เมียเด็กของกองทัพ

Episode 2 | เด็กดี

หลังจากที่ยืนเขินจนติดกระดุมผิด ๆ ถูก ๆ อยู่นาน หญิงสาวก็แต่งตัวจนเสร็จ เธอหันไปหาคนที่ยืนกอดอกพิงขอบประตูมองเธอแต่งตัว เห็นใบหน้าหล่อของเขาแล้วก็อดใจสั่นไม่ได้ เธอเดินเข้าไปใกล้เขา ก่อนจะขอตัวไปเรียน เพราะนี่ก็ใกล้ถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว

“มัดขอตัวไปเรียนก่อนนะคะ” เอ่ยบอกเขาพลางช้อนสายตาขึ้นมองสบดวงตาคมไปด้วย

“อืม ให้ไอ้ดินแดนไปส่ง” เขาพยักหน้ารับโดยที่ไม่ลืมบอกเธอ เพราะเขาได้จัดการสั่งลูกน้องคนสนิทไปก่อนหน้าแล้ว

“ขอบคุณค่ะ ไว้เจอกันนะคะ” ว่าจบก็รีบเขย่งปลายเท้าเงยหน้าขึ้นหอมแก้มเขาเร็ว ๆ แล้วรีบวิ่งออกมาทันที

ชายหนุ่มมองตามจนสุดสายตา อดไม่ได้ที่จะยกยิ้มบาง ๆ นับวันสาวน้อยคนนี้ยิ่งรู้จักเอาใจเขา

กองทัพสลัดหัวเบา ๆ แล้วเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำบ้าง เมื่อชำระล้างร่างกายจนสะอาดก็เดินกลับมาที่ห้องแต่งตัวอีกครั้ง เขาหยิบชุดที่คนตัวเล็กเตรียมให้มาสวม ดูความเรียบร้อยในกระจกอีกครั้งก็ลงมาด้านล่าง

เขาเดินมานั่งลงที่โซฟากลางห้องโถง ซึ่งแม่บ้านก็รีบยกกาแฟออกมาให้ทันทีโดยที่ไม่ต้องสั่ง เขาเป็นพวกไม่ชอบทานอะไรตอนเช้า แค่กาแฟแก้วเดียวก็เพียงพอแล้ว

ใช้เวลาในการทำกิจวัตรประจำวันในตอนเช้าไม่นาน กองทัพก็ลุกออกไป เขาขับรถคันโปรดออกไปจากตัวบ้านทันที มุ่งตรงไปยังแกลเลอรี่ของเขาซึ่งอยู่ห่างจากบ้านพอสมควร

เขาเป็นนักธุรกิจคนหนึ่ง มีกิจการทั้งไนต์คลับ แกลลอรีจัดแสดงผลงานศิลปะ และอสังหาฯ ที่ได้รับจากครอบครัวอีกพอสมควร เขาไม่ได้ถูกครอบครัวกดดันเท่าพี่ชายคนโตอย่างกองพัน แต่ก็ไม่ได้มีอิสรเสรีเท่าน้องชายอย่างกองพล นั่นจึงทำให้เขาไม่ค่อยมีเวลาว่าง

นอกเสียจากเวลาที่มีไว้เรียกหาบรรดาสาว ๆ มาช่วยผ่อนคลาย เขามันเจ้าชู้ตัวพ่อ ใคร ๆ ต่างรู้ดี โดยเฉพาะเพื่อนทั้งสองคน

เขาเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยยิ่งกว่าเปลี่ยนเสื้อผ้า ไม่ชอบกินกับใครซ้ำเพราะเบื่อง่าย แต่กับมัดหมี่กลับแตกต่างจากผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขาทุกคน ไม่ทันได้รู้ตัวเขาก็เรียกหาเธอบ่อย ๆ ระยะเวลามากกว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมา เขาไม่รู้ตัวเลยสักนิดว่าตัวเองกำลังมีความเปลี่ยนแปลงไป

@มหาวิทยาลัยKP

ภายในห้องเรียนของมหา’ลัยชื่อดัง นักศึกษาหลายคนต่างกำลังนั่งก้มหน้าก้มตาทำงาน หรือบางคนก็แอบงีบหลับ นั่งเล่นโทรศัพท์กันบ้าง

