โคตรเสียความรู้สึก
1023 Words
@Classroom : เหมยหลิน
"ไปไหนมาอ่ะเหมย กูเห็นรถมึงจอดอยู่โรงจอดรถตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่เหรอ ทำไมตัวมึงพึ่งมาคะ : ควีน เพื่อนสนิทของเหมยหลิน สวย แซ่บ ควงผู้ชายไม่ซ้ำหน้า แต่ไม่เคยมีตัวผู้ตัวไหนได้เจาะไข่แดงเธอเลยสักคน
ควีนหรี่ตามองเหมยหลินที่เดินเข้าห้องพร้อมสีหน้าไม่สบอารมณ์ ดวงตาคมไล่มองตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับจับผิดความผิดปกติในท่าทีของเพื่อน
"เฮ้อ ~~~
เหมยหลินถอนหายใจเสียงยาว ร่างบางทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ประจำ โต๊ะเรียนสะเทือนเล็กน้อยเมื่อเธอวางสมุดหนังสือลงแรงเกินปกติ แววตาขุ่นเคืองยังไม่จางหายจากใบหน้า
มาถึงก็วางสมุดหนังสือลงอย่างกับคนที่อารมณ์ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่นัก ก็แน่ล่ะสิโดนไล่เหมือนหมามาซะขนาดนั้น ใครมันจะยิ้มหน้าระรื่น ทำใจให้สงบได้ภายในระยะเวลาไม่ถึงสิบนาที
รอยจ้ำแดงจาง ๆ ยังปรากฏอยู่ที่ขอบตาล่าง เธอสะบัดผมแรง ๆ เหมือนจะปัดความรู้สึกแย่ ๆ ทิ้งไป แต่เปล่าเลย...ยังติดอยู่เต็มอก
"ถอนหายใจฟืดฟัด แถมหน้าบูดขนาดนั้น มึงไปกินรังแตนที่ไหนมาคะ : แพรไหม น้องสาวแท้ๆของเฮียพีช เพื่อนสนิทอีกคนของเหมยหลิน สวย น่ารัก อัธยาศัยดี เป็นมิตรกับทุกคน แต่โคตรจะโง่ เพราะรักผู้ชายที่ไม่เคยคิดที่จะเปิดเผยความสัมพันธ์ของตัวเอง
แพรไหมเหล่ตามองเพื่อนอย่างกวน ๆ แต่ก็ขยับเข้ามาใกล้ ยกมือบีบไหล่เบา ๆ เหมือนจะปลอบใจ ดวงตากลมใสเต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"ก็พี่มึงอ่ะดิ...ไม่รู้จะโกรธอะไรนักหนา กะอีแค่หลุดปากเอ่ยถึงแฟนเก่า มึงรู้ป่ะ เมื่อกี้กูเอาขนมไปให้ เสือกทำหน้ายักต์ใส่ แถมยังไล่กู บอกให้กูเลิกตามตอแย เขาบอกรำคาญ ! โคตรใจร้ายเลยว่ะ
เหมยหลินพูดพลางเม้มปากแน่น ดวงตาเริ่มแดงขึ้นอีกครั้ง เธอฟาดมือกับโต๊ะเบา ๆ ระบายอารมณ์ที่มันอัดแน่นจนปะทุไม่ไหว
"มึงหมายถึงเฮียพีชน่ะเหรอ..
แพรไหมชะงักไปเล็กน้อย คิ้วเรียวเลิกขึ้น แววตาเต็มไปด้วยความตกใจแต่ไม่แปลกใจ
"ก็เอออ่ะดิ....กูอุตส่าห์ตื่นตั้งแต่หกโมงเช้า หอบสังขารไปต่อคิวซื้อขนมร้านที่พี่มึงชอบ พอกูเอาไปให้พี่มึงเสือกไม่รับ ไม่เคยรักษาน้ำใจกูเลยสักนิด...
