เมฆพึมพำกับตัวเอง…
เดินวนไปวนมาอยู่ครู่ใหญ่ๆ ก่อนจะตรงไปเปิดตู้เย็น คว้าเอาเบียร์กระป๋องมาเปิดดื่มจนหมดกระป๋อง เมื่อรู้สึกหน้าหน้าชาตึงจึงตัดสินใจเดินมาเคาะประตูห้องของสาวน้อย
ก็อก… ก็อก… ก็อก…
“ข้าวหอม… เปิดประตูให้ลุงนะครับ… ”
เสียงหลังมือของลุงเมฆกระทบประตู ทั้งเรียกทั้งเคาะ ยืนรออยู่เพียงชั่วอึดใจคนในห้องก็เปิดประตูออกมา
“คะ… เอ่อ… ลุงเมฆมีอะไรหรือคะ… ”
ข้าวหอมพยายามทำน้ำเสียงให้เป็นปกติ ทว่าแววตาที่ยังตื่นเต้นไม่หายก็ไม่อาจซ่อนอาการพิรุธเอาได้ รู้สึกใจเต้นขึ้นมาอีกครั้งเมื่อเจอลุงเมฆ
“ลุงขอโทษนะครับ… เอ่อ… สำหรับเรื่องเมื่อกี้… คือ… ลุงรู้ว่าหนูเห็นหมดแล้ว… ”
เมฆอยากจะอธิบาย…
แต่ก็ไม่รู้จะพูดยังไง เพราะทุกอย่างชัดเจนในตัวของมันแล้ว
“หนูก็ขอโทษค่ะ… เอ่อ… คือ… หนูไม่ได้ตั้งใจจะแอบดูลุงเมฆนะคะ… ”
ข้าวหอมกล่าวอย่างไม่เต็มปากเต็มคำ น้ำเสียงตะกุกตะกัก เพราะรู้ว่ามันเป็นความผิด