หนึ่งในนั้นก็คือมัดหมี่ซึ่งกำลังนั่งทำงานที่อาจารย์มอบหมายให้หลังจากบรรยายเสร็จแล้วปล่อยให้นักศึกษาทำงาน ขณะที่กำลังจดจ่อกับสิ่งตรงหน้า พลันในหัวกลับคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผ่านมา

ใบหน้าเนียนเกิดเห่อร้อนขึ้นมาเสียดื้อ ๆ ก่อนหน้านี้เธอเป็นเพียงนักศึกษาธรรมดา หนึ่งวันของเธอมีเพียงการเรียน ทำงานพาร์ทไทม์ วนเวียนอยู่อย่างนี้มาตั้งแต่ปีหนึ่ง กระทั่งถึงเมื่อตอนไม่กี่เดือนก่อนหน้านี้ เธอก็ยังเป็นแค่นักศึกษาทุนธรรมดา ๆ คนหนึ่ง

ทว่าเพราะเหตุการณ์เมื่อไม่กี่เดือนก่อนทำให้ชีวิตเธอพลิกผันไปพอสมควร เมื่อได้หวนกลับมาเจอเขา 'คุณกองทัพ' ซึ่งตอนช่วงฝึกงานเธอได้ไปฝึกที่แกลลอรีของชายหนุ่ม แต่ในยามนั้นพวกเราต่างรู้จักกันแค่ผิวเผิน

หากแต่เหตุการณ์ที่ทำให้เราได้รู้จักกันอย่างลึกซึ้ง ที่เรียกว่าลึกจริง ๆ ก็คือเมื่อไม่กี่เดือนก่อน ในตอนนั้นพ่อของเธอทรุดหนัก ท่านป่วยเป็นโรคตับระยะที่สอง ลำพังเงินที่หาได้จากงานร้านดอกไม้ งานล้างจานร้านหมูกระทะ หรืองานรับหิ้วของตามห้างนั้น ไม่เพียงพอต่อค่ารักษา

สุดท้ายเธอจึงเลือกที่จะไปทำงานที่ไนต์คลับ และคิดทำบางอย่างที่สุดโต่งมาก ๆ ในชีวิตตั้งแต่เกิดมา เธอยอมเสียสละความบริสุทธิ์ของตัวเองเพียงหนึ่งคืน เพื่อนำเงินมารักษาพ่อ

คราแรกคนที่ดีลเธอคือเพื่อนของคุณกองทัพ แต่ด้วยเหตุอะไรเธอก็ไม่แน่ใจ ทำให้คนที่มาหาเธอในคืนนั้นคือชายหนุ่ม นั่นคือการกลับมาเจอกันอีกครั้งของเรา และมันก็ลากยาวมาถึงตอนนี้

คิดถึงเรื่องนี้ทีไรก็พาลให้ต้องถอนหายใจออกมาเบา ๆ ดวงตากลมมองบรรยากาศในห้องเรียน เพื่อนในห้องจับกลุ่มนั่งเรียนด้วยกัน โดยที่เธอนั้นอยู่อย่างโดดเดี่ยว

เพราะความสามารถทำให้เธอสอบชิงทุนมหา’ลัยแห่งนี้ได้ ในตอนแรกเธอตั้งใจว่าจะสละสิทธิ์แล้ว แต่พ่อของเธอกลับบอกว่า เสียดายที่เธออุตส่าห์ตั้งใจอ่านหนังสือ ท่านอยากให้เธอเรียนต่อ สุดท้ายเธอก็ใจอ่อนให้กับคำพูดของพ่อ

แต่เพราะคนส่วนมากที่จะเข้ามาเรียนที่นี่นั้น ต่างเป็นพวกลูกหลานคนรวย เธอที่เป็นเหมือนแกะดำ ทำให้ไม่มีใครอยากคบหาด้วย ตั้งแต่ปีหนึ่งจนถึงตอนนี้เธอไม่มีเพื่อนเลยสักคนเดียว ฟังดูน่าเศร้า แต่เธอก็ผ่านมันมาแล้ว

หลายชั่วโมงต่อมา...

