งทำให้เขาสงสัยเข้าไปใหญ่
“ไปที่รถไงคะ”
หญิงสาวมองไปยังรถของตัวเองที่จอดอยู่ไม่ไกล แต่นั่นยิ่งทำให้อนาวินขมวดคิ้วเป็นปม เธอมีรถตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แล้วก่อนออกมาเธอบอกเขาว่าเธอนั่งแท็กซี่มาหนิ
“พิมพ์ไม่มีรถไม่ใช่เหรอครับ”
พราวฟ้าถึงกับไปไม่เป็น เมื่อเธอดันหลุดซะได้ เธอลืมไปว่าพิมพ์ดาวยังไม่มีรถ
“รถเพื่อนค่ะ พิมพ์ขอยืมรถเพื่อนมา”
พราวฟ้าแถออกไปแล้วรีบหันหน้าไปทางอื่น กลัวว่าเขาจะจับพิรุธของเธอได้ ตั้งแต่เกิดมาเธอไม่เคยโกหกหน้าตายขนาดนี้มาก่อนเลย โกหกออกไปอย่างไม่อาย
“เหรอครับ แต่พี่ว่าพิมพ์ไปกับพี่ดีกว่า ส่วนรถของเพื่อนพิมพ์ที่จะให้คนของพี่เอาไปคืนให้”
อนาวินพูดออกไปด้วยน้ำเสียงอบอุ่นเช่นเคย เพราะนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พิมพ์ดาวยืมรถของเพื่อนมา
“จะดีเหรอคะ?” พราวฟ้าทำหน้าครุ่นคิด
“ดีสิครับ ปกติพิมพ์ก็ชอบทำแบบนั้น” อนาวินมองใบหน้าสวยด้วยความรู้สึกแปลกๆ
“ก็ได้ค่ะ” พราวฟ้ายอมทำตามที่เขาบอก แล้วบอกที่อยู่ของตัวเองไปและไม่ลืมที่จะโทรบอกที่บ้าน
พราวฟ้านั่งตัวเกร็งอยู่บนรถคันหรู เป็นครั้งแรกที่เธอมากับผู้ชายสองต่อสองแบบนี้ แล้วยังไม่รู้เลยว่าเขาจะพาไปไหน แต่เธอดันตอบตกลงซะงั้น บ้าจริง!!
“ขอโทษนะครับ”
ความคิดของพราวฟ้าหยุดชะงักไป เมื่อชายหนุ่มโน้มตัวเข้ามาใกล้จนใบหน้าแทบชนกัน
ตึก!! ตึก!! ตึก!!
เสียงหัวใจดวงน้อยเต้นระรัว หายใจไม่ทั่วท้อง กลิ่นหอมสะอาดจากกายหนุ่มทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาจนต้องหลับตาพริ้ม เพื่อข่มความตื่นเต้น มือเล็กขย้ำชายกระโปรงจนยับยู่ยี่ จนกระทั่ง...
“เสร็จแล้วครับ”
เสียงทุ้มต่ำดังอยู่ข้างใบหู ทำให้พราวฟ้าขนลุกไปทั้งตัว แต่พอลืมตาขึ้นมาก็พบว่าชายหนุ่มกลับไปประจำที่ของตัวเองอยู่ฝั่งคนขับแล้ว
ฟู่ว!! พราวฟ้าพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ อย่างโล่งอก เมื่อเขาไม่ได้ทำอะไรอย่างที่เธอคิด
‘บ้าไปแล้วยัยพราว แกจะไปลุ้นให้เขาจูบตัวเองทำไม’ พราวฟ้าเอ็ดตัวเองในใจแล้วมองไปนอกกระจกรถเพื่อไม่ให้เขาเห็นท่าทางผิดปกติของเธอ ผู้ชายคนนี้มีเสน่ห์เหลือเกิน ความนิ่งของเขาดูน่าค้นหาสุดๆ หาได้ยากนักผู้ชายที่ทำให้หัวใจเธอเต้นแรงและเสียความเป็นตัวเองได้ขนาดนี้
ทั้งสองคนนั่งเงียบมาตลอดทาง ไม่มีการพูดคุยหรือถามไถ่กัน มีเพียงสายตาที่แอบมองอีกฝ่ายบ้างเป็นบางครั้ง จนรถคันหรูขับเคลื่อนออกมานอกเมือง พราวฟ้าจึงหันไปถาม
“เราจะไปไหนกันเหรอคะ”
“บอกก็ไม่เซอร์ไพรส์สิครับ ถ้าพิมพ์ง่วงก็นอนพักก่อนก็ได้นะครับ ถึงแล้วพี่จะปลุก”
น้ำเสียงและรอยยิ้มที่อบอุ่นทำให้หญิงสาวหัวใจบอบบางคล้อยตามอย่างง่ายดาย เธอคิดว่ามันคงไม่มีอะไรเพราะหลังจากวันนี้เธอกับเขาก็จะไม่ได้มาเจอกันอีก...
..
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านนะคะ
ว่าแต่… พี่วินจะพาน้องไปไหนกันนะ
- Writer
