[กริ๊ง...กริ๊งง...กริ๊งง]
เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เขารับมันผ่านระบบโปรแกรมของรถยนต์สมัยใหม่ ที่สามารถรับสายแบบไม่ต้องยกมาใส่หูได้สบายแต่ได้ยินทั้งคันว่าใครโทรมา
"ครับอัญ" พี่อัญแฟนเขาโทรมานั่นเอง
"เสือว่างไหมคะเย็นนี้ อัญจะชวนดินเนอร์ค่ะ ที่บ้านอัญเองค่ะ"
"อืม...ว่างสิครับ สำหรับอัญผมว่างอยู่แล้ว"
เชอะ...จะคุยกับแฟนทำไมต้องอยากให้คนอื่นเขาฟังด้วยน่ารำคาญ แล้วฉันจะหงุดหงิดอะไร เขาจะทำอะไรคุยกับใครก็ช่างเขาสิ
"ไว้เจอกันนะครับอัญ ผมขับรถอยู่"
'วางซะทีเถอะมดขึ้นเต็มรถแล้ว'
ฉันบ่นอยู่ในใจอย่างรู้สึกหงุดหงิด
"เป็นใบ้หรือไง นั่งเงียบตลอดทาง...ยัยเฉิ่ม"
วลีเก่ามาอีกแล้ว ฉันทำเป็นไม่ได้ยินที่เขาพูด เงียบไว้ดีกว่าภาวนาให้ถึงไว ๆ ด้วยเถอะ เหมือนคำภาวนาของฉันจะเป็นจริง เพราะอยู่ ๆ เขาก็เลี้ยวรถเข้าข้างทางแล้วจอดสนิท ฉันหันไปรอบ ๆ อย่างแปลกใจ สองข้างทางที่รถจอดอยู่ คือสวนสาธารณะ ที่มีแต่ต้
