สายลมยามบ่ายพัดผ่านเจ้าของวงแขนกว้างกลางอาณาเขตบนเปลส่วนตน ดวงตาคู่คมปิดลงเช่นเดียวกับลมหายใจที่ผ่อนเข้าออกสม่ำเสมอ
“ไอ้ปุน ไอ้ปุน!” เสียงเข้มตะโกนดังสนั่นพร้อมชายหนุ่มที่อุตส่าห์ดั้นด้นขับเอทีวีสีสันแสบตามาถึงกลางไร่ เจ้าพ่อค้าไม้ก้าวฉับๆ ไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวเพื่อนสนิท พอเห็นข้างกายอีกฝ่ายเต็มไปด้วยขวดเหล้ามากมาย กันต์กรจึงพ่นลมหายใจระอา
“เหี้ยเอ๊ย เมื่อไหร่มึงจะเป็นผู้เป็นคนสักที แดกเหล้าทั้งวันแบบนี้ระวังเหอะเดี๋ยวไม่แก่ตาย”
“พูดมากรำคาญว่ะ มาหากูถึงนี่มีเรื่องอะไร” ปุรินหันขวับส่งสายตาพิฆาตไปทางคนปากมาก มือแกร่งเสยผมลวกๆ พลางดีดตัวลุกขึ้น
“กูมาหามึงถึงนี่แน่นอนว่าต้องมีเรื่องสำคัญดิ เอาจริงๆ นะเว้ยปุนมึงจะหมกตัวอยู่ท้ายไร่ทั้งวันแม่งไม่มีใครว่าหรอก แต่เหล้าอะเพลาๆ ลงซะบ้าง มึงรู้หรือเปล่าคุณย่าสุดที่รักของมึงเป็นห่วงมึงขนาดไหน แล้วลูกมึงอีกน้องหมอก มึงไม่อยากอยู่กับลูกไปนานๆ เหรอวะกู
