“อิจฉาเนอะแกวาสนาคุณริต้ามาก เมื่อคืนทำงานเสร็จเห็นไปดินเนอร์ฉ่ำๆ กับผู้แต่ก็ไม่รู้ว่าคนนี้จะอยู่นานแค่ไหน”
“น่าจะจริงจังพอสมควรปะ ปกติคุณริต้าไม่เคยถ่ายรูปใครลงสตอรี่นะคนนี้คงฟีลอินเลิฟมากๆ พูดก็พูดเถอะอยากเห็นหน้าผู้เลยว่ะ” คำพูดจากวงเมาท์จากปากหญิงสาวโต๊ะข้างเคียงบีบคั้นหัวใจคนที่กำลังขะมักเขม้นเคลียร์ยอดขายจนบอบช้ำ ใต้ตาหมองคล้ำอันเกิดเพราะหลับไม่สนิทรู้สึกหนักอึ้งแทบทันที เมื่อคืนกว่าญดารินจะเข้าสู่ห้วงนิทราฟ้าก็เกือบสว่าง
ใบหน้าชายหนุ่มที่รักหลอกหลอนเธอแม้กระทั่งในความฝัน ยิ่งพอรู้ว่าเขากำลังสานสัมพันธ์ครั้งใหม่ญดารินยิ่งเจ็บปวด หญิงสาวเจ็บเพราะปุรินละทิ้งคำว่าเรา ทั้งที่การกระทำตนเองไม่ได้ต่างกันสักนิด คนเห็นแก่ตัวอย่างเธอทิ้งชายหนุ่มก่อนด้วยซ้ำ
“หญ้า!” เสียงรุ่นพี่แผนกเดียวกันปลุกญดารินให้หลุดจากห้วงความคิด คนตัวเล็กสะดุ้งจากนั้นจึงหันหน้าไปตอบเสียงเรียบ
“ว่าไงคะพี่”
“เมื่อคืน