เสียงของเหมยหลินสั่นนิด ๆ แต่เธอฝืนหัวเราะกลบเกลื่อน หยิบสมุดขึ้นมาปิดหน้าครึ่งหนึ่ง เพื่อซ่อนแววตาเปียก ๆ เอาไว้
"ใจเย็นน่า มึงก็รู้นิสัยของเฮียพีชดีนิ รายนั้นน่ะ โลกส่วนตัวสูง เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย อารมณ์เปลี่ยนได้ทุกห้านาที
แพรไหมพูดพลางถอนหายใจ หยิบกระเป๋านักเรียนมาวางข้างโต๊ะแล้วหย่อนตัวนั่ง ดวงตาเต็มไปด้วยความปลงตกในแบบคนที่คุ้นเคยกับนิสัยพี่ชายดี
"ว่างๆมึงก็พาพี่มึงไปพบหมอจิตเวชบ้างนะ เผลอๆอาจจะตรวจเจอไบโพล่า
ควีนเอ่ยพลางหัวเราะหึในลำคอ มองเพื่อนทั้งสองคนสลับกัน สีหน้าชัดเจนว่ากำลังประชด
"หึ..มึงก็พูดไป พี่กูปกติดีทุกอย่าง ไม่ปกติอย่างเดียวคืออารมณ์
แพรไหมพูดอย่างจนใจ ปัดผมข้างแก้มอย่างเคยชิน สีหน้าก็เหมือนคนยอมรับความจริงมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน
"กูคิดถูกหรือคิดผิดเนี้ย ที่แอบชอบพี่มึง เหมือนเฮียเขาจะไม่เล่นกับกูเลยสักนิด กูเหนื่อยแล้วนะ
เสียงของเหมยหลินอ่อนลง ท่าทางหมดแรงนั่งกอดเข่าเกยบนเก้าอี้ สายตาหลุบต่ำ สะท้อนความเหนื่อยใจลึก ๆ จนควีนต้องเอื้อมมือมากุมมือเธอไว้แน่น
"ถามจริงๆเถอะ หน้าตากูขี้ริ้วขี้เหร่ขนาดนั้นเลยเหรอ ทำไมเฮียพีชถึงไม่ยอมใจอ่อนกับกูสักที
เหมยหลินหันไปถามพร้อมทำปากจู่ ดวงตาคลอด้วยน้ำใส ๆ เหมือนคนที่เพิ่งผ่านพายุอารมณ์มาอย่างหนัก
"มึงออกจะสวย สวยมากด้วยซ้ำ แค่กระดิกนิ้ว ขี้คร้านผู้ชายจะเดินตามกันเป็นแถว เฮียพีชอ่ะตาไม่ถึง : นี่สินะคำว่าเพื่อน ไม่ว่าจะถูกหรือผิด ควีนมันเข้าข้างฉันตลอด ไม่ว่าจะพูดอะไร เออออเห็นด้วยไปซะทุกอย่าง
ควีนยิ้มกว้าง ตบบ่าเพื่อนแล้วโยกหัวเธอเบา ๆ เสียงหัวเราะสดใสอย่างจริงใจ พยายามให้เหมยหลินรู้สึกดีขึ้น แม้เพื่อนจะยิ้มกลับมาเพียงแผ่ว ๆ เท่านั้น
"ใช่ม๊ะ .... กูก็ว่างั้นแหละ ขี้เกียจตามตอแยเฮียพีชแล้วเนี้ย พูดกับเขาทีไรโดนสวนมาแต่ละคำ โคตรเสียความรู้สึก
เธอเท้าคาง ถอนหายใจรัว ๆ เหมือนคนถอดใจจากบางสิ่งที่พยายามเต็มที่มาตลอดแต่ไม่เคยได้ผล
"เอาน่า...มึงเลิกคิดเรื่องของเฮียพีชได้แล้ว ทำใจให้สบาย คืนนี้เดี๋ยวกูพาไปตื้ด.. (◠‿・)
ควีนยกยิ้มร้าย ๆ สะบัดผมพลิ้วแล้วกะพริบตาข้างเดียวให้เพื่อน แววตาซุกซนแต่เต็มไปด้วยความหวังดี
"อืม...มึงก็ต้องไปนะแพร ห้ามปฏิเสธข้อหาที่พี่มึงทำกูหงุดหงิด
เหมยหลินชี้นิ้วใส่แพรไหมแบบขำ ๆ น้ำเสียงเริ่มกลับมาสดใส แม้แววตาจะยังหม่นอยู่บ้าง แต่ความอบอุ่นของเพื่อนก็ช่วยได้มากจริง ๆ
"ค่าาาาา..ไปก็ไป..งั้นคืนนี้เดี๋ยวกูเลี้ยงเอง ไถ่โทษแทนพี่ชายกู
แพรไหมยกมือไหว้แบบเล่น ๆ แล้วหลับตาหัวเราะออกมาเบา ๆ เหมือนยอมจำนนต่อโชคชะตาพี่ชายตัวเอง
"จัดไปเลยค่ะคุณเพื่อน....คืนนี้ไม่เมาไม่เลิก...
ควีนยกนิ้วโป้งก่อนจะหัวเราะพร้อมเพื่อนทั้งสองคน เสียงหัวเราะดังขึ้นท่ามกลางบรรยากาศในห้องเรียนที่เริ่มครึกครื้นขึ้นจากรอยยิ้มเล็ก ๆ ที่กำลังจะกลับมา
- Writer