เวลาล่วงเลยมาจนถึงยามเลิกเรียน เธอรีบตรงกลับบ้านทันที ใช้เวลาเดินทางด้วยรถประจำทางไม่นานก็กลับถึงบ้านอย่างปลอดภัย

เมื่อกำลังจะเดินเข้าบ้านก็เห็นร่างซูบผอมของผู้เป็นพ่อกำลังนั่งเล่นกับแมวตัวสีส้มที่หน้าบ้านพอดี ซึ่งแมวตัวนี้ก็คือเจ้าจอห์นนี่แมวของเธอเอง มันเพิ่งมาอยู่กับเธอได้ไม่นานหลังจากที่เธอเห็นมันโดนหมากัดแล้วมานอนเจ็บอยู่หน้าบ้าน ด้วยความสงสารจึงพามันไปรักษา เธอเสียเงินไปเยอะพอสมควรเลย

แต่ด้วยนิสัยขี้สงสารทำให้เธอเลือกทำแบบนั้นด้วยความจำใจ หลังจากรักษาจนมันหายดี เธอตั้งใจว่าจะประกาศหาบ้านให้มัน แต่เพราะตลอดเวลาที่มันยังเจ็บอยู่เธอก็เป็นคนคอยดูแล ให้อาหารมันอยู่ตลอด สุดท้ายก็ได้เลี้ยงเอง ความขี้สงสารเป็นเหตุจริง ๆ

“สวัสดีค่ะพ่อ วันนี้เป็นยังไงบ้างจ๊ะ” ด้วยความที่เธอเป็นเด็กดีคนหนึ่ง ทุกครั้งไม่ว่าจะก่อนออกจากบ้านหรือกลับมาจากมหา’ลัย เธอก็มักจะสวัสดีพ่อแบบนี้เสมอ

ดำรงที่เห็นว่าลูกสาวกลับมาแล้วก็ยกยิ้มให้ ร่างสูงที่ซูบผอมลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ เตรียมตัวจะเดินเข้าบ้าน โดยมีมัดหมี่เข้าไปช่วยประคอง

“วันนี้พ่อก็แค่ดูแลเจ้าจอห์นนี่นั่นแหละ ที่บ้านไม่มีอะไรให้ทำแล้ว เพราะมัดเล่นทำคนเดียวซะหมดเลย” ผู้เป็นพ่อบ่นเสียงเหนื่อย ตัวเขานั้นทำอะไรได้ไม่ค่อยมาก จึงไม่อยากเป็นภาระลูกสาวไปมากกว่านี้ แต่ลูกสาวของเขาดันเป็นเด็กดีมากไปหน่อย

“ก็หนูอยากให้พ่อพักผ่อนเยอะ ๆ นี่คะ เรื่องงานบ้านแค่นี้สบายมาก” เธอตอบผู้เป็นพ่อน้ำเสียงร่าเริง

ไม่ว่าแต่ละวันจะต้องพบเจอเรื่องแย่ ๆ มากแค่ไหน แค่ได้กลับบ้านมากอดพ่อ เธอก็รู้สึกดีแล้ว

“เด็กคนนี้นี่นะ” ดำรงส่ายหัวให้กับความดื้อตาใสของลูกสาว

“เย็นนี้พ่ออยากกินอะไรคะ เดี๋ยวหนูทำให้” เธอประคองผู้เป็นพ่อเดินเข้ามาในตัวบ้านที่ค่อนข้างเก่าและทรุดโทรม พลางเอ่ยถามบิดาไปด้วย

“มัดทำอะไรพ่อก็กินหมดนั่นแหละ”

“ถ้าอย่างนั้นหนูทำต้มจืดมะระยัดไส้ กับผัดผักรวมใส่หมูให้นะคะ”

ดำรงพยักหน้ารับคำลูกสาวอย่างไม่อิดออด ลูกสาวเขาทำอาหารเก่ง ไม่ว่าจะทำอะไรก็อร่อยไปเสียหมด ตัวเขาเองก็ไม่ได้เรื่องมากแต่อย่างใด