“น่ารักว๊ะ!” ทอมเผลอชม เมื่อไม่ได้ละสายตาออกจากภาพตรงนั้นเลยเช่นกัน
“หุบปากไปเลย...” เค-วอลลิส หันมามองทอมด้วยใบหน้าที่ไร้รอยยิ้ม ทอมหันมายิ้มเก้อๆ ที่ลืมไปว่ามดแดงเป็นใครและเพื่อนของตัวเองเป็นคนแบบไหน
“คุณเค ได้แล้วค่ะ” มดแดงวิ่งมาหาคุณเค ใบหน้าเต็มไปด้วยเหงื่อ
“คุณเคเห็นแล้ว...” เค-วอลลิส พูดพร้อมกับดึงมือให้มดแดงนั่งบนตัก ไม่สนใจอีกคนที่นั่งอยู่ข้างๆ และเขาก็เอาผ้าขนหนูผืนเล็กของตนค่อยๆซับเหงื่อบนหน้า คอ และไล่มาตามแขนให้กับมดแดงอย่างอ่อนโยน
มดแดงเองก็ไม่มีทีท่าเอียงอาย ปล่อยให้เค-วอลลิส ซับเหงื่อไป ส่วนตัวเองก็ยื่นมือไปหยิบกระบอกน้ำของเค-วอลลิส ยกขึ้นมาดื่ม โดยที่มดแดงไม่เสียมารยาทที่จะส่งยิ้มให้กับทอมตามธรรมชาติ
ทอม มองเพื่อนกับหญิงสาว และอดไม่ได้ที่จะต้องยิ้มออกมา เพราะเขารู้สึกว่าสองคนนี้เป็นธรรมชาติไม่มีเสแสร้งจริตมารยาจากหญิงสาว ส่วนเพื่อนของเขานั้นทอมเองก็ไม่คิดว่าจะได้เห
