ขณะกล่าวชบาเหลือบมองไปยังลูกสาวที่ยังนั่งอยู่ในรถกระบะ
“ช่วงปิดเทอมก็ให้เด็กมันได้ไปเที่ยวตามประสาเด็กๆ เถอะนะ… ในไร่นี้ไม่มีงานอะไรให้ช่วยหรอกนะ เพราะว่าส่วนใหญ่ก็เป็นงานหนักๆ ที่ต้องใช้ผู้แรงงานผู้ชายทั้งนั้น… ”
เมฆตัดสินใจปฏิเสธข้อเสนอของชบา
“แต่ลูกสาวฉันไม่เด็กแล้วนะจ๊ะพี่เมฆ… ถ้ากลัวว่ามันทำงานในไร่ไม่ไหวก็เวทนาเอาไว้ช่วยงานบ้านงานเรือนก็ได้นี่จ๊ะ… ข้าวหอมลูกสาวฉันทำได้ทุกอย่าง… ไม่ว่าจะทำกับข้าวหรือซักเสื้อซักผ้า… ”
ชบายังไม่ละความพยายาม คะยั้นคะยอเพื่อจะให้เมฆรับลูกสาวของหล่อนเอาไว้ให้ได้
“ไม่ต้อง… ”
เมฆส่ายหน้า…
ก่อนจะตะลึงเมื่อเหลียวหลังไปเห็นหญิงสาวหน้าตาสะสวยกำลังเปิดประตูออกมาจากรถ
เส้นผมของหล่อนเป็นสีดำสะท้อนกับประกายแสงแดดดูราวกับแพรไหม
ผมยาวสลวยลงมาประบ่า จมูกโด่งเป็นสันสวย ดวงตาคมหวาน ขนตายาวงอนระยับ เสื้อสีบานเย็นขับผิวพรรณขาวเนียนเปล่งปลั่งไปด้วยเลือดเนื้อของว
