“คุณไม่ต้องคิดอะไรทั้งนั้น ทำใจให้สบาย เดี๋ยวผมจะเป็นคนคิดหาทางออกให้เราเอง” ขาดคำเขาก็เงียบไปชั่วอึดใจใหญ่ มีเพียงเสียงหัวใจดวงแกร่งที่เต้นเป็นจังหวะให้เธอได้อุ่นใจ ไม่นานดวงตาสีเฮเซลก็สว่างวาบขึ้น
“คิดออกแล้ว!” น้ำเสียงลิงโลดโพล่งขึ้นประหนึ่งเสียงสวรรค์
“จริงเหรอ!” อารดาเงยหน้ามองเจ้าของอ้อมอกอุ่นด้วยความตื่นเต้นระคนยินดี
“จริงสิ ว่าแต่คุณพอจะรู้ไหม ว่าแถวนี้มีห้างที่พวกนายพรานเอาไว้ลอบยิงสัตว์ไหม ไม่งั้นก็บ้านต้นไม้อะไรประมาณนั้น”
“อืม…” อารดาเอียงคอทำท่าครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะพยักหน้ารัวๆ แล้วกล่าวออกมา “ฉันจำได้ว่ามีอยู่ที่หนึ่ง แต่เราต้องลงเนินไปอีกหน่อย”
“งั้นถ้าเราจะวิ่งไปตรงนั้นคุณไหวไหม หรือจะขี่หลังผมไป” ความอาทรที่เขาส่งมาทางคำพูด สีหน้า และแววตาทำให้อารดาอดซาบซึ้งจนน้ำตาซึมไม่ได้
“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันยังไหวอยู่”
“งั้นไปกันเลยที่รัก” ขาดคำเดเรคก็คว้าข้อมือเรียวเล
