เคลย์ตัน นั่งถอนหายใจที่บ้านหลังเล็กหลังหนึ่งของท่านเมธา เกียรติกำจร ที่ยอมให้แค่นิดหน่อยที่ยอมให้เคลย์ตันพักอยู่ในอาณาเขตของบ้าน แต่อย่างไรเสียนายเมธาก็ไม่ยินยอมให้เคลย์ตันพักในตึกใหญ่ที่เมษาอยู่มาตั้งแต่เกิด
เคลย์ตันไม่ได้คาดคิดว่า นายเมธาจะรักและหวงลูกสาวมากมายขนาดนี้ ตอนที่เขาพาเมษากลับมาเมื่อสามวันก่อน นายเมธาดีใจมากที่บุตรสาวยอมกลับบ้าน เคลย์ตันจึงรอดพ้นจากกระสุนของว่าที่พ่อตาในเรื่องที่กักกันลูกสาวไว้นานเกือบสองเดือน แต่อย่างไรเสียให้เขาเป็นใคร ฐานะ อาชีพ การศึกษา จะดีมากแค่ไหน ก็ไม่ทำให้นายเมธายอมใจอ่อนเลย
“ไม่ชอบบ้านของเมษาเหรอคะ?” เมษาที่เดินมาหาเคลย์ตันในตอนเย็น หลังจากที่เธอออกไปข้างนอกกับพ่อกันตามประสาพ่อลูก กันเพียงลำพัง
“ให้ตอบจริงๆเลยมั้ย?” เคลย์ตันพูดด้วยน้ำเสียงน้อยใจ เพราะเขาต้องอยู่แต่บ้าน ทั้งๆที่ว่าที่พ่อตาไม่ได้กักขังเขา เขาอยากจะไปไหนก็ได้ตามใจเขาแต่จะไม่มีเมษา
